“Haai, Floors!” groet Morné en steek sy hand uit na Floors, maar Floors konsentreer met al sy aandag op die ontwykende vlieg. “Ek het jou verlede week in tant Wessie se winkel raakgeloop, maar jy was te haastig om te gesels. Het jy matrone Christelle le Roux al ontmoet, Floors?”
“Nee. Ek is nie siek nie,” antwoord Floors belangeloos en kyk afwagtend na Wiandri. “Wat nou van die hoenders, juffrou Wiandri?”
“Floors Venter, nie waar nie?” vra Christelle voordat Wiandri kan reageer en kyk Floors deurdringend aan. “Tant Lerina het my van jou vertel, Floors. Sy sê jy is ’n groot hulp vir haar hier op Groeneweide.”
“Ja, ek is nogal groot,” mompel Floors en benader die drie ryperde versigtig. Hy bly met sy hande in sy sakke staan, buig sy skouers en kyk op, asof hy probeer om die naaste perd se tande te sien.
“Dis Prinses, ’n stokou merrie, en Wiandri se eerste ryperd,” vertel Morné en sluit by Floors aan.
“Prinses? Sy lyk dan soos ’n perd,” sê Floors en skud sy kop onbegrypend.
Morné glimlag geamuseer en verduidelik: “Ek en Wiandri was vyf toe ons ons eerste perde gekry het, Floors, en ons het gedink Prins en Prinses is die mooiste name. Die rooibruin merrie se naam is Rakker en hierdie groot swart hings is my ryperd, Komeet. Weet jy hoe om perde te versorg, Floors?”
“Ja, wat. Behalwe as hulle byt. Byt Wiandri se perde?” vra Floors belangeloos.
“Net as jy jou vingers in hulle bekke steek!” lag Morné en draai na Wiandri. “Sal ek een van ons stalwerkers oorstuur om met jou perde te help, Wiandri?”
“Dis nie nodig nie, dankie, Morné. Ek sal oorgenoeg tyd hê om hulle self te versorg en ek is seker Floors sal my kan help, maar ek sal bel as ek vasbrand,” antwoord sy en draai na Floors wat op ’n veilige afstand om die perde beweeg en hulle bekyk asof dit die eerste maal is dat hy sulke diere sien. “Floors, gaan gee asseblief vir die hoenders kos en water.”
“En die perde?” vra hy.
“Jy kan my later kom help. Toe, weg is jy, Floors!” beveel sy met ’n stemtoon wat in haar eie ore effens paniekerig klink, nog bang dat sy gaan uitbars van die lag vir Floors, wat hom oënskynlik verlustig in sy rol.
“Ja, ek loop. Jy hoef nie te skree nie, juffrou Wiandri. Ek kan goed hoor,” antwoord Floors onbesorg en slenter tydsaam weg oor die werf.
“Sien jou, Floors!” roep Morné. “Kom braai môremiddag ’n vleisie en drink ’n biertjie saam met my!”
Floors bly ’n paar oomblikke lank staan, skud sy kop onbegrypend en stryk mompelend weg om die hoek van die tuiekamer.
“Skaam jou, Morné,” berispe Wiandri hom. “Floors is nie juis spraaksaam nie, maar hy is ’n gewillige werker.”
“Dalk sal ’n bier of twee die arme vent help om makliker te praat,” treiter Morné haar en hou sy hande oorwonne omhoog toe sy hom met moord in haar oë aankyk. “Goed … goed, ek sien jy dink Floors is ’n voëltjie met ’n af vlerk en jy moet hom beskerm. Ek sal jul swygsame nutsman met rus laat, mooie Wiandri.”
Morné is self fris gebou, maar hy lyk skraal langs die breedgeskouerde Floors, dink Wiandri, en voel beledig dat Morné Floors met ’n siek voëltjie sou vergelyk. Sy glimlag egter met sonnige onskuld en sê oortuigend: “Ek is dol op stil, sterk mans, Morné. Christelle, dink jy nie ook Floors is uiters aantreklik nie?”
“Ek het nie werklik gekyk nie,” antwoord Christelle afgetrokke, ’n ligte frons kepend tussen haar wenkbroue.
“Wiandri probeer net om my jaloers te maak, omdat ek haar liewe Floors vir die gek gehou het.” Morné draai na Wiandri en pleit kamma desperaat: “Hou op om vies te wees vir my, my mooiste meisie, en kom braai môremiddag ’n vleisie saam met ons op Môreson. Christelle en die tannies is ook meer as welkom.”
“Nee, die tannies kan nie,” sê Christelle met finaliteit, “want hierdie tannie kuier die naweek by hulle. Vier vroue, Morné, en geen man is welkom nie – veral nie ’n rooikop wat ’n grap van almal en alles maak nie. Toe, klim op jou perd en ry!”
“Vier vroue … sjoe! Ek is klaar op pad, kwaai Christelle!” antwoord Morné skertsend, trap in die stiebeuel en swaai hom in die saal op sy swart hings se rug. “Nooi my saam as jy gaan perdry, Wiandri. Sien julle!” roep hy terwyl hy op ’n drafstappie wegry.
“Dankie vir al jou hulp, Morné!” roep Wiandri en kyk vraend na Christelle wat met ’n nadenkende uitdrukking op haar gesig voor haar uitstaar. “Wat makeer, Christelle? Jy lyk bekommerd.”
Christelle kyk vinnig na haar en glimlag bedroë. “Dit pla my dat ek nie kan onthou nie,” probeer sy verduidelik, merk Wiandri se verwarring en lag spontaan. “Ek praat van julle nutsman, Floors. Hy dra sy pet so laag oor sy voorkop dat ek net kan wonder oor hoe sy kop lyk en watse kleur hare hy het, maar hy lyk nogtans bekend. Wie ken ons wat soos Floors lyk?”
Wiandri ervaar ’n trilling van ontsteltenis in haar binneste en besef dat sy ter wille van Floors vrees dat Christelle sy identiteit sal raai. Floors sal nie op Groeneweide bly as almal weet wie hy werklik is nie en as hy weggaan … Nee, dit mag nooit gebeur nie, dink sy paniekerig en praat gejaagd: “Floors is nie belangrik nie, Christelle. Hy is net ’n werklose man oor wie tant Lerina haar ontferm het.” Sy glimlag onoortuigend, weet sy, en vervolg met gedwonge opgewektheid: “Ek is so bly jy kuier die naweek by ons, Christelle. Jou kamer is altyd gereed vir jou en as jy nie genoeg klere in jou hangkas …”
“Hoekom vertel jy my dinge wat ek reeds weet, my poplap? Hoekom wil jy nie oor Floors praat nie?” val Christelle haar wantrouig in die rede.
“Goeiste, Christelle, waarom moet ons oor ’n nutsman gesels? Floors is aantreklik, maar hy herinner my aan niemand wat ek ken nie. Ek moet gou eers my perde versorg, maar as jy solank wil ingaan …”
“Ek sal sorg, juffrou Wiandri,” praat Floors haar onverwags tot stilte. Hy’t ongesiens weer nader gekom, eintlik grillerig. “Tant Grietjie het gesê die perde kom, toe sit ek vars hooi in hulle stalle en genoeg voer en water in hulle bakke. Ek ken van perde.”
“O … ek het nie geweet nie,” sê Wiandri, besef dat haar stem asemrig in plaas van verras klink, en hoop vuriglik dat Christelle nie die pynlike gebons van haar hart kan hoor nie. “Dankie, Floors. As jy Prinses kan behartig, sal ek na Rakker omsien. Rakker is ’n hooggespanne perd en nie altyd gelukkig by vreemdelinge nie.”
“Perde …” begin Floors en sluk sy woorde in toe Wessie Wessels se skril stemmetjie oor die agterplaas skeerlem.
“Hoei daar, julle asempies! Julle klouter g’n op julle se perde voordat ek die woord gespreek het nie! Wiandri, jy kan jou nek breek as jy klaar betaal het, maar gee eers my kontantgeldjies in my hande!” skel Wessie van ver af en kom in ’n fladdering van wye broekspype en hempsmoue aangeskarrel na die perdestalle toe.
“Om liefdeswil … !” sê Christelle met ’n besorgde suggie. “Tant Wessie, as jy oor jou lang wye broekspype struikel, val jy en breek ’n been op hierdie harde kegelstene. Wanneer gaan tannie onthou dat vroue van jou ouderdom versigtiger moet wees?”
Wessie ruk in haar spore tot stilstand, snork minagtend deur haar stomp neusie en gluur Christelle boosaardig aan. “Wafferse ouderdom?” vra sy met skrille verontwaardiging. “Matronetjie, dalk het die son en die wind my ou gesiggie effentjies verrinneweer, maar as my ou fiets ’n pap wiel het, draf ek nog lag-lag met my spykerbeentjies al die pad van my ou winkeltjie af tot hier by Groeneweide op die bult. Wens jy my nou oud en sieklik en op die naat van my rug in jou hospitaaltjie sodat jy my vol gate kan steek my jou inspuitingsnaalde?”
“Genade toggie … Ek is jammer ek het my mond oopgemaak, tant Wessie,” sê Christelle, oorweldig deur die tirade.
“Ja, ek ok, matronetjie, want so ampertjies het ek vergeet vir wat ek my ou asempie weggehol het,” antwoord Wessie, loop op Floors af, kry hom aan die arm