– Ён, пэўна, аматар?..
– Так. Ён і дома шмат вольнага часу праводзіць за кнігамі.
– Гэта вельмі пахвальна, калі малады чалавек прагне ведаў і цягнецца да іх. Вельмі пахвальна! У вас, напэўна, таксама вялікая бібліятэка?
– Дастаткова багатая, але з вашай і блізка не параўнаць, – гаспадар, вядома ж, усцешыўся такім словам, прыняўшы іх за пахвалу. – Яе пачаў складаць яшчэ наш дзядуля, ён быў вучоны.
– Сапраўды?! – прыемна здзівіўся Пугач.
– Так. Потым працягнуў гэты занятак тата, ну і маці далучылася.
– А тата – таксама вучоны?
– Не, толькі дзядуля па маці. А маці ў нас лекарка.
– Мая ёй павага.
– Дзякуем! А нейкая частка кніг – наш унёсак.
– Вельмі добра.
– Тым не менш у вас кніг значна болей.
– Гэта і зразумела, – усміхнуўся птах. – Іх збірала шмат пакаленняў, многія з гэтых кніг значна старэйшыя за мяне. Ім нават больш гадоў, чым маім бацькам і бацькам маіх бацькоў.
– Ад гэтага яны яшчэ больш каштоўныя.
Нечакана іх размову перапыніў заспаны голас:
– Добрай раніцы! Ці дзень?!
Яны азірнуліся, і на іх тварах з’явілася лагодная ўсмешка. У пройме стаяў, пазяхаючы, паўсонны Янка, паціраючы вочы.
– Добрай!
– Нават не буду пытацца, выспаўся ты ці не, – пажартавала сястра.
– І не пытайся, – толькі адмахнуўся брат.
– Але ж а каторай ты лёг? – усё ж пацікавілася яна.
– Нават не ведаю, – толькі пацепнуў ён плячыма. – Але вельмі… – ізноў пазяхнуў ён.
– Вельмі познай ноччу ці ранняй раніцай? – не пераставала дражніцца сястра.
– Недзе паміж, – усміхнуўся хлопча. – Так засядзеўся, што і не прыпомню.
– Знайшлося што цікавае? – спытаўся гаспадар.
– Так, і дужа багата. У вас шыкоўная бібліятэка. Столькі ўсяго!
– Дзякую! Буду рады, калі яна прынесла карысць.
– Яшчэ і якую! Я дазволіў сабе некалькі кніг адкласці. Вывучаў іх і знайшоў інфармацыю, якой мы можам скарыстацца. І хацеў бы гэтымі знаходкамі і сваім меркаваннем наконт іх падзяліцца з вайскаводцамі, калі вы не супраць.
– Вядома ж! Я толькі за. А калі не сакрэт, што такое цікавае атрымалася адшукаць?
– Для вас не сакрэт. Але я хацеў бы напачатку прывесці розум у парадак. Бо ўстаць устаў, а прачнуцца не паспеў, – пажартаваў хлопец.
– Хо-хо-хо, – засмяяўся Пугач. – Добра, мой юны сябра, усё разумею, пачакаю. Мяркую, да вечара амаль усе прыйдуць, там і паслухаю.
– Так хутка? – здзівіліся Янка з Міланай.
– Я ні на імгненне не сумняваўся, што вы прыйдзеце нам на дапамогу.
– Такі давер вельмі нас цешыць, – прызналася Мілана. – Але што было б, каб Вужу не атрымалася нас адшукаць? Бо мы маглі і не быць там.
– Тады я прапоўз бы ўсё ваша каралеўства, але б адшукаў вас, – выказаўся вужык.
– Калі шчыра, у мяне было вельмі моцнае прадчуванне, што ён знойдзе вас. Інакш і не ўяўляю, бо вы насамрэч нам зараз вельмі патрэбныя.