– Elə də vacib işim yoxdur, nədi ki?
– Sabah analiz verməyə gedəcəm, istiyirəm sən də gələsən.
Xalidin rəngi bozardı.
– Sabah… Hə, gedərik.
O, göz-gözə gəlməmək üçün ondan baxışlarını gizlətdi. Əllərini yumaq üçün vanna otağına getdi. Bir az sonra yataq otağından televizorun səsi gəlirdi. Elmira balkona çıxdı. O, qaranlıq düşəndən sonra Bakını balkondan seyr eləməyi çox sevirdi. Yağışdan sonra islanmış və gecə işıqlarından parlayan küçələrə, birmərtəbəli evlərin arasından vulkan kimi püskürüb yüksələn yeni tikililərə, onların binasına paralel tikilmiş binaya xeyli baxdı. Uzaqdan həyət evlərinin işıqları ulduzlu xalçaya oxşayırdı. Sanki zəif közərmiş sarı, ağ ulduzlardan xalça toxunmuşdu. Qonşu binada bir neçə evin işığı sönmüşdü, sakinlər ya evdə yox idilər, ya da ki, erkən yatmışdılar. Axşam binada işığı yanmayan evlər Elmiranı yaman darıxdırırdı; işıq yanırsa, deməli, o evdə həyat var. O evin sakinləri xoşbəxtdirlər, yanmırsa, o ev atılmış kimi görünürdü və ona elə gəlirdi ki, həmin evdə insanlar sevincdən xəbərsizdilər. Əlbəttə ki, bu heç də belə deyildi, amma nədənsə Elmira evlərdə işıqların yanmasına sevinirdi.
Gecədir. Xalid Elmiranın səsinə yuxudan ayıldı. Elmira yuxuda zarıyırdı. Xalid yerində dirsəklənib arvadını oyatmaq istədi, amma onu qorxudacağından narahat olub oyatmadı. Bir neçə dəqiqə: “Bəlkə yuxu görür“ – düşünərək sakit-sakit zarıyan arvadına baxdı. “Nəsə yuxuya oxşamır, deyəsən, canı ağrıyır”, – əlini uzadıb Elmiranı yavaşca çiynindən silkələdi:
– Ema, Ema…
Elmira gözlərini açdı, ağlamsınaraq dedi:
– Ağrıyıram.
– Haran ağrıyır?
Elmira sinəsini göstərdi:
– Buram.
– Masaj eliyim?
– Yox, olmaz.
– Neyniyim səninçin, bəlkə dərman gətirim?
– Yox, indi keçər.
Elmira, ayağa qalxıb vanna otağına keçdi. Xalatı açıb sinəsinə baxdı. Pünyarının yaxası islanmışdı. Döşü şişib qızarmışdı. Giləsinin dərisi qurumuş torpaq kimi cadar-cadar idi.
– Uuufff…
O, ağrıdan ufulduyub xalatını çıxartmaq istədi, amma ağrıdan qolunu tərpədə bilmədi və yaxasını bağladı. Bu an Xalid vanna otağına girdi:
– Baxım, görüm nolub.
– Eehh, Xalid, get yat, sən canın.
– Ay qız, bir dayan, baxım da.
– Oof, hə, bax…
Elmira əsəbi halda yaxasını açdı.
– Bu niyə belə olub?
– Bəs mən sənə deyəndə ki…
– Yox e, belə deyildi axı.
– Gəl yataq, sabah gedib bilərik nədi, nə deyil.
– Çox ağrıyır? Bəlkə dərman atasan?
– Yox, azaldı, bir azdan keçəcək. Köməy elə soyunum, yaxam büsbütün sudur.
Xalid xalatı onu əynindən çıxartdı, pünyarını soyundurdu. Ağ pünyarın yaxası sarımtıl mayeyə batmışdı.
– Geyinməyə nəsə gətirim?
– Lazım deyil, elə xalatı geyindir. Bir də dəsmalların arasından lap balacasını ver qoyum bura, yoxsa axıb xalatı da batıracaq. Xalid vanna otağında dolabdan balaca dəsmal seçib ona uzatdı, Elmira dəsmalı sinəsinə qoydu. Xalid xalatın yaxasını bağlayıb, onu qucaqlayıb saçılarından öpdü…
Mən bu yerdə əlimi saxladım. Davamını yazmağa cürət etmirdim, əlim gəlmirdi. Qonağımın üzünə baxdım, onun gözləri nəmlənmişdi. Deyəsən, ürəyində için-için ağlayırdı. Görəsən, niyə bu qədər kövrəlmişdi? Onun gicgahındakı damarların şişib necə tarıma çəkildiyi açıq görünürdü. Dişlərini bir-birinə o qədər sıxmışdı ki, alt və üst çənələrin bitişdiyi yerdə nəbzi vururdu. O, çox gərgin idi. Mən gərnəşdim, oturacaqda o yana-bu yana fırlanıb dedim:
– Yoruldum, bir az dincələk bəlkə?
O, çiyinlərini atdı:
– Necə istiyirsən, – dedi.
– Gedək, sahildə gəzək, yüz ildi gecə vaxtı dəniz kənarında gəzmirəm.
O, itaətkarcasına başını yellədi, mənim ardımca pilləkanları endi. Bərabər sahilə tərəf addımladıq.
Aydın, sakit bir gecə idi. Ay bədirlənmişdi. Bədirlənmiş Ay – mənim üçün təbiətin ən sirli, sehrli məqamlarından biri idi. Nədəndir bilmirəm, amma Ayın bu halı məndə həmişə qəribə ovqat yaradır, mənə elə gəlir ki, bu anı görən hər kəsin könlündə kövrək sevinc hissi yaranır, bütün nağıllar ayın nuru ilə yazılır və ən böyük sevgilər də məhz Ay işığında yaşanılır. Ayaqqabımı soyundum. Sahildə bir az ayaqyalın gəzdim. Qum soyumuşdu. Dəniz bu gecə vahiməli görünürdü. Sanki bu sakitlikdən istifadə edib dənizdən bir nəhəng çıxacaq və bizi udacaqdı. Uzaqdan balıqların arabir sudan havaya tullanışları görünürdü. Meşədən gələn bayquşların ulayışları da tükürpədici idi. Birdən düz başımın üstündən bir bayquş dənizə tərəf uçdu, bayaqdan suda atılıb-düşən balıqlardan birini elə havadaca qamarladı. Balıq onun çaynağları arasında çabalaya-çabalaya havaya qalxdı. Gecə vaxtı sahildə gəzmək təklifimə görə özümü söydüm, əməlli-başlı qorxmuşdum. Ayaqqabılarımı geyinib tələsik qonağımın yanına qaçdım. O öz aləmində idi. Sahil kənarından bir odun parçası tapıb cib bıçağı ilə onun çürümüş yerlərini kəsərək nə isə düzəltməyə cəhd edirdi. Ürəyimdə: “Dəlilərinə şükür” – dedim. Nəhayət, o mənim varlığımı xatırlayıb, gözəl məşğuliyyətinə ara verib başını qaldırdı, məmnunluqdan piyaləyə dönmüş gözlərini gözlərimə zillədi:
– İndi deyəcəksən ki, bu dəlidi-nədi, odunu neyniyir belə, hə?
– Yoox, niyə ki?
O, əcaib məxluqu xatırladan odunu bir az da qaldırdı:
– Bax, gör nəyə oxşayır?
Mən ilk dəfə idi nə deyəcəyimi bilmirdim; o, bu odunda nə görmüşdü?
– Bilmirəm.
Nəsə heç nəyə oxşada bilmədim. O, bıçaqını odunun üzərində gəzdirdi:
– Bax, diqqətlə baxsan, anlayacaqsan bu nədi.
Mənim heyrətdən ağzım açıq qaldı, bu odun bir-iki artıq hissəsi kəsildikdən sonra qaçan ceyrana oxşayacaqdı.
– Aaa, mənim daha sözüm yoxdu. Bu ki çox gözəldi.
– Amma unutma ha, baxışlarını gördüm bayaq, sən mənə dəli kimi baxırdın.
O, özündən razı halda qəhqəhə çəkdi. Mən əməlli-başlı pərt olmuşdum. Özümü axmaq kimi hiss eləyirdim.