Полковник оқ оралаган калтагина мўйловини бармоқлари билан текислаб қўйди.
– Партизанлар қуролларни кемаларга эмас, бошқа ерга яширган бўлиши ҳам мумкин. Бу ҳам бир тахмин. Лекин барибир эмасми? Ишончим комилки, улар Соломбалага жўнашган. Энг яқин эҳтимол шу. Бошқа қишлоқлар Архангельскдан жуда олисда жойлашган. Барибир қанақадир изларни топасиз. Қидирувларингиз натижалари ҳақидаги хабарларингизни махсус одам орқали юборинг. Соломбала билан телефон алоқаси йўқ, бўлганида ҳам фойдасиз эди. Партизанлар кўпинча уларни кесиб, ўраб олиб кетишади. Тиклашга улгурмаяпмиз. Ҳозирча ҳаммаси шу.
Дарвоқе, яна битта гап. Соломбалада сизга таржимон керак бўлади. Отрядингизга прапоршик Борисов бириктирилади. У японча гаплашади, бошқа бир қанча тилларни ҳам билади. Прапоршик сизга бўйсунади. Унга қаттиқроқ туринг, у саводли офицер, лекин ўзини анча баланд олади.
– Тушундим, – деди Ютаро Тода. – Буйруқни бажаришга рухсат берсангиз.
– Рухсат бераман, – полковник поручикнинг қўлини сиқди, бу унинг учун камдан-кам ҳолларда қилинадиган одат эди. – Сизга ишонаман.
Ютаро Тода штаб жойлашган уй айвонига чиқди ва атрофга боқди. Кўрганлари уни қувонтирди. Икки соатларча олдин уй томлари, нам ер ва ёйилиб кетган кўлмакларни савалаётган ёмғир тинганди. Намлик билан тўйинган ҳаводан зўрға сезиладиган бинафшаранг тутун тараларди. Булутлар ёрқинлашган, улар орасидан қуёшнинг шакли оқариб кўринар ва тез орада кунлар исишини ваъда қиларди. Кулранг туман тарқаб, баҳорий ранглар намоён бўла бошлаганди. Дарахтлар новдаларидаги ғунчалар сезиларли даражада бўртиб қолган, атрофда жигарранг, яшил ва ҳаворанг манзаралар сезила бошлаганди.
Поручик кўксини тўлдириб тоза ҳаводан нафас олди-да, ихтиёридаги бўлинма томон йўл олди. Унинг бўлинмасига бириктирилган аскарлар аллақачон ўша ерда эди. Ютаро Тода ярим ротани сафга тизиб, олдинда турган вазифани қисқача тушунтирди. Операциянинг барча тафсилотларини ошкор қилмади, чунки у маълумот ташқарига чиқиб кетишидан чўчиди. Аскарларга шаҳардан кетишлари, бошқа қишлоққа жойлашишларини айтди, холос. Эринмасдан ҳар бир аскарнинг қурол-аслаҳасини текширди, бир нечтасига эрталаб тонг саҳарда йўлга чиқишга тайёр бўлишларини буюрди.
Прапоршик Борисов бўлинмага сал кечикиброқ келди. Ўзини таништирди, сўнгра командир Ютаро Тода ихтиёрига келганини маълум қилди. Танишишди. Николай Борисов ўзи ҳақида қисқача маълумот бериб, Петербургдаги Шарқ тиллари институтини тугатганини айтди. Япон тилидан ташқари, инглиз ва француз тилларини ҳам биларкан. Оқ армия сафида бир йилдан кўпроқ вақтдан буён хизмат қилишини айтиб, зиёлилар, дворянлар оиласидан келиб чиққанини алоҳида таъкидлади.
Борисов поручикка ёқмади. Қанақадир рангпар, инглиз ҳарбий мундирини кийиб олган бу йигит қўлидаги хивич билан ора-сира сарғиш этигининг ёнига уриб қўярди. Ўзини анча эркин тутар, поручик уни тартибга чақириб қўймоқчи бўлди-ю, бу ишни кейинроққа қолдирди.