Sevginin səsi. Nail Aydın

heç biri sevgidən önəmli deyil, əslində.

      – Bilirəm. Mən qaldım, magistratura oxudum, işə girdim, yüksəldim. İşləməkdən yazmağı da, xəyallarımı da, karavanda gəzəcəyim şəhərlərin adlarını belə unuttum. Bu hala nə vaxt gəldiyimi hiss etmədim belə.

      – O? Xoşbəxtliyi birlikdə gözlədiyin qadın?

      – O getdi. Sadəcə getdi. Bəlkə bir gün danışaram.

      – Peşmansanmı?

      – Deyiləm. Verdiyim qərarlara, yaşadığım hisslərə görə peşman deyiləm. Hər dəfəsində bir şey öyrəndim. Sevginin mənasının dəyişəbildiyini öyrəndim, məsələn. İnsanın hədəflərini, arzularını sevgiyə görə tərk etməməli olduğunu öyrəndim. Əgər hər birimizin həyatda müxtəlif yeri, rolu varsa bunu müəyyən edən arzularımızdır. Əgər yaşadığın hisslər səni yolundan döndərməyə, bir yerə bağlı saxlamağa çalışırsa bu sevgi deyil. Bağlılıqdır, birgə yaşama istəyidir. Amma sevgi deyil.

      – Davam elə, xahiş edirəm. Səni dinləmək istəyirəm, – Leylanın gözlərində həyatında uzun müddət olmayan bir parıltı vardı. Nihadı tanımağın gətirdiyi parıltı. Artıq neçə gündür ki, Nihadla birlikdə yaşayırdı, amma bu günlər ərzində onun belə dərin ola biləcəyi ağlına gəlməmişdi. Nihad da hamı kimi sadə, başqalarında biraz daha utancaq adi bir insan idi. Amma indi Nihad danışdıqca Leyla onun dünyasına girməyə başladığı üçün özünü xoşbəxt hiss edirdi.

      – Nə deməyimi istəyirsənki?

      – Arzular və sevginin arasındakı bağlılıqdan danışmanı.

      – Dediyim kimi bu həyatda yerimizi müəyyənləşdirən sevgi və arzulardır. Arzular tablo, sevgi isə onun rəngidir. Sevgi üçün bütün arzularını tərk etdiyini düşün. Bir ton rəngin var, amma rəngləyəcək, demək olar ki, heç nəyin yoxdu. Bütün həyatın boyu özünə tapa bildiyin kiçik bir yeri rəngləyirsən ancaq. Boya qopur, ətrafa səpələnir. Səni hərəkət etməyə qoymur və bu sənə əzab verməyə başlayır. Sevgin azalmır, amma dəyərini artıq əvvəlki kimi anlaya bilmirsən. Sevirsən, amma nə qədər çox sevsən də sevginlə yaşaya bilmirsən. Çünki o səni boğur və qurtulmalı olduğunu düşünürsən. Qarışıq və nizamsız sevgindən.

      Ya da çox gözəl bir bağ tablon olduğunu düşün, amma ağ-qara. Sevgisiz arzuların kimi ağ-qara. Çiçəkləri bir-birindən ayırd edə bilmirsən, bağdan axan arxın hər tərəfi bürüyən xırda otların rəngilə yaşıla büründüyünü görmürsən, çünki orda suyun olub-olmadığı belə şübhəlidir sənə. Günün hansı çağını yaşadığını belə bilmirsən. İndi orda olsan çəmənlikdə səhər şehində gəzəcəyinimi, yoxsa günün istisindən ağacın kölgəsinə sığınıb dincələcəyini bilmirsən. İndi özümə baxıram da məndə vəziyyət daha pisdir, deyəsən. Çünki artıq nə xəyallarım, nə də onları rənləmək üçün sevgim var.

      – Onu unutdunmu?

      – Bilmirəm. Keçən illər ərzində bir daha sevmədim, bu illərin necə keçdiyini hiss etmədim əslində. Ətrafımda sevdiyim insanlar, dostlarım var idi. Amma bunlar xoşbəxt olmaq üçün kifayət idimi? Deyilmiş. Çünki karavan ağlımın bir tərəfində qaldı həmişə, mən onu unutsam da, ya da unutmağa çalışsam da o özünü, orada yaşaya biləcəyim illəri xatırlatdı mənə. Xəyallarımı unutduğumu dedim. Əslində, sadəcə unutmaq istədim. Bəlkə də, peşmanam bunları yaşama imkanını əlimdən verdiyim üçün. Amma indi bunun elə bir önəmi yoxdu.

      – Mənsə bütün bunları eşitmək istəyərəm. Bütün hekayələrini, həyatını.

      – Mən də. Mən də sənin. Amma başqa vaxt. Sabah havanın necə olacağını bilmirik. Bəlkə də, belə gözəl bir mənzərəni bir daha izləmək üçün uzun müddət gözləməli olacağıq. Bu söhbəti açaraq mənzərənin kefini daha da qaçırmayaq. Susaq.

      Günəş artıq səmayla dağların qovuşduğu yerə çatmışdı. Səmanı çəhrayı rəngə boyamış, özü isə qızarmağa başlamışdı utandığından. Sevgilisinin yanına qaçıb da ona görəndə dili tutulub danışa bilməyən aşiqlər kimiydi Günəş qürub zamanı. Utancını gizləmək, ya da sevgisini tənha yaşamaq üçün Günəş yavaş-yavaş dağların arxasında gizlənməyə başladı. Səma da qapıldı içinə, qaraldıqca qaraldı. Üzünü yalnız Günəşin görə biləcəyi tərəfə çevirdi. Bu zaman uzaqdan onların sevgisinə gizlincə tamaşa edib ilham alan ulduzlar parlamağa başladılar.

      Düzlər və səyyahlar

      Nihad o gündən sonra hər şeyin fərqli olmağa başladığını deyirdi (əslində, eyni şeyi bizim münasibətlərimiz haqqında da demək olardı. Mənə bu qədər yaxın davranmasının, bu qədər tez isinməsinin səbəbini indi daha tez anlayırdım. Öz arzularının əksinə mənimkilərin yarım qalmamasını, həyata keçməsini istəyirdi). Leyla parıltını görmüşdü. Nihad onun üçün artıq dağdakı adi bir oyuq deyil də, dərin, sirli bir mağara idi. O qədər maraqlıdır ki, içəridə nələrin olduğu, qaranlıq qorxumuzu unutsaydıq kaş. Bir-birilərini nə qədər tanımaq istəsələr də, sirlərini açmağa bir o qədər çəkinir, ruhlarını tükətməkdən qorxurdular.

      Sevgi hekayələrindən qaçaraq keçirirdilər günlərini. Pis də keçmirdi. Uzun-uzun danışırdılar, müxtəlif yerlərə: kinolara, teatrlara (Nihad üçün bu bir ilk idi), konsertlərə gedir, hərdən Bakıdan kənara da çıxırılar. Müxtəlif oyunlar oynayır, sıxıldıqca yenilərini tapırdılar. Məsələn, bir dəqiqəyə kim daha çox insanın içindən keçər və s. Ölüm insanları sarsıdır.

      Amma zaman. Zaman onlar üçün məna kəsb etməyən insanların həyatında belə mühüm rol oynayır. Zaman uzaqlaşdırır, ayırır, zaman yaxınlaşdırır, birləşdirir. Zaman bəzi sevgiləri tarixə yazır, bəzilərini heç olmamış kimi gömür içinə. Bəzi insanlar zamana qarşı çıxırlar geridə qalan bir şey üçün, qədrini bilmədikləri bir şey üçün daima ona qarşı üzməyə çalışırlar, bəziləri daima zamanı qabaqlamaq istəyirlər. Onun axınına qoşulub daha da irəli gedərək uzaqlarda gördüyü zirvələrə çatmaq istəyirlər. Amma mən heç vaxt yuxarı axan bir çay görmədim.