Ter wille van die vaders (Israel-reeks 10). Marzanne Leroux-Van der Boon

Nadat die lyke met sterk strale water skoongespuit is, moes Duitsland immers nog uit die moord wins maak. Die klere was al weg; nou nog wat oor was. Die koppe is almal kaalgeskeer – die hare kon gebruik word in die vertraagde aksie-knaldoppies in bomme. Agt lede van die ‘tandartskommando’ het voor die oonde gestaan, elkeen met ’n beitel en ’n tang. Hulle het die lyke omgedraai, gesig na bo, monde oopgesper en goue tande en brûe uitgebreek.”

      “Nee!” Sarah laat haar gesig in haar hande sak.

      “Ken. Lede van hierdie Kommando was topklas-tandartse en chirurge. Mengele het hierdie spesialiste na vore laat kom onder die voorwendsel dat hy die kamp van tandsorg wou voorsien. Hulle het aansoek gedoen omdat hulle gedink het dat hulle op dié manier iets vir die gevangenes sou kon doen. In plaas daarvan het hulle – soos Miklós self – in die hel van die krematorium beland.”

      Die wind het opgekom en die sagte groen blare van die boom voor die venster skuur ligweg teen die venster langs hulle aan.

      Dit laat Sarah ril.

      “Hierna word die lyke oorgegee aan die Kommando wat in beheer van die oonde was. Hulle plaas dit dan op spesiale staalrame, waarvandaan dit dan in die witwarm oonde laat kantel is. Bronne verskil, maar dit het ongeveer ’n halfuur geneem om ’n lyk tot as te verbrand. In Krematorium II was daar 15 oonde wat almal op dieselfde tyd gewerk het. Daar kon 4 400 lyke op ’n dag verbrand word. Ál vier krematoriums kon dieselfde produksie lewer. Tydens die somer van 1942 het tot 20 000 mense die gaskamers ingegaan en uiteindelik in een van die oonde geëindig. Ál wat oorgebly het, was ’n klein hopie as in die krematorium se binneplaas. Die menslike as is in vragmotors gelaai en twee kilometer verder in die verbyvloeiende water van die Vistula gegooi.”

      “Kan ek …” Sarah se asem slaan weg en sy sluk vervaard, “kan ek … asseblief tee kry?”