У лютай бітве сышлася вялізная колькасць рыцараў і ваяроў. Нашы мужныя войскі стаялі да смерці і біліся адважна, як ніколі. Яны абаранялі сваю родную зямлю. Але як бы адчайна яны не змагаліся, сілы былі няроўныя. Сапернік пераўзыходзіў нас у некалькі разоў. У нейкі момант ваярам, што стаялі каля самых муроў замка, нават падавалася, што наступае пераломны момант. Быццам вораг ужо гатовы разбуральнай хваляй прарвацца да ўзгорка, на якім велічна развіваўся сцяг нашага каралеўства. А завалодай ім вораг – і ўсё, нашыя войскі і каралеўства, лічы, былі б зрынутыя. І такі момант ледзьве не здарыўся – вораг моцным напорам прабіў нашы шыхты і рынуў да ўзвышша, на якім у атачэнні дужых і вопытных рыцараў стаяў каронны харунжы, які цвёрда трымаў сцяг каралеўства. Дасведчаныя рыцары грудзьмі сталі на абароне штандара і прыкладалі вялікія намаганні, каб не дапусціць ворага да яго. Аднак моцы былі звыш чым няроўныя. На вялікі жаль, амаль усе ваяры былі забітыя, а захопнікі змаглі прабіцца на ўзгорак. Харунжы быў сур’ёзна паранены. Страціўшы прытомнасць, абяссілены, ён выпусціў сцяг з рук. Яшчэ імгненне, і штандар ганебна зваліўся б на зямлю, што канчаткова вырашыла б ход бітвы. Балазе, тое супрацьстаянне заўважылі і некаторыя іншыя рыцары. Яны ў той жа час рынуліся на дапамогу сваім паплечнікам. І наперадзе ўсіх быў тады яшчэ зусім малады, але вельмі дужы і мужны рыцар Мацей. Адной рукой ён разрубіў мячом таго чужынца, які параніў харунжага, а другой амаль у самы апошні момант падхапіў сцяг, тым уратаваўшы гонар каралеўства ад паразы.
– Ух ты! Уратаваць гонар каралеўства – сапраўды, мужны ўчынак!
– Так.
– Цікава, а што было далей? – спытаў Янка з запаленымі вачыма.
– Той высакародны ўчынак узрушыў ваяроў і абудзіў у іх гонар за сваё каралеўства. Невядома адкуль, у іх, стомленых і знясіленых бітвай, з’явілася моц, каб даць адпор. Ворагі ў сполаху нават забыліся на сваю зброю і кінуліся наўцёкі. Гэта быў пераломны момант у той бітве. Гераічны ўчынак Мацея натхніў усё войска.
– Вось гэта да! Цікава, як адзін чалавек можа паўплываць на падзеі і на гісторыю!
– Сапраўды. Гераізм аднаго можа нават натхніць і ўзрушыць увесь народ!
– Моцна! Мы і раней яго паважалі, а зараз проста ў захапленні, – горача прамовіў Янка.
– Менавіта так, – падтрымала яго сястра.
– Тады ведайце, што і ён вамі захапляўся, – запэўніў іх Пугач.
– Ну што вы, – сціпла прамовіла Мілана. – Гэта была не столькі наша заслуга, колькі ўсяго народа, усіх жыхароў. Гэта яны, а не мы адстаялі незалежнасць свайго каралеўства і радзімы ад захопнікаў.
– І гэта так. Але ж вы здолелі аб’яднаць народ вакол сябе і павесці ў бой. І наш народ ізноў мае патрэбу ў вашай дапамозе, мы разлічваем на вас. Многія спадзяюцца, што вы з’явіцеся і выратуеце ўсіх, як і ў мінулы раз. Упэўнены, што і кароль Мацей, калі б толькі мог, то прасіў бы вас аб тым жа.
– Што