“ Bəzən fahişələr və müştəriləri arasında gedən söhbətlərə də qulaq asırdım:
–Nə qədər?
–50.
–Bəlkə, biraz aşağı. Əsgər adamam.
– Onda heç bir qəpik də aşağı olmaz. Elə nəfəsimizi kəsən siz olursuz.
Bəzən isə onların arasında tanış simalar da görürdüm. Əslində, tez-tez. Son illərdə yaman dostlaşmışdıq və həyatlarının necə olması mənə maraqlı gəlirdi. Hərdən bu söhbətlər o qədər iyrənc hala gəlirdi ki, insan ehtirasının, bədəninin ruhunu necə alçaltmasının şahidi olurdum. Bu qədər alçalmağa dəyərmi heç?
Sərxoş olduğumdan gecələri necə keçirdiyim tam da yadımda deyil. Biz daha çox dərdləşərdik. Görəsən, mən də nə vaxtsa bu qədər alçalmışammı? Nəysə bu haqda sonra danışaram”.
Beləcə bir həftədə keçdi.
Gecələri adətən bir skamyada yatırdı, düzdü, daha əvvəlki qədər yatmasa da. Sabir bağındakı uzun skamyada gecələməyi xoşlayırdı. Şəhərin bu hissəsi işıqlı və daha sakit olduğu üçün. Bu gecə isə yatağını başqa yerdə salmışdı. Bir dayanacaqda. Artıq küçələrdə heç kim qalmamışdı. Əvvəlcə Sabir bağındaydı yenə. Qala qapılarının ağzında yerləşən bu park Bakı sakinlərinin ən sevimli yerlərindəndir. Keçmiş və müasir tarixin kəsişməsi, müxtəlif zamanların vəhdəti. Hər şeyi ilə bu sadə park insanları özünə çəkməyi bacarır.
Bu gecə isə yağış yağırdı. Əvvəlcə narın, sonra güclü, amma sakit. Gözəl bir payız gecəsi. Nihad sağ ikən payızı heç xoşlamazdı. Soyuq havalarda qalın geyinməli, paltarının təmiz qalmasına fikir verməlisən. Bu fəsildə həyatın necə keçdiyini belə hiss etmirsən. Amma indi üşümürdü, qalın geyinmək və paltarını təmiz saxlamaq kimi dərdləri də yox idi. Həyatında ilk dəfə payızı doya-doya yaşamaq imkanı əldə etmişdi. İyirmi səkkiz illik fikirləri iki həftədə dəyişmişdi. Payız necə də gözəl imiş.
Və bu payızda həmişə etmək istədiyi bir şeyi yenə edə bilmədi -yağış altında gəzinti. Bu onun uşaqlıqdan, ürəyi kimin üçünsə daha sürətlə döyünməyə başladığı gündən bəri olan arzusu idi. Sevdiyinlə birgə və ya onun xoş xatirələri ilə yağışın altında gəzmək, onu hiss etmək, islanmaq, sevişmək. Və bu arzu olaraq qalmışdı. Yağışı bölüşəcəyi biri və xatirələri olmamışdı ki heç. Yalnız bir dəfəsində çox yaxınlaşmışdı. Titrəyən əllərimlə bunu daha geniş yazmaq istərdim, amma Nihad bu haqda da daha sonra danışacağını dedi. Bu onun hekayəsi idi və mən yalnız qələmi tutan əl idim. Yalnız o danışdıqda onun səsini əks etdirə bilərdim.
“ Bəzi günlər yağışın altında islanırdım. Səhərlər anam gecəni yenə islaq gəldiyim üçün deyinirdi və mən yenə gecəni xatırlamırdım. Onsuzda bu mənim istədiyim deyildi. Bu damlalar xoşbəxtlik gətirmirdi”.
Düzdür, yağış daha onu islatmırdı. Amma onun hər damlasını hiss edirdi. Gözünü bağlayır və onun hər damlasını dinləməyə çalışırdı. Əvvəllər ona yalnız şırıltı kimi gələn səs indi həzin bir musiqi kimi səslənirdi. Gözəlliyinə varmadığı hər anı yaşayırdı. Çünki o da sağ ikən (son üç ili saymasaq) ətrafındakı insanlar kimi idi: Yağış başlayan kimi evə getməyə tələsən, özlərini avtobusa, taksiyə çatdıran insanlar kimi. Çünki hamısının sabah edəcək vacib işləri var idi. Bu günü yaşamasaydılar da olardı. Tək əskik tərəf bütün bunları bölüşəcək heç kimin olmaması idi.
O artıq dayanacaqda idi. Uzanmış və pencəyini üstünə sərmişdi. Yuxuya getməzdən əvvəl müxtəlif suallar soruşdu Tanrıdan: “Niyə hələ də təkəm?”, “ Niyə məni hələ də burda saxlamısan, axı bu, bizə ölüm haqqında deyilən hər şeyə tərsdir?”, “Bu lənətə gəlmiş yerdə məndən başqa ölən biri yoxdu məgər?”. Ümidsizcə suallar verdi, cavab almadan. Bu gecənin son olmasını diləyərək yuxuya getdi. Amma əgər son olmayacaqdısa da sabah bazar günü idi. Səhər oyananda başını kiminsə içində görməyəcəyinə əmin idi.
Kəsən yağış, buludları sürətlə qovan külək doğacaq günün daha gözəl olması üçün əlindən gələni edirdi, sanki. Hər şeyin fərqli olacağı bir günün gəlməsi üçün.
Günəşi gördüm
Siqnal səsləri ilə oyandı. Düşündüyündən daha az yatmışdı. Bu gün də burda olduğu üçün lənət oxudu. Dayanacaqdakı monitorun ekranında saata baxdı: 07:47. Yerində oturdu, düşüncəli şəkildə yolun digər tərəfinə baxdı, gün gözlərini qamaşdırırdı. Və birdən…
Və birdən gözləri yolun digər tərəfində duran qıza sataşdı. Qız üzərinə düşən günəş şüaları altında parlayırdı, sanki, Günəşdən bir parça qopmuş və Yer üzünə düşmüşdü. Gecədən qalan yağış suyu bu parıltını daha da gözəlləşdirirdi.
Orta boylu, zərif bir qız idi. Əynindəki ağ donu ona xüsusi bir gözəllik verirdi. Saçları, azacıq dalğalı qırmızı saçları çiyinlərinə tökülmüşdü. Dərisi və saçları – bu nə gözəl bir vəhdət idi. Nihad hələ ayılmamışdı. Yuxu görürdü. Əgər bu yuxu idisə onun əbədiyyət yuxusu olmasını arzuladı. Əgər ayılmışdısa onda bu qız cənnətin xəbərçisi idi. Yer üzündəki heç kim bu qədər gözəl ola bilməzdi. Bəs niyə cənnət elçisi? Bu gözəllik cəhənnəmi belə arzuolunan edərdi və onun olduğu yer cənnətdən fərqlənməzdi. Qıza baxaraq xəyallar qururdu Nihad, qurduğu xəyalların boş olduğunu da bilirdi eyni zamanda. Sanki, ürəyində iki səs eyni zamanda danışır, biri uçub getmək istədikcə digəri onun ayağından dartırdı.
Qız, yəqinki, indi yolu keçib gedəcək və onu bir daha görməyəcəkdi. Amma qəribə nəsə var idi. Bu qəribəliyin fərqinə varması bir az uzun sürmüşdü. Gün çıxsa da hava soyuq idi. Bunu ətrafdan keçən digər insanların qalın geyinməsindən hiss etmək olurdu, qızın əynində isə sadəcə ağ donu var idi. Don qızın dizlərindən bir az yuxarı idi, həm də açıq qollu. Qızın ayaqlarına baxdı. Ayaqqabısı belə yox idi. Heç üşüyənə də oxşamırdı. Yenidən baxışlarını yuxarı qaldırdı və qızın gözlərində donub qaldı. Qız gülümsəyərək ona baxırdı. Bir an belə gözlərini ayırmadan. Ətrafına baxdı, amma dayanacaqda ondan başqa heç kim yox idi. Qızın ona baxmasına şübhəsi yox idi. Bütün bədəni qəribə bir hisslə titrədi. Qorxu? Yox, bu qorxu deyildi. Axı ölü biri nədən qorxsunki? Həm qorxu olsaydı bu adı vermək daha rahat olardı. Daha əvvəl keçirmədiyi bir hiss deyildi nə də olsa.
Qız ona tərəf addımlamağa başladı. Hər addımında bu hiss daha da güclənir, onun ruhunu ələ keçirirdi. Düşüncələr bir an belə olsun onu rahat buraxmırdı. Dünən gecəki duası və az öncəki düşüncələri keçirdi ağlından: sanki bu anı daha əvvəl yaşamışdı, sanki bu addımlar ruhunu daha əvvəl titrətmişdi, sanki daha əvvəl ölüb cənnətə düşmüşdü. Bəlkə də, hər şey düşündüyü kimi idi. Artıq bu dünya ilə vidalaşmağın vaxtı gəlmişdi.
Qız isə kiçik addımlarla yaxınlaşırdı. Zaman daha yavaş axırdı. Hər addımı zamanı bir az daha dondururdu, baxışı bütün hisslərini dondururdu, gözəlliyi gülümsəməsi