ЖЕННИ ГЕРХАРДТ. Теодор Драйзер. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Теодор Драйзер
Издательство: Yangi asr avlodi
Серия:
Жанр произведения:
Год издания: 0
isbn:
Скачать книгу
барча нарсаларнинг мужассами бєлган адл, келишган їадди-їоматига іавас-ла кєз югуртиришга іам улгурди. Кейин їиз томонга бошїа їарамаса іамки, унинг ажаб сиймосини дил кєзгусида саїлаган іолда, виїор билан йєлида давом этди. Бу муітарам зот сенатор Жорж Сильвестр Брэндер эди.

      – Іозир тепага чиїиб кетган одам жуда келишган экан-а, тєўрими? – деб сєради Женни бироздан кейин.

      – Іа, – тасдиїлади онаси.

      – Унинг тилла дастали іассаси бор экан.

      – Бировларга їараш керак эмас, – деди она насиіатомуз іолда. – Яхши эмас.

      – Мен унга їараганим йєї, – Женни соддадиллик билан эътироз билдирди. – Єзи менга таъзим їилди.

      – Бировларга їарашнинг іожати йєї, – деди она. – Бу уларга эітимол ёїмас.

      Женни яна индамасдан ишга киришди, бирої бу ажойиб меімонхона іамон кєзни їамаштиргани-їамаштирганди. У теварак-атрофдаги ўовур-ўувурга, одамларнинг іушчаїчаї бир шовїинга айланиб кетаётган гаплари ва іандаларига беихтиёр їулої соларди. Биринчи їаватнинг бир учида ресторан бор эди. У ерда идиш-товоїларнинг жаранги келаётганидан кечки тамаддига дастурхон ёзилаётганини англаш мушкул эмасди. Меімонхонанинг бошїа бир чеккасида кимдир рояль чаларди. Хуллас іар бир нарсада кечки тамадди арафасида бєладиган одатдаги їувної, іаловатбахш бир кайфият сезилиб турарди. Мана шу нарса бечора їиз юрагини умид билан тепишга мажбур їиларди. Нега деганда, їиз ёш, муітожлик юки эса унинг ёш їалбини іали– Іозирча эзиб ташлашга улгурганича йєї эди. У іамма ёїни яхшилаб ювиб, тозалашда давом этаркан, гоіо ёнгинасида ишлаётган, мулойим кєзларини теварагини ажин босган, лаблари кундалик беіисоб ташвишларни унсиз такрорлаётган, толиїїан онасини унутарди. Шунда їиз теварак-атрофдаги нарсалар наїадар сеірли эканлигини єйлар ва ана шу іашамату шодонликдан озгинаси єзига іам насиб бєлишини истарди.

      Соат олти яримда катта хизматчи аёл она-болани эслаб, уларга жавоб бергани келди. Зина супуриб-сидириб бєлинганди. Она-бола шунда енгил тин олишди-да, челак билан латталарни жойига їєйиб, уйларига ошиїишди. Она ахийри иш топганларидан терисига сиўмасди.

      Улар улкан, чиройли бинолар ёнидан єтиб боришарди. Женни меімонхонада бошїача ва янгича нарсаларни кєриб тєлїинланганидан яна ўалати бєла бошлади.

      – Бой бєлиш яхши-я, тєўрими? – деди у.

      – Іа, – жавоб їилди эс-іуши хаста Вероникада бєлган онаси

      – Уларнинг ошхонаси каттаконлигини кєрдингми?

      – Іа.

      Она-бола энди хароб, кєримсиз уйлар ёнидан єтиб боришар, кузги япроїлар оёї остида заиф шитирларди.

      – Їани энди биз іам бой бєлсак, – Женни єзича ўєлдирагандай бєлди.

      – Нима їилишниям билмайман, – онаси чуїур уі тортиб, бєйнига олди. – Уйда бирор егулик нарса бєлмаса керак.

      – Жаноб Бауменнинг дєконига яна бир марта кира їолайлик! Женни ойисининг овозидаги умидсизликдан эзилганидан унга жуда раіми келди.

      – У бизга іалиям ишонади дейсанми?

      – Унга иш топдик, деймиз. Єзим айтаман.

      – Яхши,