“Nee, juffrou le Roux, net baie gefokus op jou. En as ek jou gesig nie kan sien nie, luister ek na die nuanses in jou stem.”
Oe-la-la, dié man is ’n meester wanneer dit by die flankeerkuns kom, besef sy met ’n vinnig kloppende hart.
“Nou toe nou,” spot sy. “Ek het altyd gehoor ’n mens moet oppas wat jou oë verraai. Nooit geweet jou stem kan jou ook verraai nie. En dit nogal oor ’n telefoon.”
“Regtig? En ek het jou nogal opgesom as ’n meisie wat darem weet dat meer as tagtig persent van alle kommunikasie nieverbaal geskied.”
Sy lag. “Oukei, jy wen,” en hoor hom aan die ander kant lag.
Hy spreek af hoe laat hy Dinsdagaand by haar sal wees, dat hy haar na een van sy gunstelingrestaurante wil neem en dat sy maar informeel kan aantrek.
Willa groet en sny die oproep af. Sy probeer haar vreugde in toom hou. Pas op, Willa, pas op.
Maar sy kan nie wag om te hoor wat Lientjie gaan sê nie.
4
“Ek kan nie glo ek gaan jou ridder nié ontmoet nie,” bekla Lientjie haar lot Dinsdagoggend vir die soveelste keer. “Hoekom kon ek nou nie eers môre met my opleiding begin het nie? Of, noudat ek daaroor dink, kon die man jou nie vir gisteraand al uitgevra het nie?”
Willa lag. “Ek weet nie, maar ek belowe ek sal jou môre bel en alles vertel.”
Nadat sy vir Lientjie gegroet het, stap sy met ’n glimlag om haar mond na haar motor toe. Die dag is ’n juweel: die blou somerlug, die bome wat vol sagte, jong groen blare is, opwinding in die lug.
Dis amper vakansietyd, Kersfees is om die draai. En vanaand … vanaand sien sy weer vir Deon.
En toe is sy amper laat. Sy het gister al besluit om haar mooi nuwe halterbloes by ’n langbroek aan te trek, maar toe begin sy twyfel. Dalk liewers die koningsblou rok met die dun bandjies; nee, nie informeel genoeg nie, net om uiteindelik tog die langbroek aan te trek.
Hy is ’n paar minute vroeg.
Toe sy die deur oopmaak, sien sy dat hy chinos aanhet. Sy langmouhemp is tot by sy elmboë teruggevou. Sy voorarms lyk sterk.
“Hallo, Willa.” Daar is warm goedkeuring in sy oë.
Verwonderd raak hy aan die punte van haar hare. “Dis die eerste keer dat ek jou hare los sien. In die gim het jy dit in ’n poniestert gehad.”
Sy ligte aanraking maak Willa se bene lam. “Die gim?” Maar sy onthou wat Ettienne gesê het. Trouens, die wete dat hy haar daardie aand raakgesien het, nes sy vir hom, is al die hele week soos ’n koel briesie in haar gemoed.
“Dis waar ek jou die eerste keer gesien het, weet jy.”
Hy neem haar sleutels by haar en sluit die deur. Hulle stap met die trappe af na die straat waar sy motor geparkeer is. Die binnekant van die motor is luuks.
Hy neem haar na ’n Italiaanse restaurant, klein, met ’n wonderlike atmosfeer. Die tafels is ver genoeg van mekaar om privaatheid moontlik te maak.
“Guiseppi se geregte is almal uitstekend. Sy seekos is net so goed soos sy tradisioneel Italiaanse geregte,” beveel Deon aan.
Hy bestel wyn, en Willa kies met sy hulp. Die kelner bring warm Italiaanse brood en saam-saam meng hulle olyfolie en balsamiese asyn om die brood in te doop.
Guiseppi kom groet, en sy word aan hom voorgestel. Hy kyk belangstellend na haar voordat hy weer haastig kombuis toe skarrel. Willa wonder onwillekeurig aan hoeveel meisies hy al voorgestel is.
Hulle gesels oor nuus van die dag: die uitwerking van al die heffings op die salaris wat die gewone man huis toe neem, al die politieke manewales, die godsdiensdebat wat net nie ophou nie.
Deon se menings is weldeurdag; hy stel belang in haar menings en dwing haar om uit die vuis en dieper te dink.
Langsamerhand, soos die ete vorder, raak die gesprek meer persoonlik. Hulle vra oor mekaar se belangstellings uit. Doen jy iets anders vir oefening behalwe gim? Wat lees jy? Ander stokperdjies? Flieks wat ’n indruk op jou gemaak het? Musiek? Sy vind uit dat Deon twee en dertig jaar oud is, nege jaar ouer as syself.
Hulle is klaar met hulle hoofgereg toe ’n vriend van Deon kom groet.
Deon kyk gesteurd op, maar kom op sy voete en groet. Hy stel haar voor, sê dis sy boesemvriend, Jean Duval, maar hy maak dit in nieverbale taal duidelik dat Jean nie moet talm nie.
Dit gee Willa ’n paar broodnodige oomblikke om bestek te neem. Sy sal versigtig moet wees. Die wyn en die man is direk na haar kop toe. Sy, wat gewoonlik so gereserveerd is, het onder sy belangstelling oopgemaak, haar gedagtes onvoorwaardelik met hom gedeel en onder sy goedkeuring geblom. Dwarsdeur die ete het sy oë haar geliefkoos, het sy blik soos ’n aanraking van haar skouers, haar mond, haar oë gevoel.
Sy bedekte misnoeë oor die onderbreking laat haar ongelooflik spesiaal voel.
Jean groet gou met ’n geamuseerde glimlag om sy mond.
Deon vra om verskoning vir die onderbreking en verneem of sy nagereg wil eet.
“Ek kan nie ’n krummeltjie meer eet nie,” sê Willa, “maar koffie sal lekker wees, dankie.”
Nadat hy vir hulle albei koffie bestel het, sê Deon: “As jy wil, kan ek bietjie kyk na jou gholf, jy sê mos jy vind dit ’n moeilike spel. Waarmee presies sukkel jy?”
“Laat ek sien,” lag Willa. “Ek sukkel met my afslane, ek sukkel met my naderhoue, ek sukkel met my sethoue. So jy kan maar sê ek sukkel met gholf.”
Toe Deon lag, gaan sy voort: “Onthou, ek het maar ’n paar maande gelede begin. Ek het enkele lesse gekry, maar vermoed dis nou net oefen vorentoe. En ek sal dit nie aan jou doen om saam met ’n beginner soos ek te speel nie.”
“Ek sal daarvan hou om saam met jou te speel, en nie net gholf nie.”
Willa trek haar asem in. Die beelde wat sy woorde in haar oproep, laat haar vuurwarm bloos. En die probleem is dat sy ’n beginner is wat baie soorte speletjies betref, veral die soort speletjies wat sy woorde suggereer, en dit laat haar meewarig glimlag.
“Jy doen dit al weer,” sê Deon. “Daardie innerlike oomblikke van pret waarvan net jy weet. En tot dusver wou jy hulle nie met my deel nie. Kan ek betaal daarvoor?”
“Hoeveel sou jy bereid wees om te betaal? Die spreekwoordelike pennie?” skerm sy.
Hy leun vorentoe, druk haar hare agter haar oor in, soos hy haar al ’n paar keer sien doen het, en sê speels: “Maak jou prys.”
“Gevaarlike aanbod, meneer Joubert. Ek kan jou dalk kaal uittrek.” Onmiddellik besef sy dat sy die grootste flater begaan het deur juis dié beeld te gebruik.
Hy gooi sy kop agtertoe en lag: “Jy het my toestemming,” en vra tergend: “Gee jy my wedersyds toestemming?”
“Jy weet baie goed ek het spreekwoordelik gepraat,” en toe moet sy ondanks haar verleentheid saamlag.
Terug by die woonstel vra Willa of hy wil inkom vir koffie?
Met ’n ironiese glimlaggie, sê Deon: “Liewer nie, want dis nie koffie wat ek wil hê nie. Of tee, of enige ander drankie nie.”
“Dis net koffie wat op die spyskaart is,” daag sy hom uit.
“Ek beplan om die spyskaart uit te brei.” En met die kriptiese woorde trek hy haar vir ’n oomblik nader en druk sy mond in die holte tussen haar skouer en haar nek.
“Lekker slaap.” Hy trek die deur agter hom toe.
Willa moet eers teen die deur leun om haar bewende bene kans te gee om te herstel.
Die volgende oggend lê Willa nog in haar bed toe haar