Вай ләбе гъөнҗә, дәһани лялә хәдд[163]!
Гыйшкың уты уш мәне кыйлды һәляк,
Хуриларың хөснендин[166] сәңа нәсыйб
Кем вирә? – Алла вирүр, хәйрелмөҗиб.
Хаҗәтең висалемдер һәр собхе-шам[167],
Висалеңне рузи кыйлсын зу-л-кәрам[168].
Озын гомер вирә Хода бә-тәүфикъ[169],
Мөәллиф[170] кыйла сәне мәңа тәхкыйкъ[171].
Теле тутый, өне былбыл никярем,
Һәмбәрем[172] (?) сәрви буем, гөлгъизарем.
Догагүйең[173] илән ачып кәлями[174],
Җәнабеңә йибәрдем чук сәлями.
Дәхи хөршидә[175] биңзәш[176] йөзләрүңә,
Шәкәрдин датлу сүзлү телләрүңә,
Әйләб ирсаль[177] догалар гәүһәрени,
Дәхи йөз мең сәналәр[178] җәүһәрени.
Озын итсен сезнең гомрегезне Хакъ, –
Һәмишә шул догамыз сезгә мотлакъ.
Вируб тәүфикъ, һидайәт[179] үзеңезгә,
Явыз күз[ләр] төшмәсен йөзеңезгә.
Бәдигъәт сәнсен[180] – анлар[ның] кулында;
Мәнем җаным фида улсын юлыңда!
Ходайа тәслим итдем[181] сезләри мән,
Чыкарма хәтереңдин безләри сән.
Иляһе әйләсүн сәңа гъинайәт[182],
Идүбән бәр-дәуам хифза химайәт[183].
Мәхәббәт атәшенә[184] бәгърүм буйнмыш,
Ки гыйшык дәрде илә бәгърүм янмыш.
Сабр идәрсәм, эчеми гыйшкың якар,
Гыйшкың ирүр мәни кыйлан би-карар[185].
Маһитабан[186] сәндә күрде бер җәмаль[187],
Сулды йөзем дәрдеңлән, улды һилял[188].
Дәрдилән[189] йөзе, зөлфе[190] пәришан[191] нәүбәһар[192],
Сарыйгъ идб йөземезне чүн лялә-зар[193],
Күрде мәгъшукыны микән гъәндәлиб[194],
Шадлыкындин агълайур диб: «Йа хәбиб[195]!»
Монтазыйр[196] улыб къәдәмеңә къийам[197],
Нәзър идүбән кәндеми нәчә сыйам[198].
Бу халем[и] сәңа дидем сәр-а-сәр[199],
Дәуа улгыл бу халемгә [сән], әй йар.
Дога-и хәйремез бу җане садыйк[200]:
Хода кыйлсын сәне җәннәткә лаикъ.
Гөле сәрби Бохаратик[201] җәмалең,
Тәрәккый ула һәрдәм гъизз-у-җаһең[202].
Аһ фиракъәт1, ваһ фиракъәт[203], әл-фиракъ,
Бу фиракъәт такъәтемне кыйлды такъ[204].
Чүн фиракъ кыйлды Ходаем бу заман,
Бу фиракълыкдин юк җиһанда яман.
Әһл