Башланган «Рислинг» өстәлдә шулай ятим утырып калды. Поши баласын карарга дип, абзарга таба юнәлделәр. Асия җиңги дә верандада таралып йоклап яткан Фәргатьнең өстен рәтләде, бер чебен аның авыз тирәсенә кунып җәфалый икән, тастымал тотып, шактый вакыт шуны ишеккә таба куалап йөрде.
Авыл башында җиңел машиналар тавышы ишетелде. Ирләр әле абзарда, коры такта идәндә басып торган кара ялтыравыклы, ахак күзле, озын торыклы, чиста гәрәбә тояклы, чыгынкы маңгайлы юеш борын янында әйләнгәләп йөриләр, бу мәхлукка якын килергә, муенын сыпырырга тырышалар иде.
Машина тавышлары капка төбенә үк килеп җитте. Асия җиңги йөгереп чыкты. Сыер саварга да вакыт җиткән иде. Ирләр дә капка төбенә чыктылар.
Капка тирәсенә җайлап-җайлап, койма буйлап дүрт машина тезелде. Икесе – «Волга», берсе – «Жигули», берсе – «Москвич». Эчләреннән кызлар, кияүләр коелды. Япон курткаларына төрелеп йокыга изелгән өч-дүрт пычтык баланы чирәмгә бастырдылар.
– Кара, кара боларны, – диде олы кияү, таксида эшләүчесе. Зәңгәр яңа «Москвич» шуныкы икән. – Нишләп төн йокламыйсыз? Колхоз бәйрәме кайчан башлана? Без әле бер-ике сәгать йоклап ала алырбызмы?
– Соңга калдыгыз, егетләр, – диде Ахияр, – без әле шуннан тарала алмыйбыз.
– Ву-выва, – диде Кәшфи дә. Җыбыр көтүе кадәр кияүләр, кызлар, оныкларга ул әллә ничек кенә шунда, шатланмый иде.
– Ничек? – диде икенче кияү – кандидат кияү. – Ничек? Ник, сез безгә бит ял көн дип язган идегез?
– Үзгәртергә туры килде, – диде Ахияр, шәһәр кешеләре алдында акланган сыман. – Кайбер эшләрне күчереп арканларга туры килде. Иртәгә район буенча комбайнёрлар слёты. Бер группа безнең колхозга килә. Бүген шуңа әзерлек көне.
– Менә сиңа мә, – диде кияүнең иң кечесе. – Менә бензин ягып йөр инде. Мин бит синең шикелле автол, соляр якмыйм, – диде ул, үпкә катыш Кәшфигә карап. – Мин АИ-93 ягам. Ун литры дүрт сум да ноль-ноль тиен аның. Ну кызык иттегез…
Кәшфи белән Асия кунакларны өйгә алып кереп киттеләр.
– Үл-ләм! Үл-ләм! Бу нинди зат? – Верандадан олыдан кече – икенче кыз тавышы ишетелде. – Кем ямьсезе бу, монда йоклап ята?
Хатын-кыз шунда йөгереште, бераздан Асия җиңгинең үксеп-үксеп елаган тавышы ишетелде.
Кызларның кайсысыдыр берсе аеруча каты кычкыра иде.
– Штубы илтеп биргән булыгыз! Кара син аларны! Әллә нинди килмешәктән туган баланы нигезгә кертергә! Чисти тилергәннәр икәү генә калгач. Чисти котырганнар болар! Штубы!
Асия җиңги кычкырып ук елый башлады. Кәшфи йортка таба йөгерде. Гыйлфан бу мәшәкать, ыгы-зыгыга катнашмыйча гына, Рамил, Тимур янында, үз машиналары тирәсендә торды. Әлеге ыгы-зыгының мәгънәсен аңламый иде ул.
Ул арада теге мут кияү – балдызны бәхетсез иткән үткен кияү – абзар ишеген ачып, шау кубарды, дөбер-шатыр килеп, юеш борынның муеныннан кочаклады да, абына-сөртенә ишегалдына алып чыкты. Үзе шау килде.
– Егетләр! Егетләр! Менә безнең бабай молодец! Без кайтышка нинди закуска әзерләп куйган! Баҗай! Син шампурларыңны ала кайттыңмы? Давай, живо за дело!
Кәшфи