Saartjie Omnibus 7. Bettie Naudé

ma sal tog nie verstaan dat sy Galpil gaan sagmaak nie en dit sal te lank vat om te verduidelik hoekom sy dit wil doen.

      Sonder dat iemand haar gewaar, hardloop Saartjie met die tuinpaadjie af na die hekkie toe. Sy beweeg soos altyd blitsig – al het sy nou haar beste rok aan. Haar bruingebrande bene vlieg oor die aarde.

      By die hekkie gaan staan Saartjie ’n oomblik stil. Sy kyk na die betonplaveisel en sug swaar. Nou sal sy maar weer van die een blok na die ander moet spring. En sy moet versigtig wees dat sy nie aan een van die gleuwe tussenin raak nie, want dan moet sy mos weer van voor af begin.

      Saartjie begin spring en sê vir haarself sy moet nou regtig met dié onsinnige affêre ophou. Sy gaan hierdie groot besluit op haar verjaarsdag neem – al vergaan die wêreld ook die volgende dag as gevolg van die feit dat sy haar woord aan haarself verbreek het.

      Saartjie spring so outomaties en ingedagte dat sy nie meer in die middel van die blokke te lande kom nie. Sonder dat sy dit agterkom, beweeg sy al hoe nader aan die gleuwe.

      Skielik staan Saartjie botstil. Sy kyk mismoedig af na haar voete. Haar regterskoen se punt rus net-net op ’n gleuf tussen twee blokke.

      “Agge nee!” sê sy vies. Nou sal sy sowaar weer van voor af moet begin.

      Saartjie wonder wat sal gebeur as sy haar voet net so effens skuif. Dan raak dit mos nie meer aan die gleuf nie. Sal die wêreld vergaan as sy dit doen? Sal ’n groot ramp haar tref?

      Sy sidder onwillekeurig. Toe sy jare gelede met hierdie onsinnige springery begin het, het sy vir haarself gesê sy sal nooit daarmee ophou nie en sy sal nooit kul nie. As haar voet aan ’n gleuf raak, sal sy weer van voor af begin. Sy het nog altyd gevoel as sy dit nie doen nie of kul, sal daar iets vreesliks gebeur!

      En Saartjie voel nou weer so. Sy wil tog nie die einde van die wêreld op haar gewete hê nie. Sy swaai om en hardloop weer terug na die hekkie toe.

      Saartjie begin weer spring. Sy wip nou versigtig en sekuur al met die middel van die blokke langs en bly weg van die gleuwe af. Sy wil nie weer van voor af begin nie. As dit moet gebeur, sal sy sommer hardop skree!

      Sonder dat haar voete eens naby die gleuwe kom, kom Saartjie uiteindelik by die einde van die betonplaveisel.

      By Anna-hulle se huis loop Saartjie effens gebukkend teen die heining. As Anna in die tuin is, moet sy Saartjie nie sien nie. Sy sal honderde vrae vra omdat Saartjie so mooi aangetrek is. Daar is nie nou tyd daarvoor nie en dit sal dinge net moeiliker maak. Anna sal wil saamkom om die sagmaakproses dop te hou en dit sal alles bederf.

      Saartjie loop versigtig al teen die heining langs. Toe sy by die opening kom waar die hekkie is, loer sy eers gou by die tuin in. Sy sien niemand nie. Dan spring sy rats verby die hekkie en loop aan die ander kant weer versigtig al teen die heining langs.

      Sy is nou by die hoek waar die heining ophou en slaak net mooi ’n sug van verligting toe ’n skril stemmetjie sommer hier reg by haar sê: “Haai!”

      Saartjie wip soos sy skrik. Sy kyk vinnig na die heining langs haar. Drie vuil gesiggies loer deur ’n gat daarin na haar. Dit is Muggie, die kreupel dogtertjie Clara en Muggie se pop Trienkie.

      “Haai julleself,” groet Saartjie en gee ’n verbouereerde laggie.

      Muggie en Clara kyk met groot oë na haar. Dan sê Muggie: “Gaan jy kerk toe, of wat?”

      “Nee. Dis mos nie Sondag nie. Ek gaan sommer kuier.”

      “Vir wie?”

      Saartjie voel lus om te vra wat dit met Muggie te doen het, maar dan bedink sy haar. As sy Muggie afjak, sit die kleintjie dalk so ’n keel op dat Anna en almal in die omtrek sal uitkom om te sien wat aangaan. Muggie kan mos vreeslik te kere gaan as sy nie haar sin kry nie – en Saartjie … sê altyd sy is seker Anna se sussie het ’n blikkeel.

      “Ek gaan sommer kuier,” sê Saartjie weer en glimlag vriendelik.

      “Vir wie?” wil Muggie weer weet.

      Clara knik met haar kop om te wys sy wil ook weet. Muggie sien hoe Clara se kop op en af beweeg en druk Trienkie se kop ook so op en af. So ja, nou is dit mos duidelik hulle al drie wil weet vir wie Saartjie gaan kuier.

      “Sommer vir ’n … ’n vriend van my …”

      “Wie?” kom Muggie se onverbiddelike stem weer – en die drie koppe kom al nader aan Saartjie.

      Skielik vererg Saartjie haar. Hoekom sal sy dat twee sesjarige meisietjies en ’n pop haar so domineer? Laat Muggie maar ’n keel opsit as sy wil.

      “Dit het niks met julle te doen vir wie ek gaan kuier nie,” sê Saartjie vies en stap vinnig weg.

      Muggie sit nie ’n keel op nie. Sy kyk Saartjie net vererg agterna en mompel iets van mense wat miskien mooi klere dra, maar nog steeds nie ordentlike maniere het nie.

      Clara, die nuwe meisie wat gewoonlik so spraaksaam is maar nog nie iets gesê het nie, sê skielik vir Muggie: “Weet jy hoekom sy so mooi aangetrek is?”

      “Nee – hoekom?”

      “Omdat sy ’n kêrel het!”

      Die twee kleintjies kyk na mekaar en begin lag. Hulle weet nie wat presies dit beteken as ’n meisie ’n kêrel het nie, maar nogtans – dit is vir hulle baie snaaks.

      Nou begin skree die twee hard, asof in een skril stemmetjie: “Saartjie het ’n kêrel! Saartjie het ’n kêrel!”

      Sy hoor hulle duidelik. Saartjie byt op haar onderlip. Dan stap sy vinniger om van die gegil af weg te kom. Sy begin draf – en dan hardloop sy.