Sızanaq. Zuleyxa NaEl

nənəm də ona baxıb deyirdi: “Bekar qalmısan, Allah haqqı”. Yay gecələrini babamgildə keçirmək mənim üçün xüsusi zövq idi. Hər gecə pilləkanlarda oturub tut ağacının budaqları arasından ulduzları seyr edərdik. Bəzən isə səmanı daha yaxşı görmək üçün bağçada qızılgüllər əkilmiş təpəçiyin üstünə çıxırdıq. O mənə “Böyük ayı” , “Dolça”, “Kiçik ayı”, “Cənub Tacı”, “Qartal” bürclərinin harda yerləşməsini danışır, sonra barmağımı tutub göstərdiyi bürclərin ulduzlarını havada xəttlər çəkərək birləşdirərdi.

      Babam cavanlıqda hərbçiydi, bəlkə elə buna görə də hər şey haqqında məlumatlı idi. Onun əlləri də qızıl idi, hərdən gizlincə onun emalatxanasına girər və onu izləyərdim. Evimizdəki əşyalarının çoxunu özü düzəltmişdi; asılqan, masa, oturacaq, nənəm üçün yuxayayan, oxlov və sairə. O, ağac rəndəliyəndə rəndənin bıçağından çıxan buruq- buruq ağac qabıqlarının xoş ətri emalatxananı bürüyürdü, bu ətri çox sevirdim. Babama baxdıqca mənə elə gəlirdi ki, onun bacarmadığı iş yoxdur. Asılqanı düzəltməyi indi də yadımdadır. O, enli taxtanın üzərində dəliklər açdı, sonra odun parçalarından yonduğu qarmağa bənzər fiqurları həmin dəliklərə yerləşdirdi. Mənim: “Bu nədi?” – sualıma o:

      “Asılqan düzəldirəm, bizə gələndə plaşını, yaylığını səliqəylə asar-san” – deyib başımı tumarlamışdı. Mən də balaca, özündən razı qızcığaz gəlib-gedənlərə elan eləmişdim ki, bu asılqan mənim şərəfimə hazırlanıb və kim xoşuma gəlməsə, ora paltarını asamağa icazə verməyəcəm. Çox ədabaz və şıltaq idim. O zamanlar mən lap balacaydım, həyat mənim üçün əzizlənməkdən, əylənməkdən ibarət idi. Bəlkə də o vaxt böyüdükdə nələrlə üzləşəcəyimi bilsəydim, yəqin ki, heç böyümək istəməzdim. Elə ərköyün, şıltaq çağlarımda qalmağa üstünlük verərdim. Yəqin ki, dedim, deməli, şübhəm var, təbii ki, gələcəyim haqqında hər nə bilsəydim də, yenə böyümək istəyəcəkdim, bu hər bir uşağın arzusudur. Qızlar tez böyüyüb gözəl görünməyə, anaları kimi dabanlı ayaqqabı geyinib bəzək əşyalarından; ətirlərdən, ənlik-kirşandan istıfadə etməyə can atırlar. Qonaqlıqda, bayramda qadınları görəndə heyrət və hardasa qibtə hissi ilə onları izləyirdim. Hamı mənim üçün gözəl idi. Ələlxüsus bir qohum xanım var idi, o məni qucaqlayıb öpəndə onun ətrinin qoxusu günlərlə mənim üzərimdə qalırdı. Növbəti günlər əl-üzümü yumaq istəmirdim, ətrin gedəcəyindən qorxurdum. Anamı o həddə çatdır-mışdım ki, yazıq qadın mənim əlimdən öz ətirlərini gizlətmişdi. Anam ətir qabını unutdusa, vəssalam, fürsət mənim idi, bitənə kimi ətiri üstümə boşaldırdım. Anam çox desə də: “Bu çox bahalı ətirdir, bundan azca qulaqlarının dalına vursan kifayətdir”, – xeyri yox idi, mən ətirlə çimirdim və təbii ki, daha sonra atam işdən gəlincə küncdə durmaqla cəzalandırılırdım. Ən pisi isə küncütlü konfetimdən məhrum olunurdum. Bütün bu cəzalara baxmayaraq, uşaqlıq həvəsinin qarşını almaq olmurdu. Növbəti dəfə anamın qarşısında durub yazıq baxışlarla ona baxmaq kifayət idi ki, burnumdan tutmuş ayaq barmaqlarıma kimi ətirlənim. Bununla da həm cəzadan qaçmış olurdum, həm də istədiyimi əldə edirdim. Bunları düşünüb xatırladığım an dodağım qaçdı. Qonağım qaşlarını çatıb dedi:

      – Nə fikirləşirik?

      – Uşaqlığımı xatırladım.

      – Hə… Uşaqlıq illəri… hərə uşaqlığını bir cür yaşayır, illər keçir kimsə ötən illəri üçün darıxır, kimsə heç xatırlamaq istəmir.

      – Sənin uşaqlığın necə olub?

      – Bəs sənin?

      – Birinci mən sual verdim.

      – Heç xatırlamaq istəmirəm, – qonağım gözünü üfüqə dikdi. Sanki uzaq-dan-uzağa kiməsə baxırdı. Mən növbəti “Niyə?” sualımı vermək istəyəndə o, sözümü kəsdi və gülümsədi:

      – Gedək, günəşi qarşılayaq, – qonağım pilləkanlardan endi.

      Daxilimdə bir uşaq atılıb-düşdü, deyəsən, mən hələ də böyüməmişdim.

      – Gedək, – onun ardınca qaçdım. O məni görüb qaçdı, ona cata bilməsəm də, ardınca qaçırdım. O qaça-qaça qayığını bağladığı yerə gəldi. Mən hələ də uzaqda idim, uzun illərdi qaçmırdım, təngnəfəs olmuşdum. O, əlini havaya qaldırdı: