– Владимирга илчеләр җыена, вәзир Тимбай, сине дә җибәрербез, бәлки, диде.
– Йа Хода, аталы-уллы китәләр.
– Димәк, ышаналар, инәй, Асылгәрәйләргә.
– Хан кул астында син бер җансакчымы?! Җитте, йә атаң бара Владимирга, йә син.
– Борчылма әле юкка. Бәлкем, мине иртәгә үк Саксинга җибәрерләр. Эшләр шәптән түгел, ди анда. Саксин камауда, диләр. Сүбәдәй белән Күнбай тулганага алганнар, имеш.
– Бачман баһадир ни карый икән соң?
– Ул кальганы калдырырга тиеш, инәй. Мин шул хакта аңа хан фәрманын җиткерергә барам.
– Хәерлегә генә була күрсен инде, балакай. Үзең генә бармыйсыңдыр, ишләрең дә аласыңдыр?
– Алам, алам, инәй. Кайгырма, атна дигәндә, ялтырап кайтып та җитәрмен.
– Алла теләсә, диген, балам. Аллаһы сакласын, диген. Әйдәгез, әйдә, табын хәстәрләгән, пәрәмәчләрем дә суынгандыр инде, капкалап алыгыз да, кичкә итләп токмачлы аш пешерермен. Ул арада атагыз да кайтып җитәр.
– Нургали кая соң?
– Иртә әле аңа, иртә, укыйлардыр. Әй, гел онытып торам, аны хан оныгы Галимбәк алып китәм дип әйтеп әйтте. Бәйрәм итәргә җыеналар диделәрме. Карале, улым, Бүләк кызым белән танышып та өлгергәнсең икән, бик әйбәт. Син аны, бәбкәем, сеңлеңнән дә якын күр.
– Сеңлем булмады минем, апам гына.
– Алайса, апаңнан да якын күр. Ул да сине якын итәр, туганы итеп күрер. Шулай бит, Бүләк кызым? Бәхтияр сиңа абаң булыр. Ә Бүләк сиңа – сеңлең. Бүгеннән үк бертуганнар булып китсәгез иде. Ишетәсеңме, Бәхтияр, дим, сиңа әйтәм, пәрәмәч күрмәгән кебек кыланма, Бүләкне дә кыста. Әллә бисмиллаңны да әйтми утырдың инде, балакай. Ашыкма алай, ашыккан ашка пешәр, ди.
Әнисе мич каршына кереп китүе булды, Бәхтияр, кыз ягына кырыная төшеп:
– Бүләк, фәрештәме әллә син, шулхәтле чибәрсең! Билләһи менә!
Бүләкнең бит очлары кып-кызыл булды.
– Бик узынсаң, Бәхтияр, әниеңә әйтәм, – диде Бүләк.
– Ә мин сине әләкче дип ирештерәм.
Күзгә-күз карашып алдылар, көлештеләр. Әниләре аларны ишетсә дә, ишетмәгәнгә салышып, яннарына чыкты, табынга утырды.
– Бүләк кызым, син тартынып торма, җитешеп утыр. Ә син, Бәхтияр, баланы интектермә. Онытып торам икән әле, сине мөгаллимең Кол Гали чакырды.
Кол Гали атын ишетүгә, Бүләк сискәнеп китте, кадерле әйберен югалткандай, ике кулы белән дә битенә кагылып алды.
– Әнием, – диде ул кыяр-кыймас кына. – Кол Гали шул шәех-шагыйрьме?
– Шәех тә, шагыйрь дә, мөдәррис тә ул, балам.
Бүләк шунда Бәхтияр ягына күз төшереп алды, теге исә, ике яңагына да тутырып, пәрәмәч ашый, әмма кызның карашын үзендә тоеп, гелән ашаудан туктады.
– Ни булды? – дип сорады ул, авызындагы ризыкны ашыгыбрак йотып җибәреп.
– Мин дә барам шәех янына, Бәхтияр. Биккол бабай аңа минем аша хат җибәрде.
Бүләк, сынарга теләгәндәй, әле Бәхтиярга, әле Бибиҗамал әнисенә карап алды.
– Хат кемдә соң?
– Миндә.
– Йөрмә,