– Дзікі! Усе на дрэва! – раптоўна закрычаў ён.
– Вы ўпэўненыя? – не хацела верыць у гэта Мілана.
Яна яшчэ добра памятала тых бязлітасных дзікоў, якія ледзьве не з вар’яцтвам прыслужвалі Волху. Гэта не тыя істоты, з якімі вам захочацца сустрэцца ў глухім лесе.
– Дакладна! – ні на хвіліну не сумняваўся Вуж. – Можа, слых у змей не самы лепшы, але па наймалым ваганні глебы і паветра я магу, як ніхто, вызначыць, хто і дзе знаходзіцца. Таму, паверце, зараз лепш не марудзіць.
Усё, больш не трэба было ніякіх слоў. Янка прыпадняў змея на галіны дрэва, пад якім яны сядзелі, дапамог забрацца сястры, хутка ўзлез і сам. Для большай бяспекі яны забраліся як мага вышэй і, стаіўшыся, утаропіліся долу. Прайшло некалькі імгненняў, і непадалёк захадзілі ходырам верхавіны высокіх зараснікаў разрослага хмызняку. Нарэшце з-за кустоў паказаліся і вінаватыя таго шуму. Вужык цалкам меў рацыю, гэта і насамрэч апынуліся дзікі.
Напачатку з-за кустоў выбег адзін – буйны і з грознымі чорнымі вочкамі, якія шалёна бегалі на яго зарослай шчаціннем галаве, азіраючыся па баках, ці няма каго. Дзік нешта неразборліва прабурчаў і прабегся трохі наперад.
Але далейшая карціна прымусіла нашых падарожнікаў прыемна здзівіцца. Услед за ім выбеглі з дзясятак невялічкіх яшчэ паласатых парсючкоў. А за імі крочыла, відаць, іх маці.
– Дык гэта ж сям’я, – з усмешкай ціха прамовіла Мілана.
– Так, пэўна, не ва ўсіх ёсць жаданне ваяваць на баку злыдня, – прымеціў яе брат.
– Лішні раз пераконваюся, што не варта пра ўсіх думаць аднолькава.
– Маеш рацыю, сястрычка.
Шчаслівая вялікая сямейка доўгім ланцужком, самавіта перавальваючыся, прабегла недалёка ад іх і з такім жа шумам, патрэскваючы пад сваімі капыткамі галінкамі, схавалася ў зарасніках. І толькі па верхавінах галін, якія хісталіся і прагіналіся, можна было здагадацца, у якім напрамку кабаны аддаляюцца.
– Хто б мог падумаць?! – дзівіўся Вуж. – Такія малыя, а столькі шуму.
– Ну дык і іх нямала, – усміхнулася Мілана.
– Гэта дакладна. Весела ім хіба.
Янка злез з дрэва і дапамог астатнім.
– Але ж усё адно лепей ад іх трымацца здалёк, – прамовіў Вуж. – Ніколі не ведаеш, што ў гэтых дзікоў на розуме.
– Так, яны могуць здзівіць.
– Пакуль мы не дойдзем да Пугача, нам лепей трымацца асцярожкі, – адзначыў хлопец.
– Ужо блізка. Мяркую, па дарозе да яго нас больш ніякія сюрпрызы не чакаюць.
І яны, атросшыся, рушылі далей. Ужо было відаць, як хутка пачынае шарэць, і падарожнікі дадалі ходу. Іх шлях быў без прыгод. Нарэшце яны пабачылі наперадзе прасвет.
– Падаецца, недзе тут, – пачала ўспамінаць Мілана.
– Маеце рацыю, – падтакнуў Вуж. – Мы прыйшлі.
І праз хвіліну перад імі паўстала прасторная паляна. А пасярод яе велічна ўзвышаўся магутны разгалісты дуб – той самы, у якім жыў мудры спадар Пугач. Гэта было яго неверагодна дзіўнае жыллё.