Кайчаннан бирле салкында
Торасың бит, ханым…
Ярың килер, бар инде, кер!
Туңасың бит, ханым…
Кермәсәң кермә, бары тик
Туңа күрмә генә!
Ап-ак карлар ява синең
Кара күлмәгеңә.
Ап-ак карлар явып тора
Кап-кара чәчеңә…
Синең кара чәчләреңнән
Ап-ак нур чәчелә!
Карлар ява синең өскә,
Алар шундый талгын…
Мәхәббәттән кайнарлана,
Ахры, синең каның.
Кайнардыр синең хисләрең,
Күңелләрең – уттыр!
Гашыйклар алар туңмыйлар!
Туңмыйсыңдыр, юктыр…
Эретәдер ак карларны
Җаныңдагы ялкын!
Дөрләп торган гашыйк җанга
Нәрсә соң ул салкын?!
Мәхәббәт ул ут белән бер!
Икесе дә бер үк…
Ә шулай да бар, кер, ханым!
Туңа күрмә, берүк!
Күңел галәмем
Үз-үземә урын тапмаганда,
Күңелләрем хискә бай чакта,
Уй-хисләрем җанга сыймаганда,
Мин күкләргә багам кайчакта.
Дәшә мине ерак биеклекләр,
Киңлекләргә күңел ашкына…
Галәм аръягында ниләр бардыр?
Җитми монда минем баш кына.
Ул галәмне иксез-чиксез диләр…
Кем үлчәгән аның күләмен?..
Мин галәмнең нинди икәнлеген
Күргән кадәр генә күрәмен.
Тик тоям мин аның бөеклеген!
Күк шикелле минем күңел дә.
Ай да, кояш та бар, йолдызлар да
Балкып тора күңел күгемдә.
Иксез-чиксез минем үз хәятем,
Бер дә галәмәт үз галәмем.
Үз галәмемдәге уйларымны
Язып өлгералмый каләмем…
Хисәрем дә, уй-фикерләрем дә
Талпына да һаман очына…
Ә үзләре сыеп бетә минем
Күңелемә, каләм очына.
Кояшлы каеннарым
Бар матурлык әйтерсең лә
Каеннарда, шушында…
Алар матур шул кайчан да:
Язын, җәен, кышын да.
Бөтен булмас иде дөньям,
Ак каенлы булмаса,
Ап-ак каенлы дөньяма
Кояш төшеп кунмаса,
Кояшлы ак каеннарым
Күзнең явын алмаса…
Һәркем дә шулай уйлыйдыр,
Матурлыкны аңласа…
Каеннарны күрүгә үк
Тоям шундый рәхәтлек.
Әкияти бу матурлык
Үзе бит мең рәхмәтлек.
Рәхмәт сезгә, җанашларым,
Кояшлы каеннарым!
Сезнең матурлыктан минем
Юк әле айныганым…
Балачак салкыннары
Гыйнвар салкыннары килде.
Салкын керде эчемә…
Балачактагы салкыннар
Килеп төште исемә.
Искә төште дә балачак,
Күңелләр тулып китте.
Бик рәхәт тә булып китте,
Кыен да булып китте…
Үстек инде балачакта
Бар булганнары белән.
Истә калган салкыннары
Кар-бураннары