– Hər şey necə də gözəldi, hərdən bu gözəlliklərə fikir vermirik, – başını Xalidin çiyninə qoydu. Səssizcə bir neçə saniyə pəncərədən baxa-baxa dayandılar. Sükutu Xalıd pozdu:
– Necəsən, ağrımırsan?
– Hələ ki yox.
– Neynəyirik, gedirik evə?
– Əvvəl Sevda xanımı görüm, sonra.
– Yaxşı, onda gedək. Yenə nəsə eləməlidilər?
– Bilmirəm. Gedək, biləcəm.
Onlar pilləkanlara tərəf gəldilər, Xalid Elmiranın onun qoluna girməsi üçün qolunu uzatdı. Onlar qol-qola girib pilləkanlardan endilər. Elmira Sevdanın otağına girəndə Sevda nə isə yazırdı. Elmiranı görüb gülümsədi:
– Yoldaşınız yaman narahatdı sizə görə. Necəsiz, yaxşısız?
– Yaxşıyam, hə.
– Ağrı yoxdur ki?
– Yox.
– Gəlmişkən diaqnozun dəqiqləşdirilməsi məqsədi ilə trepan-biopsiyan olunmanızı da istərdim, amma çox yorulmusuzsa sabaha saxlayaq. Bundan da heç narahat olmayın, qorxulu heç nə yoxdur. Süd vəzində şişin əlamətləri olanda son diaqnoz yalnız biopsiyadan sonra müəyyən olunur.
– Sevda xanım, əgər cavablar pis olsa, onda necə olacaq?
– Əməliyyat və yəqin ki, kimyaterapiya, amma ümid edirəm ki, hər şey yaxşı olacaq. Əsas odur ki, ümidinizi itirməyin, hər şeyin yaxşı olacağına inanın.
– Təki siz deyən kimi olsun. Onda deyin hansı otaqdadı, gedim, birdəfəlik ondan da canım qurtarsın.
– Gəlin, bir yerdə gedək.
Növbəti analizdən sonra Elmira tamamilə gücdən düşmüşdü, halsız idi. Ona yerli anasteziya edilmişdi. Onu çarpayıya uzatmışdılar. Deyəsən, bir neçə dəqiqə yuxuya getmişdi. Gözlərini açanda Xalidi yanında gördü. Xalid çarpayının kənarında oturub onun oyanmasını gözləyirdi. Xalid gülümsədi:
– Elə bildim yatmış gözəl kimi məndən öpüş gözləyirsən, elə yaxınlaşıb öpəcəkdim ki… ayıldın.
Tibb bacısı və Sevda gülüşdülər. Sevda resepti Xalidə uzatdı:
– Dərmanları vaxtında içiməlisiz və özünüzə yaxşı bax-malısız. Meyvə şirələri için, yorulmayın, yuxudan tam doyun. Bunlar sizin üçün çox vacibdir. Gələn həftə mütləq gəlin, inşallah, sizə xoş xəbər deyərik.
Xalid arvadının əlini ovcunda sıxdı:
– İnşallah!
Elmira azca yastıqdan başını qaldırdı:
– Onda mən gedə bilərəm də, hə?
– Başgicəllənmə yoxdursa, təbii ki.
Xalid ona qalxmağa köməy elədi. Ayaqqabılarını, plaşını geyindirdi, şərfini boynuna dolayıb barmaqları ilə saçlarını daradı.
Səbinə başında səbətlə:
– Oğuldur, oxdur, hər evdə yoxdur, – oxuya-oxuya içəri daxil oldu.
Naza gülə-gülə:
– Nolub, az, səhərin gözü açılmamış?
– Aaaa, yadından çıxıb?
– Nə, ay qız?
– Bu gün hara gedəciydik?
Naza dodağını dişdiyib iki əlli başına qapaz vurdu:
– Vaaay, kül mənim başıma. Təmiz yadımdan çıxıb, vallah.
Zakir əlində armudu stəkanda çayla mətbəxdən çıxıb, mavi lentlərlə bəzədilmiş səbəti gördü:
– Kimi nişanlayıblar?
Naza əllərinin havada oynadaraq:
– Daş başıma, yadımdan çıxıb bu gün Aidanın oğlunun çilə çıxdısına getməliyik.
Zakir çayından qurtum alaraq yaxınlaşıb səbətin içində-kilərə baxdı. Uşaq üçün hamam ləvazimatları idi. Dərindən nəfəs aldı:
– Allah saxlasın, – əlindəki stəkanı masanın üstünə qoydu, pul qabından pul çıxarıb Nazaya uzatdı: – Bunu da mənim adımdan verərsən. Qız neçə vaxtdı yoxdu, mən də heç fikir vermirəm.
– Guya o burda olanda onun varlığı hiss olunur ki. Siçan kimi sakitçə işiynən məşğul olur da, – Naza qımışdı.
Səbinə bəzənib, əyninə təzə tikdiyi firuzəyi rəngli paltarını geyinib Nazagi-lin yanına gəldi. Saçlarını açıb, hər iki yandan tel ayırıb telbəndlə ayırdığı saçlarını yığdı.
Naza ona baxdı:
– Maşallah, gözəlliyə bax e! Bu ölmüşü bir saat görməsəm, ürəyim partdıyar, – deyib Zakirə baxdı. Zakir sanki ilk dəfə idi Səbinəni görürüdü. O, gözlərini Səbinəyə dikib ondan gözünü çəkmirdi, elə bil Misir əfsanələrindən bir ilahə ilə üz-üzə dayanmışdı, yaxud firuzə adasından gəlmiş pərini görmüş və nitqi tutulmuşdu. Baxışlarında, gülüşündə uşaq saflığı gizlənmiş mələyi xatırladırdı. O, güldükçə iri, qonur gözləri parıldayır, gözlərinin dərinliyində xırda qığılcımlar oynayırdı.
Səbinə gülə-gülə uşaq ədası ilə paltarının balağını yelləyib Zakirə yaxınlaşdı:
– Necəyəm? – ətarfında döndü.
Zakir ondan baxışlarını qaçırdıb sakit, biganə səslə:
– Maşallah, yiyəsinə qismət! – deyib masadan stəkanı götürdü və mətbəxə keçdi. Naza gah Səbinəyə, gah da Zakirə baxıb əlini ağzına apardı və işarə barmağını dişlədi. Səbinənin bir anda əhvalı korlandı. Mətbəxə gedən Zakirin ardınca baxaraq kresloda əyləşdi, ayağlarını çarpazlayıb yellənməyə başladı. Naza onun bu halına heç dözmədi. Səbinə beş dəqiqə də belə otursa, ağlamağa başlayacaqdı. Naza tələsik mətbəxə keçdi, Zakir yemək yeyirdi, ona yaxınlaşdı:
– Zəhər tuluğusan e, vallah. Dilin qopardı desəydin ki, gözəl görünürsən?
Zakir tərs şillə yemiş kimi ağzına aparmaq istədiyi qaşığı havada saxlayıb yenidən boşqaba qaytardı:
– Dedim də. Daha nə deməliydim ki?
– Gördüm necə dedin. Nə quru adamsan e, vallah. Gör hə hala düşdü yazıq.
– Onun halından mənə nə?! Sən canın, ona ağıl ver, getsin tayını tapsın. Mənim uşaq-muşağnan oynamağa vaxtım yoxdu.
– Minnətin olsun. Xalq deyir, qız gözün açsın, məni tanısın, bunun dediyinə bax.
Zakir sanki bu sözlər ona deyilmirmiş kimi yeməyinə davam elədi. Naza incik halda Səbinənin yanına gəldi:
– Hə, Səbiş, dur, gedək. Qonaq-zad deyilik ki, deyilən vaxtda orda olaq, bir az qıza əl də yetirək.
Səbinə, yerindən qalxıb dabanlı ayaqqılarını geyindi, plaşını çiyninə atıb çantasını və səbəti götürdü.
Naza onu süzdü:
– Əlindəkiləri