Büyük evin küçük hanımefendisi. Джек Лондон

ağaca konmuş oturuyor. Nasıl bu kadar kolay oturabiliyorlar? Göğüslerindeki tüyleri kim taktı? Tanrı! Tanrı! O yaptı!”

      Kahkahalar geçince Ernestine bu şarkının, “çalıntı” olduğuna karar verdi.

      “Tabii,” dedi Dick. “Rancher and the Stockman (Çiftlik Sahibi ve Sığır Çobanı) kitabından aldım. O da Swine Breeders’ Journal’dan (Domuz Yetiştiricileri Dergisi), Western Advocate ’ten (Batının Avukatı), o da Public Opinion’dan (Kamuoyu Görüşü), onlar da kuşkusuz kızın kendisinden, daha doğrusu Pazar Okulu öğretmeninden almış. Aslına bakarsanız, ilk kez Our Dumb Animals’ta (Budala Hayvanlarımız) yayınlandığına inanıyorum.”

      Bronz gong ikinci kez çaldı ve Paula, bir kolunu Dick’e, diğerini Rita’ya dolayarak eve yönelirken arkadan gelen Bert Wainwright Lute’la Ernestine’e yeni bir tango figürü gösteriyordu.

      İtişip kakışarak ilerlerken, yemek odasına giden merdivenlerin başında Thayer ve Naismith’le karşılaştılar. Dick kızlardan ayrıldıktan sonra kenara çekilip “Bir şey var, Thayer,” dedi. “Bizden ayrılmadan önce, o merinos koyunlarına da bir göz atıver. Gerçekten onlarla böbürlenmek durumundayım. Amerikalı çobanlar da bunları görmeye gelmek zorunda kalacak. Tabii, ithal hayvanlarla başladık ama Fransız yetiştiricileri doğrultacak bir Kaliforniya cinsi yarattım. Wardman’ı gör ve istediğini seç. Naismith’i yanına al, beraber bakın. Tren yüküne, benim ikramım olarak yarım düzine bunlardan ekle ve Idaholu çobanların bilgi almasını sağla.”

      Eski Kaliforniya’nın Meksikalı toprak ağalarının büyük çiftliklerindeki yemek odalarının kopyası olan uzun, alçak tavanlı yemek odasındaki sonsuz derecede uzayabilen masaya oturdular. Zemine büyük kahverengi karolar döşenmişti ve kirişli tavanla duvarlar badanalıydı. Devasa beton şömine görkem ve sadelik konusunda büyük bir başarıydı. Bitkiler ve tomurcuklar dışarıdan, derin pervazlı pencerelerden selam veriyordu ve salon temizlik, erdem ve soğukluk duygusu yaratıyordu.

      Duvarlarda, fazla kalabalık olmasa da, birkaç tane tablo vardı; aralarında en iddialısı, başköşede duran, Xavier Martinez’in hüzünlü gri tonlarındaki alacakaranlık Meksika sahnesiydi. Tabloda bir amele, sopası, çarpık sabanı ve iki öküzle, hüzünlü, sınırsız Meksika yaylasının ön planında melankolik oluklar açıyordu. Eski Meksika-Kaliforniya yaşantısıyla ilgili daha neşeli resimler de vardı. Reimers’ın yaptığı, arka planda ardında güneş batan bir dağın önünde okaliptüs tablosu, Peters tarafından yapılmış bir ay ışığı tablosu ve Griffin imzalı, Kaliforniya yazlarında dağların sarımsı kahverengiliğini ve mor sisli ormanlık kanyonlarının parıldadığı ve içten içe yandığı bir anız tarlası tablosu.

      Dick ve kızlar çığlıklar ve kıkırdamalarla sohbet ederken Thayer alçak sesle mırıldanarak Naismith’e, “Düşünüyorum da,” dedi, “eğer Büyük Ev’den bahsedersen, senin makalen için elimde bazı bilgiler var. Hizmetçilerin yemek odasını gördüm. Her yemekte masaya bahçıvanlar, şoförler ve dışarıdan gelen yardımcılar dahil kırk kişi oturuyor. Kendi başına bir pansiyon. Bana inan, müthiş bir yönetim, müthiş bir sistem. O Çinli çocuk Oh Joy tam bir dâhi. Bütün mekânın kâhyası ya da müdürü veya işine ne isim vermek istiyorsan o ve işini o kadar iyi yapıyor ki, sesini bile duymuyorsun.”

      “Asıl dâhi Forrest,” dedi Naismith başıyla onaylayarak. “Beyinleri seçen beyin. Bir orduyu, savaşı, hükümeti, hatta dingonun ahırını bile yönetebilir.”

      “Sonuncusu pek iltifat sayılmaz,” diyen Thayer onun görüşüne yürekten katıldı.

      Dick karşı taraftaki karısına seslendi, “Ah, Paula. Şimdi aldığım bilgiye göre Graham yarın sabah geliyor. Oh Joy’a, onu gözetleme kulesine yerleştirmesini söylesen iyi olur. Orası erkek için daha uygun boyutta bir oda. Ayrıca tehdidini yerine getirip kitabı üzerinde çalışabilir.”

      “Graham? Graham mı?” diyen Paula hatırlamaya çalışıyordu. “Ben tanıyor muyum?”

      “Onunla iki yıl önce bir kere Santiago’daki Cafe Venus’te tanışmıştın. Bizimle akşam yemeği yemişti.”

      “Haa, o donanma subaylarından biri mi?”

      Dick başını iki yana salladı.

      “Sivil olan. O iri yarı sarışın adamı hatırlamıyor musun? Albay Joyce Birleşik Devletler’in askeri güç kullanarak Meksika’yı yerle bir etmesi gerektiğini kanıtlamak için kafamızı ütülerken sen onunla yarım saat müzik hakkında konuştun.”

      “Aaa, emin olmak için soruyorum,” dedi Paula belli belirsiz hatırlayarak. “Seninle daha önce bir yerde tanışmıştı… Güney Afrika’ydı galiba, değil mi? Yoksa Filipinler miydi?”