ทั้งคู่เดินลงไปตามโถงทางเดิน เคทลินมองหาใบหน้าที่คุ้นเคย เด็กที่เดินผ่านมาส่วนใหญ่เป็นพวก ม. 4 และ ม. 5 เธอมองไม่เห็นใครในชั้นเรียนของเธอเลย ในขณะที่เดินผ่านไป เธอต้องรู้สึกประหลาดใจที่เห็นปฏิกิริยาบนใบหน้าของเด็กผู้หญิง เด็กผู้หญิงทุกคนจ้องมองมาที่คาเลป ไม่มีคนไหนพยายามปิดบังหรือแม้แต่ละสายตา มันช่างเหลือเชื่อมาก ราวกับว่าเธอกำลังเดินอยู่ในโถงทางเดินพร้อมกับ จัสติน บีเบอร์
เคทลินหันไปมอง เด็กผู้หญิงทุกคนหยุดเดินและยังคงจ้องมาที่คาเลป หลายคนกระซิบกระซาบกัน
เธอมองดูคาเลป สงสัยว่าเขารู้ตัวบ้างหรือเปล่า ถ้าเขารู้ เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
“เคทลิน?” เสียงที่ตกใจดังขึ้น
เคทลินหันไป และพบกับ ลุยซา กำลังยืนอยู่ตรงนั้น หนึ่งในเด็กผู้หญิงที่เคยเป็นเพื่อนกับเธอก่อนที่เธอจะย้ายไป
“โอ้วพระเจ้า!” ลุยซาพูดต่ออย่างตื่นเต้น อ้าแขนกว้างพร้อมโผเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เคทลินจะไหวตัวทัน ลุยซาได้โอบกอดเธอเรียบร้อยแล้ว เคทลินตอบรับอ้อมกอด รู้สึกดีที่ได้พบใบหน้าอันคุ้นเคยอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”