Үз илеңдә, үз телеңдә…
Бүген туган тел бәйрәме…
Бәйрәм итәр чакмы соң?
Сүндерми ничек сакларга
Туган телнең чаткысын?
Туган телебез бер сүнсә,
Ул кабаттан кабынмас…
Ул чагында туган телдә
Сөйләшүче табылмас…
Сөйләшеп калыйк, сөйләшик
Без туган телле чакта,
Үзебез татар чакларда,
Телебез тере чакта…
Үзебезнең телебездә
Сөйләшик бер туйганчы,
Безнең туган телебезне
Бөтенләй дә тыйганчы,
Язып элгәнче: «Татарча
Сөйләшергә ярамый!»
Сөйләшеп калыйк, бернинди
Киртәләргә карамый…
Сөйләшсәк, безнең телебез
Калыр, бәлки, исән дә…
Бигрәк газиз шул телебез,
Ниләр генә дисәң дә…
И телсезлек, и өнсезлек…
Ул безнең канда инде…
Үз илеңдә үз телеңдә
Сөйләшә алма инде…
Кояш янында
Мин биектә очып барам…
Мин кояш янында ук.
Юк, янында гына түгел,
Ул минем җанымда ук…
Кояш белән узышабыз…
Малай чактагы кебек.
Очам мин, очам, кояшны
Узачагымны белеп…
Уйный кояш минем белән…
Ул кочакта, учымда.
Ул күңелем куенында,
Ул каләмем очында…
Бу шигырьне дә кояштан
Мин илһам алып яздым,
Каләмемне шушы алтын
Кояшка манып яздым…
Үземә тиешлесе…
Малым да юк, багым да юк,
Башкалар кызыгырлык;
Дәртем дә юк, рәтем дә юк,
Йөземгә сузылырлык…
Бай да түгел, хәерче дә…
Мин сезнең кебек кенә.
Байлыкка мин, нишлим инде,
Карыймын көлеп кенә.
Көләм инде аптырагач,
Кулымнан килмәгәчтен…
Тагын кемнән көлим инде,
Үземнән көлмәгәчтен?..
Алай дисәң, байларның да
Миннән артык җире юк…
Ярый әле миндә, димен,
Комагайлык чире юк.
Тыя беләм нәфесемне,
Ерак йөрим хәрәмнән.
Эшләп тапкан мал кадерле! –
Яздырмасын хәләлдән!
Кирәкми миңа тормышның
Алтынлы-көмешлесе…
Бик тә җитә Ходай биргән
Үземә тиешлесе…
Хатын-кыз…
Хатын-кыз – безнең дөньябыз,
Хатын-кыз – галәмебез…
Хатын-кызга багышлана
Безнең бар гамәлебез.
Без аларның Мәҗнүне дә,
Без аларның колы да…
Хатын-кызсыз, юк, тибрәнми
Күңелнең бер кылы да.
Без мәңгелек тоткыннар бит
Хатын-кыз кочагында.
Яндыра алар тереләй
Мәхәббәт учагында…
Жәлләп тормый алар безне,
Сабыштыра юләргә.
Ир-ат әзер хатын-кызның
Кочагында