Rzym podczas wojny domowej
…Republika Rzymska doświadcza tyranii Sulli i Gajusza Marii, którzy prawie zostali królami, z trudem odzwierciedlając inwazję Galów i Krzyżaków na dużą skalę. Jedynie wzywając wojska z prowincji, Rzymianie stłumili powstanie gladiatorów pod wodzą Spartakusa. Dziesięć lat po stłumieniu tego buntu powstaje triumwirat Cezara-Pompejusza-Krassusa. Śniąc już nie o pieniądzach (ma je), ale o militarnej chwale Krassus z czterema legionami ginie w Partii (współczesny Iran i Turkmenistan) utworzonej z państwa Seleucydów.
Pięćdziesiąt lat pne mi. Na terytorium współczesnej Francji rozpoczyna się totalna wojna Rzymian pod wodzą Guya Juliusa Cezara z Galami. Nastąpiła krótka inwazja na Wielką Brytanię. Wraz ze śmiercią żony Gneusza Pompejusza (Wielkiego), córki Cezara, więzy rodzinne między rzymskimi konsulami znikają. Ambitny Gajusz Juliusz przekracza rzekę Rubikon (nie sam, ale z legionami zatwardziałych lojalnych żołnierzy) i zdobywa Rzym. Wojna domowa, która wybuchła na wszystkich stronach świata, zabiera co najmniej jedną czwartą rzymskich obywateli płci męskiej. Pompejusz, przegrany wszystkiego, próbuje znaleźć schronienie w Egipcie, ale umiera u wybrzeży Morza Śródziemnego z rąk zdrajcy.
Guy Julius Caesar (100—44 pne) na rzymskiej monecie
Cezar rozpoczyna romans z dziedziczką faraonów, egipską królową Kleopatrą, co w końcu prowadzi do włączenia Egiptu w struktury nie republikańskiego, ale jeszcze nie cesarskiego Rzymu.
…Gajusz Juliusz Cezar, dyktator, wielki papież (dosłownie „budowniczy mostów”), arcykapłan, dobrowolnie lub niechętnie, założyciel słynnego tytułu Cezar – Ksar – Król. Przedstawiciel stanu patrycjuszowskiego, ukochany przez zwykłych ludzi (w tym żołnierzy). Nie wiadomo na pewno, czy Gajusz Juliusz brał udział w stłumieniu powstania najsłynniejszego na świecie gladiatora Spartakusa. W tym czasie on, trybun wojskowy, przygotowuje nowych rekrutów. Od 63 pne – dzięki swojej popularności i dużym pieniądzom młody Cezar zostaje Wielkim Papieżem. Od 58 pne rozpoczyna się wojna galijska. W czymś bardziej przypominającym ludobójstwo ginie milion Galów. Dziesięć lat później Cezar i jego ambicje są skierowane przeciwko Republice. Kulminacją czterech lat wojny domowej jest bitwa pod Mundą (Hiszpania), najtrudniejsza ze wszystkich, z którymi walczył Cezar. Tym razem zginęło 30 000 rebeliantów zwolenników systemu republikańskiego. Dyktator po raz pierwszy triumfuje po zwycięstwie Rzymian nad Rzymianami, co uważa się za nie comme il faut. W tym samym roku po raz pierwszy na monetach pojawia się wizerunek żywej osoby – oczywiście Cezara.
Rok później Gajusz Juliusz Cezar, już marzący o inwazji na Arabię, zostaje zabity przez spiskowców, na czele z Markiem Brutusem, prawdopodobnie nieślubnym synem dyktatora. Na stosie krzeseł i ław sędziowskich ciało ukochanego dyktatora pali ludzi. Po ognistym przemówieniu towarzysza broni Gajusza Juliusza, Marka Antoniusza, tutaj, ponad prochami, wojna domowa w krwawiącym kraju wybucha z nową energią.
Starożytny Izrael
Pierwsze plemiona hebrajskie, w sposób opisany w Biblii lub w inny sposób, pojawiają się na terytorium o ogólnej nazwie Kanaan czterdzieści dwa wieki temu. Potem następuje seria okresów asymilacji lub izolacji Żydów wśród innych narodów.
Kanaan, «Ziemia Obiecana» na mapie starożytnego świata
Epoka sędziów, interpretatorów prawa, trwa trzysta lat, naznaczona w końcu pewnym upadkiem moralności. Ostatni z sędziów, Samuel, tworzy swoistą szkołę proroków, którzy w twarz mówią władcom prawdę, nie przejmując się konsekwencjami. Namaszcza królestwo wybranego przez Boga, Saula. Jego następca, pasterz Dawid, który dzięki swemu zdecydowanemu usposobieniu wstąpił na sam szczyt potęgi, ma stolicę w Jerozolimie. W końcu rozprawiwszy się z Ammonitami, Filistynami i innymi plemionami zamieszkującymi Kanaan od czasów starożytnych, stworzył monoetniczne państwo żydowskie. Syn Dawida, Salomon wznosi Pierwszą Świątynię – jedyne legalne miejsce, w którym Bóg może służyć wśród Żydów. Po śmierci króla kraj zostaje podzielony na Izrael ze stolicą Samarią, gdzie schronienie znajduje dziesięć plemion Żydów oraz Judeę z centrum władzy – Jerozolimą.
Judea (Jerozolima), Izrael (Samaria) i Asyria (starożytna stolica – Aszur), VIII wpne
Siedem wieków pne. Pierwsze mocarstwo starożytności, Asyria, zamienia Izrael w spaloną pustynię. Dziesięć z dwunastu plemion zostaje wziętych do niewoli przez najeźdźców. Ich ślady zaginęły. Później Judea, która trzymała się z daleka od bitwy, włączyła Babilon do swojego imperium. Mieszkańcy są zabierani w niewolę. Po pewnym czasie, dzięki ukochanej żonie króla Estery, Babilończycy uznają ich za równych sobie i mogą wrócić do swojej historycznej ojczyzny. Wyzwoleni Żydzi budują Drugą Świątynię na ruinach Pierwszego Sanktuarium. Kolejne półtora stulecia względnego spokoju i Judea zostaje podporządkowana greckiej dynastii ptolemejsko-seleucydów. Powstania kierowane przez klan Hasmoneuszy i wywodzącą się z niego gałąź Machabeuszy (pseudonim, który stał się powszechnie znaną nazwą dla nieubłaganych obrońców wiary), niezadowolony z hellenizacji, uniezależniają królestwo Hasmoneuszy. Ale wybuchają wojny wewnętrzne. Aby rozwiązać wszystkie problemy, jako arbiter, Żydzi wzywają wielkiego Pompejusza Gniewu. Wszystko to kończy się tym, że wódz rzymski włączył Judeę do struktury swojej Republiki.
W sześćdziesiątym szóstym roku naszej ery Wybucha pierwszy żydowski bunt. Cesarze Rzymu, ojciec i syn, Tytus i Wespazjan, systematycznie dokonują odwetu na buntownikach. W Jerozolimie sześćset tysięcy mieszkańców ginie z głodu, w wyniku śmiertelnych rzezi iz rąk legionistów. Kolejne pięćdziesiąt lat nudnego niezadowolenia i pod panowaniem cesarza Trajana następuje po Drugim Powstaniu. W rezultacie Rzymianie zniszczyli Jerozolimę i na jej miejscu założyli zhellenizowane miasto Aelia Capitolina.
Piętnaście lat później, za panowania cesarza Hadriana, który zakazał tak ważnego dla Żydów obrzezania, wybucha bunt Szimona Bar-Kochby. Żelazne legiony zdobywają ostatnią twierdzę rebeliantów – górską fortecę Betar. Judea całkowicie traci swoją autonomię. Ocalałe 30% jego mieszkańców jest zasiedlonych w całej Ekumenie.
Starożytne Chiny
Nowa kolorowa plama w naszej głowie – Chiny, dwieście lat przed naszą erą. Po śmierci wielkiego i strasznego cesarza Shi Huanga, konfucjanizm (szkoła uczonych skrybów) odrodził się w nowym Imperium Han, filozofii, która nadal zastępuje Imperium Niebieskie.
Imperium Jin
Han panował przez sześćset lat. Została zastąpiona przez dynastię Jin. W IV wieku naszej ery mi. Północne Chiny są najeżdżane przez Hunów. Przez dwa stulecia najpotężniejsza chińska pula genów zmienia kosmitów w prawdziwych Chińczyków. Następna dynastia przywraca stan, jakby nic się nie stało.
Nowa seria wojen, rozszerzeń, fragmentacji królestw prowadzi do powstania wielkiego, kwitnącego Imperium Tang (636—907) na wschodzie współczesnych Chin. Ta dynastia kontroluje część Azji Środkowej, Sogdianę, terytorium dzisiejszego Tadżykistanu,