Қизлар кеч ишдан қайтар, уйларида ювинибтараниб, оналари қайнатган таомдан тотиниб бўлиб, Шоҳиданинг олдига югуришар, ўйин-лапар, қий-чув авжига чиқарди. Оғир меҳнатнинг тафтини ўйин-кулги билан босардилар. Куёвлари урушга кетиб, фотиҳа устида қолган баркамол қизларнинг, чимилдиғи узилмай туриб куёвини кузатган маъсума келинларнинг энабошиси ўн олти ёшли Шоҳида эди. Шаддод Шоҳида ўта шўх-олов қиз. Меҳнатда ҳам мана мен деган девқоматлардан қолишмайди. Зийраклигидан куёвли келинларнинг маслаҳатгўйи, бўйи етган қизларнинг сирдоши. Улар ёридан келган хатларни Шоҳидага бир ўқитишиб қайта мағзини чақишмаса, кўнгиллари ўрнига тушмас, ёзган жавоб хатлари Шоҳидага маъқул тушмаса почтага жўнатишмас эди. Бу зийрак қизни худди шу йил кузакда бригадир қилиб сайлашган.
Мана бугун ҳам Холида опа калла тозалаб ўтирибди. Лекин ўю хаёли Соҳиб акада. Ўша кетганича фақат бир мартагина, у ҳам бўлса йўлдан хат келган. Нима бўлди экан? Қаерда бўлса ҳам тани-жони соғ бўлсин. Болаларнинг бахтига эсон-омон қайтиб келса бўлгани. Ўй суриб кетиб, дарвозадан уни биров чақираётганини ҳам эшитмади. Почтальон Расул ака ҳайрон бўлиб унинг рўпарасига келди ва:
– Суюнчи, Холидахон, – деди хатни худди бурнининг тагига тутиб.
Холида опа тўсатдан чўчиб тушди. Кейин бир нафас хатга жонсиз ҳайкалдай тикилиб қолди. Ниҳоят, хатни Расул ака қўлидан юлқиб олди-да, бағрига босганича оёқяланг далага – Шоҳиданинг олдига югурди. Орқасидан қараб қолган Расул ака бошини сарак-сарак қилганича бир хўрсинди-да, қайтиб чиқиб кетди. Шоҳида узоқда пилдираб келаётган онасини кўриб, кўнгли алланечук титраб кетди. Кетмонини ирғитиб, пешвоз югурди.
– Тинчликми, ойижон? – деди безиллаб.
– Хат, дадангдан хат, – дерди у энтикиб.
Шоҳида хатни юлқиб олди. Кўзларига яқин келтирди. Дадасининг дастхати. “Л” ҳарфини ҳамма ҳарфдан чўзиқроқ ёзарди. Тезлик билан учбурчак хатни очиб ўқий бошлади. Бу пайт даладаги ҳамма қиз-жувон тўпланган ва “йўқолган” Соҳиб тоғаларининг дарагини эшитишга қулоқ тутган эди.
“Салом менинг азизларим! – деб ёзарди Соҳиб ака. – Бахтимнинг калити Холидахон, ҳаётим юлдузлари – қизларим Шоҳида, Саодатхонлар, узоқдаги меҳрибоним Моҳирабону!
Мана ниҳоят сиз, азизларга хат ёзишга муяссар бўлдим. Қисқача бўлса ҳам аҳволимни баён қилмоқчиман. Чунки вақт зиқ. Биз дастлабки кунлардан бошлаб фронтда жанг қилаётган эдик. Ҳозир душман орқасига ўтиб қолганмиз. Бизнинг жангимиз жуда жиддий, жуда хавфли, лекин фахрли жанг. Чунки биз душманнинг тинка-мадорини қуритамиз, ошига қум сепамиз. Жуда кўп вақтлар “катта ер”дан алоқамиз узилиб ҳам қолади. Шунинг учун хат-хабар бормай қолиши мумкин. Лекин хавотир олманглар.
Сизларнинг аҳволларинг қандай? Моҳи тинчми? Саодат ва Шоҳидаларнинг тан-жони соғми? Мендан хавотир бўлманглар. Устимиз бут, қорнимиз тўқ. Фашистни янчиб, тезда юз кўришармиз деб, дадаларинг Соҳиб. Ҳозирча хат ёзмай