ในขณะที่เดินไปท่ามกลางความเงียบ เคทลินรู้สึกกังวลใจ เธอเดาว่าคาเลปกำลังรอเวลาที่เหมาะสมในการเลือกคำพูดของเขาอย่างระมัดระวัง เพื่อบอกเธอว่าเขาต้องไป เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ผ่านมาในชีวิตของเธอ
“ฉันขอโทษจริง ๆ” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาอย่างนุ่มนวล “สำหรับสิ่งที่ทำลงไป ฉันเสียใจ ฉันสูญเสียการควบคุม”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เจ้ากำลังเรียนรู้ และเจ้าแข็งแกร่งมาก”
“ฉันขอโทษที่น้องชายของฉันทำตัวแบบนั้น”
เขายิ้ม “ถ้าจะมีสิ่งใดที่ข้าได้เรียนรู้ในหลายศตวรรษมานี้ นั่นคือการที่เจ้าไม่สามารถควบคุมครอบครัวของเจ้าได้”
ทั้งคู่เดินต่อไปในความเงียบ เขามองออกยังที่แม่น้ำ
“แล้ว?” ในที่สุดเธอถาม “จะทำยังไงต่อไป?”
เขาหยุดและมองมาที่เธอ
“คุณจะไปเหรอ?” เธอถามอย่างลังเล
เขาดูเหมือนกับกำลังคิด
“เจ้าคิดว่ามีที่ใดที่พ่อของเจ้าอาจจะอยู่หรือไม่?” มีใครที่รู้จักเขาอีกบ้าง? อะไรก็ได้?”
เธอพยายามแล้ว ไม่มีสิ่งใดเลย ไม่มีเลยจริง ๆ เธอส่ายหัวออกมา
“มันต้องมีอะไรสักอย่าง” เขาพูดอย่างเน้นย้ำ “คิดดูให้ดี ความทรงจำของเจ้า เจ้าไม่มีความทรงจำเลยหรือ?”
เคทลินคิดทบทวนอย่างหนัก เธอหลับตาลง พยายามนึกถึงความทรงจำในอดีต