Legkaart van die liefde. Renda de Waal

wat die geld vir Lientjie geleen het.”

      “Nou kry die geld en betaal dit terug aan Lientjie. Dan kan ons almal in vrede aangaan met ons lewens.”

      “Daar is iets wat ek met jou moet bespreek. Jy het mos baie besigheidskennis. Kom eet nou vanaand saam met my, dan kan jy my raad gee.”

      Sy is nie lus om ’n aand vir Ralph Pienaar op te offer nie, al kan dit die tienduisend rand waaroor Lientjie so sleg voel, terugbesorg. Buitendien vertrou sy hom nie. En ’n aand saam impliseer amper ’n soort intimiteit. Nee, as hy finansiële raad wil hê, kan hy dit oor ’n middagete kry.

      “Ek kan nie vanaand nie, maar ek kan jou eenuur sien, net vir ’n halfuur, dis die langste wat ek etenstyd kan neem. Ons is baie besig. En verkieslik ’n plek naby my kantoor.”

      “Ag, kom nou, Willa. Vanmiddag pas my nie. Kom ons maak dit vanaand.”

      “Vanmiddag of glad nie, Ralph.”

      “Oukei, oukei. Ek sien jou dan eenuur by Ranchez. Weet jy waar dit is?”

      “Ja.” Sy sny die oproep af. Nie ’n restaurant daardie waarvan sy hou nie.

      Vir ’n oomblik oorweeg sy dit om Lientjie te bel, maar nee, laat sy eers seker maak of daar wel hoop is om die geld terug te kry, dan kan sy met die goeie nuus na Lientjie gaan. En sy wil ook nie vir Lientjie ontstel nie, al sê sy sy is oor die man, veral nie terwyl sy by haar ouers is nie.

      Die verhouding wat sy met Ralph gehad het, is ’n baie teer sakie.

      Sy gaan aan met haar werk, maar haar gedagtes is kort-kort by Lientjie. En by hom, die Pienaar-man wat so ’n impak op Lientjie se lewe gehad het. Teen halfeen skakel sy haar rekenaar af. Sy kry in elk geval glad nie haar gedagtes by haar werk bepaal nie, sy kan netsowel nou al ry en sorg dat sy rustig by die restaurant aankom. Sy gaan al haar reserwes nodig hê om Ralph Pienaar te hanteer.

      Op pad onthou sy weer die dag toe Lientjie vir Ralph Pienaar die eerste keer ontmoet het. Die feit dat hy saam met haar stiefsuster was, het hom onmiddellik in haar oë onaanvaarbaar gemaak, regverdig of nie. Want oor Melanie het sy lankal nie meer illusies gehad nie. En die blaam wat sy lank aan haarself toegedig het oor haar mislukte verhouding met haar stiefma en -suster, het met afstand en tyd en volwassenheid lankal verdwyn. Dit is vervang deur die seker wete dat hulle mense is wat gedy op fout in ander mense soek. En dat daar bitter min deernis teenoor ander mense in hulle is.

      Die eerste maande nadat haar pa oorlede is, het sy nog steeds probeer kontak maak, maar moes later die boodskap kry dat hulle haar nie wil sien en ook nie van haar wil hoor nie. Haar stiefma, Miriam, was die enigste erfgenaam in haar pa se boedel, en Willa het gewonder of Miriam bang is sy betwis die testament. Nie dat daar so baie was nie, ’n huis, motor, ’n paar beleggings – polisse wat, as dit goed belê sou word, vir ’n goeie neseier kon sorg.

      Oor die testament het sy haar pa nie kwalik geneem nie. Sy kon sy redenasie verstaan. Ten tye van sy dood was sy reeds in Johannesburg, besig om haar vir ’n beroep te bekwaam. Miriam het nooit ’n beroep gehad nie en het versorging nodig gehad. En natuurlik kon hy nie voorsien dat hy so gou te sterwe sou kom nie. Sy het húlle wel kwalik geneem omdat hulle niks aangebied het nie, nie eens ’n verwelkoming in die huis waar sy grootgeword het nie.

      Jinne, Willa, verwens sy haarself toe sy by die parkeerarea van die restaurant indraai. Was dit nou nodig om weer op dié onthoupaadjie te loop? Dis net dat Ralph en Melanie onlosmaaklik in haar geheue gekoppel is: Dink sy aan die een, dan dink sy aan die ander. Hulle is in dieselfde geheuekassie gebêre.

      ’n Paar minute vroeg, gaan sit sy solank by die tafel wat Ralph bespreek het, haar gedagtes nog steeds by hom en die skade wat hy aangerig het.

      Sy ruk soos sy skrik toe hy skielik langs haar staan. En sy word totaal onkant betrap toe hy afbuk en haar soen. Sy ruk haar kop weg. Wat de duiwel?

      Ralph tree met ’n selfvoldane glimlag terug en gaan sit op die stoel oorkant haar: “Moenie kwaad wees nie, Willa,” sê hy terwyl sy haar mond openlik met ’n servet afvee. “Jy het so mooi gelyk, ek kon dit nie weerstaan nie.”

      Twak. “Ek dink jy moet tot die punt kom, Ralph. Ek het nie baie tyd nie.”

      “Laat ons net eers iets te ete kry.”

      Willa bestel net ’n toebroodjie; sy wil so gou moontlik wegkom.

      Ralph bly egter ontwykend oor die geld, ontwykend oor hoe hy dit gaan terugkry, belaglik oor die advies wat hy kamma wil hê, maar hy wíl weet hoe dit met Lientjie gaan, en of daar iemand anders in haar lewe is.

      In ’n stadium neem hy Willa se hand en kyk in haar oë: “Ek is baie lief vir Lientjie, al wil jy dit nie glo nie.”

      Toe sy haar hand onder syne wil uittrek, hou hy dit so styf dat sy seerkry. “Los my hand nou dadelik of ek maak ’n helse scene,” dreig sy afgemete. “Kyk, Ralph, ek weet nie wat jy met my wou bespreek nie, want jy het nog nie daarmee vorendag gekom nie, maar ek gaan nie langer tyd mors nie. Ek moet nou gaan.”

      Toe sy langs die tafel staan: “Maar voor ek gaan, net dít: Lientjie het nie jou soort liefde nodig nie. Watter soort man het ’n vrou kastig lief en steel dan van haar?”

      En toe hy wil protesteer: “Ek en jy weet dat dit die waarheid is.” Sy draai om om te loop.

      “Wag, ek stap saam met jou,” keer hy dat haar alleen-uittog aandag trek.

      By haar motor trek hy haar skielik teen hom vas.

      Verwoed stamp sy hom weg. “Hou jou hande van my af, Ralph Pienaar!” Sy kan nie vinnig genoeg in haar motor kom en die deure sluit nie.

      Sy ry terug na haar kantoor toe, en die hele tyd wonder sy wat die doel van die ontmoeting was. Wou hy net oor Lientjie uitvra?

      Later, terug by haar woonstel, kry sy die hele episode steeds nie uit haar kop nie. Lientjie … hoe moet sy nie voel nie! En nou moet sy saamleef met die verkeerde besluite wat sy geneem het.

      Miskien, bespiegel Willa nou, was die geld ’n geringe prys om te betaal vir die feit dat Lientjie gedwing is om met ander oë na Ralph te kyk, anders het hulle verhouding nog maande lank aangehou en het Lientjie dalk soveel seerder gekry.

      Hoog tyd dat sy die man nou ook uit haar kop sit. Hy het reeds te veel skade berokken. Sy gee nie om oor die geld nie, laat hy dit hou. Solank nie sy of Lientjie ooit weer iets met hom te doen hoef te hê nie. Think happy thoughts, Willa.

      Happy thoughts lei na net een gedagte: Nog net twee slapies, dan is Deon terug.

      Hoe anders is hy nie: sterk, beskermend, en die ene lig en lag. Sy voel veilig by hom. Saterdagaand gee sy haar antwoord vir hom. Sy vertrou hom.