1849 yılının vahşi altın macerasıyla doğmuştu. Aristokrat olarak yetiştirilmişti ve ilkokul mezunu bir demokrattı. Erken gelişmiş toy haliyle, sosyal sınıf ve avam arasındaki farkı biliyordu. Bunun ötesinde kendine özgü bir iradesi vardı; kendisinin ve kaderinin sorumluluğu verilen ve kendilerini yirmi milyonunu artırmaya ve kendi karmaşık görüntüleriyle, onu adam etmeye adamış üç yaşlı adamın anlayamayacağı şekilde, kendine oldukça güveniyordu.
“Nezaketiniz için teşekkür ederim,” dedi Dick üçüne birden. “Sanırım iyi anlaşacağız. Tabii, o yirmi milyon benim ve tabii, benim işten hiç anlamadığımı görerek, benim adıma o parayla ilgilenmek zorundasınız…”
Bay Slocum, “Ve senin adına artıracağız, oğlum, senin adına güvenli, ölçülü yollarla artıracağız,” diye güvence verdi.
“Spekülasyon yapmak yok,” diye uyardı genç Dick. “Babam çok şanslıydı. Onun, artık devir değişti dediğini ve insanın artık herkesin eskiden girdiği riskleri alamadığını belirttiğini duydum.”
Buradan, bu olanlardan, hatalı bir şekilde genç Dick’in acımasız ve paragöz biri olduğu düşünülebilir. Aksine, Dick o anda, üç yıldır kumsalı temizleyen sarhoş bir maaşlı denizci gibi, yirmi milyonunu hiç dikkate almayan ve küçümseyen gizli düşünceler ve planlar içindeydi.
“Ben daha çocuğum,” diye devam etti Dick. “Ama beni henüz iyi tanımıyorsunuz. Zamanla birbirimizi daha iyi tanıyacağız. Size tekrar teşekkür ediyorum.”
Dick duraksadı, hafifçe ve görkemli bir şekilde, Nob Hill’deki malikânelerde yaşayan lortların genç yaşta öğrendiği gibi ve duraksamanın kalitesine bakıldığında, görüşmenin sona erdiğini belirten bir tavırla selam verdi. Ayrıca vasiler çekilebilirsiniz mesajının etkisini de fark etti. Babasıyla birlikte lort olan vasiler, kafaları karışmış ve şaşkın bir şekilde ayrıldılar. Bay Davidson’la Bay Slocum büyük, taş merdivenlerden inip bekleyen arabaya doğru ilerlerken şaşkınlıklarını öfkeye dönüştürmek üzereydiler ama sinirli ve huysuz olan Bay Crockett çok mutlu bir şekilde, “Piç kurusu! Küçük piç kurusu!” diye mırıldandı.
Araba onları Pacific Union Kulübü’ne götürdü. Burada bir saat daha ciddi bir şekilde genç Dick Forrest’ın geleceğini tartıştılar ve bir kez daha Şanslı Richard Forrest’ın kendilerine duyduğu inancı boşa çıkarmamaya yemin ettiler. Öte yanda, tepenin eteğinde, at trafiği için çok dik olan taş döşeli sokaklardaki otların büyüdüğü yerde Dick aceleyle yürüyordu. Tepe geride kaldıkça, zenginlerin malikânelerinin ve geniş mekânlarının yerini hemen tehlikeli sokaklar ve çalışan halkın kalabalık ahşap mahalleleri alıyordu. 1887 yılının San Francisco’su Avrupa’daki eski kentlerle aynı hızda, varoşlarıyla malikânelerini birbirine karıştırmıştı. Nob Hill, birçok ortaçağ kalesi gibi, eteğinde oluşan mağaralı ve sığınaklı sıradan yaşamın karmaşasından ve izdihamından yükseliyordu.
Genç Dick köşedeki bakkalın yanında durdu. Binanın ikinci katı, ayda yüz dolar maaşı olduğu için, kırk veya elli doları aşmayan maaşlarıyla ailelerini geçindiren arkadaşlarından daha yukarıda oturmak amacıyla burayı tutan baba Timothy Hagan’a kiralanmıştı.
Genç Dick ne kadar ıslık çaldıysa, üst kattaki telsiz, açık pencerelerden sesini duyuramadı. Oğul Tim Hagan evde değildi. Ama Dick ıslıkla nefesini tüketmedi. Tim Hagan’ın yan taraflarda nerede olabileceğini düşünürken, Tim köşeyi döndü. Elinde köpüklü buhar birası dolu, kapağı olmayan bir domuz yağı konserve kutusu vardı. Homurdanarak selam verdi ve genç Dick sanki kısa bir süre önce, bir lort gibi, görkemli kentin en zengin ticaret krallarının üçüyle görüşmeyi bitirmemiş gibi, aynı kabalıkla homurdanarak cevap verdi. Ayrıca yirmi ve giderek artan miktarda milyonunun olması konusunda sesinde hiçbir ipucu olmadığı gibi, homurtusundaki sertliği yumuşatmıyordu.
Tim Hagan, “Seni baban öldüğünden beri görmedim,” diye yorum yaptı.
“Eh, şimdi görüyorsun işte, öyle değil mi?” diye karşılık verdi genç Dick. “Şey, Tim, seninle iş görüşmeye geldim.”
“Bu birayı hemen babama götürmem gerekiyor, bir dakika bekle,” diyen Tim deneyimli gözlerle teneke kutudaki köpüğün durumunu inceledi. “Köpüksüz olursa kıyameti koparır.”
“Ah, sallayabilirsin,” diye güvence verdi Genç Dick. “Senin yalnızca bir dakikanı alacağım. Bu gece yola çıkıyorum. Sen de gelmek istiyor musun?”
Tim’in küçük, mavi, İrlandalı gözleri ilgiyle parladı.
“Nereye?” diye sordu.
“Bilmiyorum. Gelmek istiyor musun? Eğer istiyorsan, yola çıktıktan sonra konuşabiliriz. Sen nasıl yapılacağını biliyorsun. Ne diyorsun?”
“Babam canıma okuyacak,” dedi Tim tereddütle.
Genç Dick duyarsızca, “Bunu daha önce de yaptı ve sen de pek bir şey kaçırmıyorsun,” cevabını yapıştırdı. “Evet de yeter, bu gece dokuzda, Ferry binasında buluşuruz. Ne diyorsun? Ben orada olacağım.”
“Ya gelmezsem?” diye sordu Tim.
“Ben yine de yola çıkacağım.” Genç Dick gidecekmiş gibi arkasını döndü, gelişigüzel bir şekilde duraksadı ve omzunun üzerinden, “Benimle gelsen iyi olur,” dedi.
Tim aynı derecede gelişigüzel bir tavırla, “Pekâlâ, orada olacağım,” derken birayı çalkaladı.
Genç Dick Tim Hagan’dan ayrıldıktan sonra, bir saat kadar süreyi Marcovich adında birini, babası, şehirdeki en iyi yirmi sentlik yemekleri satmakla ünlenen et lokantasının sahibi olan Slovenyalı bir okul arkadaşını arayarak geçirdi. Genç Marcovich’in Dick’e iki dolar borcu vardı ve Dick bir dolar, kırk sentlik ödemeyi borcun tamamen temizlenmesi olarak kabul etti.
Ayrıca genç Dick, çekindiği ve endişelendiği için, Montgomery Sokağı’nda dolandı ve o işlek caddede yer alan çok sayıdaki tefeci dükkânı arasında tereddüt etti. Sonunda umutsuzca birine dalarak, en azından elli dolar değerinde olduğunu bildiği altın saatini sekiz dolar ve bir bilet karşılığında takas etmeyi başardı.
Nob Hill’de akşam yemeği altı buçukta yeniyordu. Dick eve altı kırk beşte geldi ve Bayan Summerstone’la karşılaştı. Kadın iri yarı, yaşlıca, yorgun bir hanımefendiydi; yetmişli yılların ortasında yaşadığı maddi çöküntüyle tüm Pasifik kıyısını sarsan büyük Porter-Rickington ailesinin kızıydı. İri yarı olmasına rağmen, sinirlerinin çok yıpranmış olduğunu iddia ediyordu.
“Bu asla, asla bu şekilde olmaz, Richard,” diye çıkıştı sert bir dille. “Yemek on beş dakikadır bekliyor ve daha elini yüzünü yıkamadın.”
“Özür dilerim, Bayan Summerstone,” diye af diledi genç Dick. “Sizi bir daha asla bekletmeyeceğim. Ve sizi fazla rahatsız etmeyeceğim.”
Resmi bir şekilde, büyük yemek odasında yalnızca ikisi tarafından yenen yemekte, Dick kadının, kendisinden maaş aldığını bilmesine rağmen, işini kolaylaştırmaya çalıştı, konuğuna iyi davranması gereken ev sahibiymiş gibi hissetti.
“Yerleştikten sonra burada çok rahat edeceksiniz,” diye söz verdi. “Burası güzel eski bir evdir ve hizmetçilerin çoğu burada yıllardır çalışıyor.”
Bayan Summerstone ciddi bir ifadeyle gülümseyerek, “Ama Richard,” dedi, “benim buradaki mutluluğumu hizmetçiler değil, sen belirleyeceksin.”
“Elimden