Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 2. Fatma Axmed kızı Nabieva

olduğunu anlayırdı. Mən sizə su gətirim getdi tələsik. Nərgizin hıçqırıb ağalayan səsi Sərdarın ürəyini göynədirdi. Az vaxtda əlində bir bakal su ilə Tahir qayıtdı, yanında əyləşib – Nərgizə: alın biraz için. Nərgizin əlləri əsirdi Aylın haqda duyduqlarından. Tahir Nərgizin bakalı tuta bilməyəcəyini görüb – Nərgizə: mən yardım edim biraz su içirtdi. Nərgiz ağlayaraq qapıya tərəf baxıb – Aylına: nə etdin sən canım bacım, bizi heçmi düşünmədin? Tahir üzü qapıya tərəf divardan ikki əli ilə tutaraq dayanmış Sərdara baxıdı. Dostunun nələr çəkdiyini anlayırdı, Nərgizə cibində çıxarıb əl dəsmalını verdı ki, göz yaşını silsin. Nərgiz dəsmalı götürüb burnunu silib, ağladı yenə. Tahir Nərgizin dəsmalına göz yaşının əvəzinə burnunu silməsinə, zarafatla dodağını dişləyib baxdı. Nərgizin uşaq xasiyyətdə olduğunu anladı.

      Sadiqi atası zorla evə gətirmişdi, – Sadiqə: oğlum get yuyun özünə gəl, neçə gündür ayaq üstəsən yenidən xəstələnəcəksən sən, Aylın sənin belə etdiyini görsə sənə acıqlanardı bilrsən. Sadiqində halı yox idi, İntizar gəlib – Sadiqə: can oğlum çox üzüldünüz, gəl mən sənə yardım edim. Sadiqin qolundan tutub apardı vanna otağına, Şahnaz – ərinə: of canım off, nə vaxt Aylını görəcəyik biz? əri dərinən nəfəs alıb – arvadına: yeni özünə gəldi qız, canım birazda dözək. Şahnaz – ərinə: mən şoferlə yemək götürüm xəstəxanaya, əri arvadına təcüblə baxıb, Aylına heçnə icazə yoxdur ki canım. Şahnaz üzücü baxışlarla baxaraq – ərinə: Ramiz orda tək başına yazıq pərişan olmuş ortalıqda. Yeməyədə getmədi, mən gedim onu yedirdim, əri bilirdi arvadı Ramizində xətrini çox isəyirdi Aylının qədər, anasınında onu qoyub getməsindən xəbərdardı. Yaxşı canım mən indi şoferə tapşıraram aparar səni, – ərinə: çox sağol canım anlayışına görə, əri gülümsəyərək, – arvadına: sənin o gözəl ürəyini anlalamamaqmı olar canım? şoferə tapşırmağa getdi. Şahnaz xanımda tez mətbəxtdə getdi.

      Sadiq vanna otağına gəlib qapını örtdü, əynindən köynəyini çıxarıb kənara atdı, duşu açıb dayandı altında, gözlərini yumaraq Aylına etdiklərini xatırladı, yuxardan axan suyla göz yaşları qarışıb üzündən axıb tökülürdü. Səssiz – səssiz səsini içinə salaraq ağlayırdı, çox təssüflər olsun insan – insanın qədrini vaxtında qiymətləndirə bilmir, ürəyini qırır. Sonradan bütün gücümüzlə, axlımızla, buraxdığımız səhvləri düzəltməyə çalışsaqda, qırdığımız ürəklər yenidən yapşdırılan bir əşyaya bənzəyər.

      Şahnaz xanım əlində yemək çantasıyla gəldi xəstəxanaya, çatıb qucaqlayıb bağrına basdı – Ramizə: gəl oğlum sənə yemək gətidim, bir tikə ye sonrada üstünü dəyişdir, dəyişəcəklərdə gətirdim sənə bura. Ramiz Şahanaz xanımın qayğıkeş insan olduğunu artıq anlamışdı – Şahnza: niyə zəhmət çəkirsiniz? neçə gündür mənim qədər sizdə yorğunsunuz buralarda. Evə gedin dincəlin biraz, mən burdayam narahat olmayın. Şahnaz – Ramizə: nə yorğunluğu oğlum? Aylın mənim qızmım sayılır artıq, Ramizi qolundan tutub oturdurdu gətirib. Çantanı açıb qabı cçxarıb açdı, hazırladığı yarpaq dolmasından götürüb Ramizi yedirməyə başladı, bax oğlum isti – isti çatdırdım ki soymadan yeyəsən. Ramizi uşaq kimi əlləri ilə yedizdirirdi, ye mənim yaraşıqlı oğlum, Ramiz Şahnaz xanımın bu isti – qanlı davranışından ayrıca güc alırdı. Çox dadlı olmuş əllərinə sağlıq anam, – Ramizə: nuş olsun oğlum, bax başqa yeməklərimdə var, gətirdiklərindən Ramizi uşaq kimi əlləriylə yedirməyə davam edirdi. Ramizə atasından zəng gəldi, çibindən telefonu çıxarıb baxdı zəng edən atası idi, atamdır görüntülü arayır, off mən nə deyəcəm indi ona? məni burda görməməsi lazımdır. Şahnaz xanım – Ramizə: çıx oğlum dışarda danış, bu xəstəxanada olduğunu görməsin, Ramiz tez getdi qaçaraq.