Kanaldaki Kadın. Пер Валё

dedi Martin.

      “Günaydın,” dedi Melander.

      “Şu pipo çok kötü kokuyor. Yine de hiç bozma, otur da havayı zehirle. Hoş gelmişsin. Yoksa özel bir isteğin mi vardı?”

      “Pipo içersen o kadar çabuk kanser olmuyorsun. Senin içtiğin sigaralar için en zararlısı diyorlar bu arada. En azından ben öyle duydum. Onun haricinde, göreve hazırım.”

      “Amerikan Express, postane, bankalar, telefon şirketi ve diğer yerleri kontrol et. Anladın, değil mi?”

      “Anladım. Kadının adı ne demiştin?”

      Martin Beck bir kâğıda ROSEANNA MCGRAW yazıp Melander’e verdi.

      “Nasıl okunuyor?”

      Adam odadan çıkar çıkmaz Martin Beck pencereyi açtı. Hava soğuktu ve rüzgâr ağaç tepelerinden esip yerdeki yaprakları süpürdü. Bir süre sonra pencereyi kapadı, ceketini sandalyesinin arkasına astı ve yerine oturdu.

      Ahizeyi kaldırıp Yabancılar Dairesi’nin numarasını çevirdi. Eğer kız bir otelde kaldıysa, kaydı orada olmalıydı. Her koşulda ona dair bir kayıt illa ki vardı. Telefona cevap vermeleri zaten uzun sürmüştü; üstüne bir de, telefonu açan kızın talebini alıp geri dönmesi bir on dakika daha aldı.

      Kartı bulmuştu. Roseanna McGraw, 30 Haziran’dan 2 Temmuz’a kadar Stockholm’deki Gillet Oteli’nde kalmıştı.

      “Bir fotokopisini gönderir misin lütfen,” dedi Martin Beck.

      Telefonun tuşlarına basıp ahize hâlâ elindeyken hattın kesilme sesini bekledi. Ardından telefonla taksi çağırdı ve ceketini giydi. On dakika sonra taksiden indi, adama parasını ödedi ve cam kapılardan otele girdi.

      Resepsiyonun önünde altı adamdan oluşan bir grup dikiliyordu. Yakalarında isim etiketleri bulunuyordu ve hepsi aynı anda konuşuyordu. Resepsiyonda çalışan görevli pek mutlu görünmüyordu ve sızlanırcasına ellerini havaya kaldırdı. Tartışma biraz süreceğe benziyordu, o yüzden Martin Beck lobideki koltuklardan birine oturdu.

      Tartışmanın bitmesini, grubun asansöre binip gözden kaybolmasını bekledi ve resepsiyona yaklaştı.