Die vrouegevangenes vertel graag hoe aantreklik hulle is, maar hulle is ook op soek na finansiële stabiliteit. Baie besing hul eie goeie hoedanighede op byna poëtiese wyse.
Toe ek hierdie webtuiste ’n klompie jare gelede besoek het, het ek opgemerk dat hierdie gevangenes se oortredings destyds wel gemeld is, maar heel onder aan die webtuiste in klein lettertjies waarvoor jy ’n baie sterk bril of vergrootglas nodig het. Dit is amper as ’n soort nagedagte genoem, want die fokus is om jou sover te kry om vir die man of vrou te skryf. Destyds het die mans ook met staalkabelarms, soms teen romantiese sonsondergange, met prente van palmbome geposeer. Deesdae is die foto’s meer bedeesd, want die fokus is nou hoofsaaklik op vriendskap.
Van die vrae wat gebruik word om die gevangenes aan belangstellendes bekend te stel is hul ras, geboortedatum, lengte, datum van vrylating en datum van verwagte vrylating. Daar word ook aan die gevangenes gevra of hulle briewe van penvriende van beide geslagte wil ontvang (wat nie noodwendig oor seksuele voorkeure gaan nie), watter werk hulle gedoen het voor hulle gevonnis is (party beantwoord nie juis hierdie vraag nie, dus lei mens af hulle was werkloos of dalk beroepsmisdadigers in hul “vorige lewe”), watter belangstellings hulle in die tronk het en watter tydverdrywe hulle in die tronk beoefen. Daar word ook gevra of hulle e-posse kan stuur en ontvang. Party het toegang tot die internet, ander nie.
Mens kan selfs ’n video op YouTube besigtig wat jou meer vertel oor hoe om vriende met ’n gevangene te maak.
Dit word aanbeveel om foto’s in te sluit by die advertensies, want dan is die reaksie veel beter.
Die webtuiste rig ’n vriendelike versoek dat hierdie gevangenes met waardigheid en respek behandel word. Baie wil hul lewens verander en daarom moet daar ’n rede aan hulle gegee word om op ’n beter toekoms te hoop.
Gevangenes wat positiewe verhoudings buite die gevangenis se mure aanknoop se kanse om weer in die tronk te beland is ook veel geringer. Die webtuiste waarsku egter dat die gevangenes gevonniste misdadigers is en dat versigtigheid aan die dag gelê moet word. Die inligting op die webtuiste word deur die gevangenes verskaf en dis iets wat natuurlik in gedagte gehou moet word. Toon begrip, maar moet nie met ’n slenter gevang word nie. Die eienaars van die webtuiste kan nie verantwoordelik gehou word vir eise, uitgawes of skade nie, lui die waarskuwing.
OORSESE TRONKBRUIDE
Deur die jare het talle oorsese tronkbruide die knoop met wêreldberugte moordenaars deurgehaak en internasionaal opslae gemaak. So het ’n Duitse kelnerin, Dagmar Polzin, vir Bobby Lee Harris, die man van haar drome, se oë vir die eerste keer in ’n Benetton mode-advertensie by ’n bushalte in Duitsland raakgesien. En die laaste keer sou sy weereens, soos wat Harris se wens was, glo deur die venster van ’n kamer waarin die doodstraf voltrek is, in sy oë kyk terwyl hy sterf.
Haar “ontmoeting” met hom was nogal vreemd want sý gesig en dié van ’n aantal ander gevangenes in die doodselle van die staat North Carolina, is as deel van ’n uiters omstrede veldtog van ’n Italiaanse kleremaatskappy gebruik.
Dagmar se voete is dadelik onder haar uitgeslaan toe sy “in sy oë kon sien dat hy nie ’n moordenaar was nie”. Al het hy beken dat hy die visserman John Redd drie keer in die rug gesteek en oorboord gegooi het, maar al wat Dagmar raakgesien het was haar “saggeaarde, vergete seun van God”.
Kort nadat sy die advertensie gesien het, het sy sak en pak Amerika toe verhuis en by Harris se ouers gaan woon, is berig.
Dagmar het Bobby Lee een keer per week besoek. Daar was geen fisieke kontak tussen hulle nie en hulle moes deur dik glas “hande vashou”.
Polzin wou egter nie met Harris voor sy teregstelling trou nie, want dit sou tot ’n “mediasirkus” lei. Sy wou ook nie ’n weduwee wees nie.
Dit is as die antwoord op albei se gebede beskryf toe Harris se doodsvonnis in lewenslange tronkstraf omskep is.
Volgens party bronne sou hulle later in die geheim trou, en volgens ander het hulle toe nooit getrou nie.
Die aantreklike, maar berugte Amerikaanse moordenaar Scott Lee Peterson, wat in die staat van California ter dood veroordeel is omdat hy sy swanger vrou Laci Peterson vermoor het, het ook geen tekort aan vroulike aandag gekry nie. Hy sou deur middel van ’n dodelike inspuiting tereggestel word.
CNN het berig dat hy sommer twee huweliksaansoeke op sy eerste dag in die doodselle gekry het terwyl ongeveer drie dosyn vroue gebel het om hierdie wewenaar-vrygesel sterkte toe te wens. Volgens ’n woordvoerder van die San Quentin gevangenis is dit glad nie ongewoon dat vroue met terdoodveroordeelde mans wil trou nie.
Dan is daar die berugte Richard Ramirez, wat in 1989 weens 13 aanklagte van moord, 5 aanklagte van poging tot moord en 11 aanklagte van seksuele aanranding in Amerika ter dood veroordeel is en die gevreesde bynaam “The Night Stalker” gekry het. Ook hy het geen tekort aan vroulike aanbidders gehad het nie – na sy vonnis meer as ooit vantevore. Daar is selfs beweer dat een van die jurielede in sy verhoor vir hom ’n kolwyntjie met ’n liefdesverklaring daarby, gestuur het. Hy is met ’n vryskutredakteur en selferkende maagd, Doreen Lioy, getroud wat kort na sy arrestasie met hom begin korrespondeer het.
Sy het glo vir hom 75 briewe oor ’n tydperk van 11 jaar geskryf, waarna die twee op 3 Oktober 1996 in die San Quentin tronk se besoekerskamer getroud is in ’n seremonie wat deur die tronk se kapelaan, een joernalis en ’n aantal baie gevaarlike mans bygewoon is.
As mev. Ramirez het Doreen aanvaar dat sy vir die res van haar lewe ’n maagd sou wees en nooit ’n ma sou word nie.
Min inligting is oor haar bekend behalwe dat hulle toe later uitmekaar is, dat niemand weet wat van haar geword het nie en dat Ramirez later aan natuurlike oorsake oorlede is en niemand glo sy lyk opgeëis het nie.
Die valerige (aldus foto’s) Doreen het hom beskryf as “vriendelik, snaaks en sjarmant” en dat sy geheel en al in hom glo. Was die intimiteitsteorie of siening dalk hier ter sprake?
Ramirez was egter op sigself ’n riller.
Hy is soos volg aangehaal: “Big deal. Death always went with the territory. I’ll see you in Disneyland.” (Dit was sy komkommerkoel woorde aan verslaggewers nadat hy ter dood veroordeel is.)
Ook: “We’ve all got the power in our hands to kill, but most people are afraid to use it. The ones who aren’t afraid control life itself.”
En dan die bloeddorstigste een: “I’ve killed 20 people, man. I love all that blood.”
Tog was daar vroue wat graag hul skoene onder sy bed wou inskop.
Ted Bundy, een van Amerika se berugste reeksmoordenaars, wat erken het dat hy 30 grusame moorde gepleeg het (hoewel vermoed word dat die getal veel hoër is), kon gewis ook nie as ’n ideale skoonseun beskryf word nie. Tog het hy, ’n man wat as iemand met ’n Hollywood-voorkoms en hope charisma beskryf is, ’n groot aanhang onder vroue gehad wat daarvan oortuig was dat hy onskuldig was.
Jong vroue het die hofsaal tydens sy verhoor volgepak. Hy is met een van hulle, Carol Ann Boon, getroud, maar nie agter tralies nie. Net daar in die hof waar hy verhoor is. Hierdie huwelikseremonie kan op YouTube besigtig word.
Teen die tyd dat hy in 1989 deur middel van die elektriese stoel ter dood veroordeel is, het Carol egter van hom geskei.
Hy het gedurende die straffase van die verhoor ’n obskure wet in Florida tot sy voordeel gebruik, een wat daarvoor voorsiening maak dat ’n huweliksverklaring in ’n hof en in die teenwoordigheid van ’n regter ’n wettige huwelik uitmaak.
Bundy, ’n voormalige regstudent, het ewe selfversekerd sy eie verdediging behartig en het vir Boone wat na Florida verhuis het om naby hom te wees, gedurende haar getuienis vir die verdediging om haar hand gevra. Sy het die huweliksaansoek aanvaar en Bundy het verklaar dat hulle wettiglik getroud was. Carol was destyds ’n medewerker by die Washington staatsdepartement van nooddienste in Olympia. Sy is beskryf as iemand wat baie bekwaam in haar werk was maar met ’n “deurmekaar”