Шу қиш оқшомларининг бирида дадам қора муқовасининг устига йўл-йўл оқ чизиқ чизилган қалингина бир китоб топиб келди.
Китобнинг биринчи бетида – бошида духоба дўппи, эгнида қора гимнастёрка устидан кийилган ола тўн, тўладан келган, учбурчак мўйловли бир одамнинг сурати бор эди.
– Бу «Ўткан кунлар» деган ўзбекча роман,– деди дадам. – Уни мана шу одам ёзган. Исмшарифлари Абдулла Қодирий Жулқунбой…
– Жулқунбой? Қозоқми?
– Йўқ, – деди дадам кулиб. – Ўзбек. Жулқунбой бу – кишининг тахаллуси. Ёзувчилар баъзан ўз исмларини ўзгартириб, бошқа исм танлашади.
Китоб қўлдан қўлга ўтиб, яна дадамга қайтди. Дадам шошмасдан ўқишга киришди. Мен ҳам «маза қилиб эшитиш» учун дадамнинг тиззасига суяниб, яхшироқ жойлашиб олдим.
Учинчи ё тўртинчи оқшом ярим кечада уйғониб кетсам, китоб ўқилиб бўлган, қиз-жувонлар кўзёшларини артишиб, пиқ-пиқ йиғлашар, эркаклар оғир сукут сақлашар, дадам эса ёзувчи ҳақида секин ҳикоя қиларди.
Дадамнинг ҳикоясидан эсимда қолганлари шулар:
– Абдулла Қодирий – улкан ёзувчи. Ўзиям ажойиб одам… Ҳукумат унга ҳамма имкониятларни туғдириб берган. Тошкентда унинг катта боғи бор. У ҳар куни эрта саҳар уйғониб, ёзишга ўтиради. Чарчаган пайтлари чиқиб, боғда ишлайди.
Йиллар ўтди. Ўсиб-улғайиб китобга ташналигим, ишқим, меҳр-муҳаббатим ўсиб борган сари «Абдулла Қодирий…», «Ўткан кунлар…», «Меҳробдан чаён…» деган гаплар қулоғимга тез-тез чалинадиган бўлди.
1943 йилнинг охирги ойлари, тўққизинчи синфда ўқиб юрган чоғларим.
Бир кун синфимизга янги ўқитувчи – фронтдан ярадор бўлиб қайтган ёшгина йигит кириб келди. У «ҳарбий иш»дан дарс бера бошлади, лекин адабиётга жуда қизиқса керак, ҳар куни бир китоб кўтариб келар, болаларга вазифа топшириб қўйиб, ўзи китоб ўқиб ўтирарди. Лекин бу қанақа китоб эканини ҳеч ким билмас, чунки, аскарият китобларнинг жилди қоғозга ўралган бўларди.
Кунлардан бирида ўқитувчининг укаси, синфдош дўстим мени четга тортиб:
– Кеча акам «Ўткан кунлар»ни топиб келди, – деб қолди. Дарсдан кейин «Ўткан кунлар»ни бир кечага сўраб олиш умидида синфдош оғайним билан бирга уларникига бордим.
Биз борганимизда, домла олдида қаттиқ нон, икки кўзи аллақандай китобда, чой ичиб ўтирарди. Мен дудуқлана-дудуқлана илтимосимни тушунтира бошлаган эдим, ўқитувчимиз қовоғини солиб:
– «Ўткан кунлар»ни ўқиш мумкин эмас. Билмайсанми? – деди кўзимга тикилиб. Мен ҳаяжондан энтикиб:
– Мана, сиз ўқияпсиз-ку? – дедим. Ўқитувчининг юзида билинар-билинмас табассум пайдо бўлди.
–Биринчидан, мен ўқитувчиман, ёш бола эмасман, – деди у. – Иккинчидан, мен уни танқидий кўз билан ўқийман.
–Мен ҳам танқидий кўз билан ўқийман. Домлажон, бир кечага бериб туринг. Эрталаб олиб келиб бераман. Ҳеч кимга айтмайман.
Домла сал юмшади, лекин ҳамон бир қарорга келолмай пешанасини ишқади.
– Бир