СОҒАДЫ ТУЛАП ЖҮРЕГІ. ӨЛЕҢДЕР. Мұрат Әбдірахманов. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Мұрат Әбдірахманов
Издательство: Издательские решения
Серия:
Жанр произведения: Поэзия
Год издания: 0
isbn: 9785005162649
Скачать книгу
көйлек досымен тұр жарасып.

      Әруағын қос алыптың аспандатқан,

      Ұрпағы жасай берсін нұры тасып!

      Киелі бұл өлкемді,

      Тарихы терең бойлаған.

      Бөкең жаудан қорғаған,

      Үмбетей қосып жырына,

      Ерлерді ерен қолдаған.

Кереку-Ерейментау, 28.08.2010 жыл.

      ПОСВЯЩЕНИЕ УМБЕТЕЙ ЖЫРАУ

      Умбетей, с небес спускаясь,

      Чтоб земли родной коснуться,

      Вдруг увидел Богембая

      На тулпаре иноходце.

      Умбетей-батыра имя

      Каритау пробуждает,

      И Асан баба с Агдына

      Край родной благословляет!

      И встречая двух героев

      Обернулось все живое,

      Забурлило, заиграло

      Полноводною рекою!

      Как красавица весною

      Степь рассыпала цветы.

      Спите, павшие герои

      В Актабан Шубырынды.

      Два батыра, став преградой,

      Бились, жизни не жалея,

      Встал с тех пор достойно рядом

      С Аблай-ханом Умбетей!

      Чтоб сражались и любили —

      Петь, сердца воспламеняя!

      Чтобы с годами не забыли

      Светлый подвиг Богембая!

      Чтоб в веках жила поэма,

      Как всего пятьсот аргынов

      Десять вражеских туменов

      В бегство обратить сумели!

      Честь батыра защищая

      Пал Жантай, но стал преданьем!

      Умбетей словами песни

      Уберечь не смог Жантая!

      И сегодня два героя

      Стремя к стремени стоят,

      Как всегда, готовы к бою,

      Как и 300 лет назад!

      Пышный праздник сквозь столетья

      Возвращает нас к истокам,

      Уваженье к славным предкам

      Открывает путь потомкам!

(перевод на русский язык Марата Муратовича Абдрахманова)

      ЖАҢАӨЗЕН ТОЛҒАУЫ

      («Жорық жырау» Үмбетей баба мақамымен)

      (Теледидардан Жаңаөзеңде болған уақиғаны көрсеткенде, Мұраттың жүрегі қан жылап, өз-өзін қайда қоярын білмей, компьютерге отырып, осы өлеңді жазған еді…)

      Жүрегім қан жылайды Жаңаөзен деп,

      Іште жалын, өкініш барады үдеп.

      Желтоқсан қазағыма ауыр болды-ау,

      Қайта соққан сұрапыл дауылдай боп.

      Зарлайды жетім-жесір: «Бұл несі? – деп, —

      Қырғаны өз қандасын қару кезеп».

      Бұйырған – атындар! – деп боздақтарын…,

      Жендетті көк соқсын деп, ыза кернеп.

      Жалған хабар жеткізген Елбасыға,

      Үкімет те бұрынғы бәз қалпында.

      Оқ атқызған халыққа министрлер,

      Тобырдың биліктегі нық сапында.

      Арманда кеткендердің орны толмас,

      Аза жүрек жарасы еш жазылмас.

      Не сұмдық – жазықсызды жер құштыру,

      Мұндай күнә ешқашан ұмытылмас.

      Алапат күш, тойымсыз – өлім тажал.

      Бейбіт күнде, қапыда сепкен ажал.

      Не сұмдық – аруларды мазақ етіп,

      Тәнін, жанын қорлаған неткен амал.

      Сайлауда