– Менә, тик тора белмәсәң, шулай була ул!
Үзе шелтәли, үзе көлә.
Каен төбендәге яшел чирәм арасына төшкән ак төймәне табып:
– Зыян юк… – дим. Ә үземнең битем уттай кызышып яна.
Ул, тынычлана төшкәч, миңа якынрак килде.
– Кая, тагып бирәм, миндә энә бар…
– Ярар ла…
Ул минем белән килешми, җан атып, мәхәббәтле карашын миңа төбәгән: нияте – изге!
– Юк, юк! Әйдә, сал күлмәгеңне…
Карышмадым – салып бирдем.
Сумкасы янына чүгәләп, күлмәгемә сәдәп таккан Зәлиянең куллары җиңел, йөгерек иделәр…
Ринат, кичерешләреннән бүленеп, ак күлмәген урынына элеп куйды да сарысын киде…
Балалар бакчасына килеп кергәндә, Ринатны чияле кызгылт күлмәк кигән кызчыгы ерактан ук күреп алды: «Әт-ти!» – дип, каршына йөгереп килде дә кочагына сарылды.
Ринат Зөлфиясен күтәреп алды.
– Ничек дәү үскән минем тәти кызым!..
Ул күбәләктәй җиңел кадерлесен күкрәгенә кысты, аның үзенә генә хас тәмле хуш исен сизде. Әйтелеп бетмәгән тел очындагы сүзләре күңелендә тибрәнде: «Бу кадәр дә әтиеңә охшап туарсың икән, күзләрең дә, йөз аксыллыгың да – барысы, барысы минеке…» Кызчык, әтисенең эчке уйларын сизгәндәй, аның чәчләреннән сыйпап алды. Зөлфиянең саф, самими карашларыннан Ринатның күзләре, җаны иркәләнде, һәм ул түзмәде, сабыеның битеннән үбеп алды. Кызчык бу хәлдә озак калмады, кочактан шуып төште дә:
– Әти! Мин Роза Сафовнага әйтеп киләм, – дип, тәрбиячесе янына йөгерде.
Ринат бертын бакчадагы ап-ак чәчәккә бизәлгән алма агачына сокланып торды. Аның янәшәсендәге тәбәнәк өстәл артына барып утырды.
Зөлфия озак көттермәде, кулына кофтасын һәм рәсемнәр белән бизәлгән әлифбасын тотып килеп җитте һәм әтисе янына утырды, китабын өстәлгә куеп:
– Әти! Безгә хәрефләр өйрәтәләр, – диде. Нәни бармагы рәсем өстенә төртелде. – Менә бу арбуз – «А»,