Тынгы бирми һаман ул истәлек,
Тынгы бирми бер дә – кич, иртә…
Ярты төндә кабызып утларымны,
Күңел тәрәзәмне ул чиртә.
Хатирәләр ага ташкын булып,
Ташкыннарга бармы соң киртә?
Шыбыр-шыбыр яңгыр елавы да
Алып кайта аны Үткәннән.
Яфрак шавы, җилләр сулавы да –
Барысы да, бар да ул көннән.
Ул көннәргә китеп югалсам да,
Мин мәңгегә, юк, юк, үкенмәм.
«Кайтарыгыз Үткәннәрне!» диеп,
Берәүдән дә инде үтенмәм.
Үкенмәм!..
Зөһрә кыз белән сөйләшү
Син һаман күкләрдә,
Син һаман берьялгыз.
Текәл дә күземә,
Серләшик, Зөһрә кыз.
Серләшик…
Сер яши
Синең бар җаныңда.
Сүз бетми, ә инде
Китәсең таңында.
Ни гомер күтәреп,
Талгандыр беләгең.–
Алыймчы иңемә
Көянтә-чиләгең.
Хәл ал син утырып,
Ял итче аз гына.
Суз әйдә җырыңны
Кушылып сазыма.
Ялгыз ай ул – синең
Үз көең, үз өең.
Инде юк күптәннән
Дөньяда Үгиең.
Тулдың син җаннарга,
Сарылдың җырларга.
Ай нуры буйлатып
Төш әйдә җирләргә.
Саф җилләр укырлар
Мәхәббәт сүрәсен.
Төш әйдә, Зөһрә кыз –
Әй, сагыш сурәте.
Төш әйдә, йолдызлар
Сибелсен юлыңа.
Димләрбез без сине
Гади җир улына.
Туй итәр шаулатып
Җирләр дә, күкләр дә…
Дәшмисең. Һаман да
Син моңсу никләргә?
…Китерер аккошлар
Ап-ак туй күлмәгең –
Күкләрнең сиңа дип
Юллаган бүләген.
Бар галәм бары тик
Сөйләр күк шул хакта.
Хәтта ай үзе дә
Төшәр күк кунакка.
…Текәл дә күземә,
Серләшик, Зөһрә кыз.
Син һаман күкләрдә,
Син һаман берьялгыз.
Мин җирләргә төштем
Ап-ак канатымнан кемдер сөйри:
«Җиргә төш син, – диләр, – җиргә төш!..»
Кар кешесе түгел, ятсынмагыз,
Җирдә, диеп, кемнең эзләре?
Мин җирләргә төштем. Озаккамы?..
Йолдызлардай янган күзләрем,
Беренче кат күргән кебек җирне,
Һәр тарафны эчә сулыгып.
Яшәп туйгач, җирдә яшәүләре
Авыр булмас микән? Егылып
Китәрмен күк, һәрбер адымымны
Үлчәп кенә басам. Ни кылыйм?
Көйсезләнеп көй эзләгән чагым, –
Күңелемнең өзек бер кылы.
Күңелемнең бер утравы ятим, –
Беркем анда аяк басмаган.
Әле беркем анда нигез корып,
Учак ягып, казан асмаган.
Җиргә төштем…
Күкләр күкри-күкри
Озатып калды мине: «Бул тыныч!»
Ятсынаммы җирне? Ник сагаям?
Нигә