มืออันอ่อนโยนวางลงบนไหล่ของเธอ คาเลปคงสัมผัสได้ถึงความโกรธของเธอที่กำลังก่อตัวขึ้น สัญชาตญาณของสัตว์ เขาพยายามทำให้เธอสงบลง เพื่อบอกให้เธอควบคุมตัวเอง อย่าปล่อยให้ตัวของเธอถูกครอบงำ เขาทำให้เธอรู้สึกมั่นใจ แต่มันไม่ง่ายเลย
ในที่สุดแซมก็หันมา เขามองดูเธอด้วยแววตาที่แข็งขืน เห็นได้ชัดว่าเขายังคงโกรธ
“เธอต้องการอะไร?” เขาตะคอก
“ทำไมเธอไม่ไปโรงเรียน?” เป็นสิ่งแรกที่เธอได้ยินตัวเองพูด เธอไม่แน่ใจนักว่าทำไมเธอถึงพูดเช่นนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมีเรื่องราวมากมายต้องการถามเขา แต่คำพูดของเธอคือสัญชาตญาณความเป็นแม่ มันคือความห่วงใยที่แสดงออกมา
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น ความโกรธของเธอเพิ่มมากขึ้น
“แล้วเธอจะมาสนใจทำไม?” เขาพูด “เธอเป็นคนบอกให้ฉันไป”
“ฉันขอโทษ” เธอพูด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เธอดีใจที่มีโอกาสได้พูดออกไป
แต่ดูเหมือนคำพูดนั้นไม่ได้มีอิทธิพลต่อเขา เขาเพียงแค่จ้องกลับมา
“แซม ฉันต้องการคุยกับเธอ แบบส่วนตัว” เธอพูด
เธอต้องการพาเขาออกจากสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ออกไปสู่อากาศบริสุทธิ์ เพื่อให้เธอและแซมสามารถพูดกันอย่างจริงจังตามลำพัง เธอไม่เพียงแค่ต้องการรู้เรื่องของพ่อ แต่เธออยากคุยกับเขา การคุยกันแบบพี่น้อง และเธอต้องการแจ้งข่าวเกี่ยวกับแม่
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น ตอนนี้เธอสามารถเห็นได้ชัดเจนว่าเรื่องราวกำลังเลวร้ายมากขึ้น