Жаңаөзеннің сауалын сұрайды ма?
Ереуілдеп алаңда сап құрыпты.
Банкті тый халықты тонап жатқан,
ЖОО-лар көп шәкіртке білім сатқан.
Қысқарт, азайт бәрін де тез арада,
Құтқар елді бәледен толып жатқан.
Орнына қой келімсек байсымақты,
Оларың бар қазынаны басып апты.
«Иесі жаман болса қонақ билер», —
деген сөзді бабалар несіне айтты.
Жұмыс көп қой ертеңгі атқаратын,
Елің аман алдыңда басқаратын.
Десек те, уақыт сынап, ғұмыр қысқа,
Мезгіл бар ма кейінде ойланатын.
Балта шап, түбіріне кландардың,
Санасын уландырған ұландардың.
Үш Жүздің басын қоссаң бір ұядай,
Есімің есте қалар ұрпақтардың.
САМҰРЫҚ ҚАНАТЫ ТАЛМАСЫН
Былтырғы жылы шілде айының басында Көкшетаудағы Шучье («Жерұйық») санаториында зайыбымызбен демалып, емделген едік. Жалпы жайлы демалыс орны бір-ер келеңсіз көріністерімен көңілге көлеңке түсіргендей болды. Бәрінен де ондағы Шортанды (Щучье) көлінің ластанып, демалып, суға шомылуға жарамсыз болып қалуы жанға батады. Көлдің де жағажайдың да иесіз, қараусыз күй кешіп, мүлде антисанитария жағдайында қалғаны көзге ұрып тұр. «Шіркін-ай, мынаны Үкімет дұрыстап қолға алып, шет елге бара алмайтын қолы қысқа бұқара халықтың демалып, сауығу орнына айналдырса ғой» деп, қиялдап, қынжылады барғандар. Әрине, өкінішті-ақ. Осы күні мемлекетте қаражат жеткілікті, байлар да көбейген шақ. Жаңағы жұмыстарға В. Храпунов тәрізді алпауыттың Швейцариядан сатып алған зәулім сарайының жарты құны да жетіп артылар ма еді деген ой келеді. Қазақ үшін Көкшенің одан несі кем? Ол да арман жердің бірі. Бірі ғана емес, бірегейі деуге тұрарлық.
Кезінде біреулер бұл маңайды игеріп, жаңарту жұмыстарын бастамай жатып, тастап кетсе керек. Содан бері де 10—15 жылдың жүзі болыпты. Көл, жағажай дұрыс пайдаланылмағандықтан, қаладан да күй кеткенге ұқсайды. Жергілікті халықтың наразылғы шексіз, бірақ өкпе-назын кімге айтады? Бәрі сатылып, жеке меншіктің иелігіне өткен. Алайда Мемлекет тарапынан бір ықпал етудің кезі келген сияқты. Екінші мәселе – санаторий аумағындағы қарағайлы орман іші де қоқысқа толы, көптен дұрыстап тазартылмағаны байқалады. Бәрінен де Шипажай төңірегіндегі ескерткіштердің келеңсіз кейіптерін, әсіресе, қазақтың «аққан жұлдызы» Шоқанның бейнесін көргенде еріксіз көңіл жүдеп, мына бір шумақтар ойға оралған еді. Соларды осы бір қысқа ой-түрткімізге қоса беріп отырмыз:
Ұрпағы хан Абылай ұлы Шоқан,
Елінің жұлдызы боп ерек туған.
«Жерұйықтың» қалыпты қоқысында,
Ешкім жоқ бұл жағдайға мойын бұрған.
Өн бойы жарық-сызық, қолы сынық,
Үсті – басын шаң басқан, маңы былық.
«Қалайша мені ұмыттың, азат елім?» —
Деген ой мазалай ма, жүзі суық.
Кезінде болған әсем бұл ескерткіш,
Байқалады бойынан бір тылсым күш.
Бүгінде сәні кетіп, тұр мұңайып,
Қияннан құлағандай Самұрық құс.
Омбыда кадетте оқып, ойы толған,
Әскери білім