Sy kyk hom agterdogtig aan. Trompie se pet sit windmakerig skeef op sy kop en al is dit nog vroeg in die oggend lê sy kouse al klaar op sy skoene en sy hemp hang agter by sy broek uit.
“Wat wil julle hê?” vra Katrien.
“Ek het gesien julle twee wou by die kafee ingaan,” sê Trompie en vryf sy hande voor hom soos ’n ervare sakeman. “Toe wonder ek of julle gaan lekkers koop.”
Katrien en haar vriendin kyk na mekaar. Hulle wonder hoekom Trompie gewonder het of hulle lekkers gaan koop. Dit het mos niks met hom te doen nie.
“Ja,” sê Katrien ná ’n oomblik styf, “ons gaan lekkers koop. En wat daarvan?”
Trompie vryf sy hande weer in die lug en loer vlugtig om te sien of sy vriende hom dophou. Dan glimlag hy sy breedste glimlag en sê vir die meisies: “Ek het die beste, lekkerste lekkers wat julle nog ooit geëet het hier in my tas – allerhande soorte lekkers. Koop liewer by my.”
Katrien en haar vriendin kyk na mekaar. Hulle sal by Trompie koop as hy het waarna hulle soek. Hulle het sy advertensie vir die snoepwinkel gister in die klas gelees.
“So?” sê Katrien laggend. “Jy begin jou snoepie sommer hier op straat?”
“Enige plek is ’n goeie plek om besigheid te doen,” antwoord Trompie met ’n grinnik soos hy dink dit ’n sakeman betaam. “Kom net hier om die hoek, dan wys ek julle hoe ’n yslike verskeidenheid lekkers het ek.”
Trompie voel dit is darem nie mooi om so reg voor oom Stavrinos se kafee te staan en lekkers verkoop nie. Dit is ook nie nodig om enigiets aan Katrien en haar vriendin te verkoop nie, want die seuns sal hul voorraad mos maklik in die volgende paar dae by die skool verkoop kry, maar Trompie wil vir sy vriende wys wat ’n goeie verkoopsman hy is. Hulle moet hom fyn dophou sodat hulle kan sien hoe dit gedoen word – hoe hulle die kinders by die skool sover moet kry om van hulle lekkers te koop.
Om die hoek van die kafee hou Rooie en Blikkies Trompie se fiets vas terwyl die Grootkaptein sy tas oopmaak.
“Ons wil drop hê,” sê Katrien.
“Vat soveel julle wil hê – solank julle dit kan bekostig,” nooi Trompie vriendelik. Hy wys die meisies moet self kyk. Hy glo kliënte koop makliker as hulle self kan sien wat te koop aangebied word.
“Sjoe!” sê Katrien en lyk behoorlik beïndruk. “Dis baie lekkers.”
“Ja-nee,” sê Trompie selfvoldaan. “Ons het iets van alles en ons lekkers is so vars soos die oggenddou.” Hy is dankbaar hy het hierdie uitdrukking eenkeer iewers gehoor.
Trompie vryf sy hande en glimlag vriendelik. Hy hoop sy vriende kyk mooi hoe ’n professionele verkoopsman te werk moet gaan.
“Dis julle gelukkige dag,” sê Trompie nou vir die meisies. “Ons het baie drop. Die lekkerste wat julle nog ooit in julle lewe geëet het. Onthou net, as julle vriende by die skool vra waar julle sulke lekker drop gekoop het, sê tog asseblief by Trompie-hulle.”
Katrien en haar vriendin knik. Hulle sal dit doen. Rooie, Blikkies en Dawie kyk glimlaggend na Trompie. Ja-nee, hy weet van verkoop. Hulle moet net soos hy maak – vriendelik wees en aanhoudend gesels – dan het hulle binne ’n paar dae niks meer lekkers oor nie en maak ’n vet wins.
“Drop, nè? Waar’s die drop? Die lekker swart drop …”
Trompie vroetel in die tas rond tussen al die verskillende lekkers.
“Wil julle droppype hê?”
Nee, skud die meisies hul koppe. Hulle wil van daardie lang, dun swart velletjies hê.
“Ek stem saam,” sê Trompie al soekende. “Die dun velletjies drop is die beste. En dit pas ook baie beter by meisies as daai pype. Hier’s hulle – die varsste drop in die hele wêreld!”
Trompie beduie trots na die dun droprepies.
“Hoeveel wil julle hê?” vra hy.
“Elkeen vyf rand s’n,” sê Katrien en gee haar geld vir hom. Trompie steek dit vinnig in sy broeksak.
“Reg,” sê hy en trek vyf repies van die bondel af. Hy gee dit vir Katrien en draai dan na haar vriendin.
“Ek het gesê ons wil elkeen vyf rand s’n hê,” sê Katrien.
“Nou ja, dis mos reg,” sê Trompie en trek vyf repies vir haar vriendin ook af.
Katrien kyk fronsend na die vyf repies drop in haar hand.
Rooie, Blikkies en Dawie kyk na mekaar. Hier kom die moeilikheid waarvoor hulle die hele tyd bang was. Hul lekkers is gans te duur. Dit is dan dubbeld die kafee se prys!
“Haai!” sê Katrien woedend.
“Ja, Katrientjie?” Trompie kyk glimlaggend na haar.
“Jy het vir my net vyf repies gegee!”
“Dis reg, Katrientjie.” Trompie probeer verbaas lyk, asof hy wonder waaroor sy kwaad is.
Katrien se oë vlam en sy druk met haar wysvinger teen sy bors. “Drop kos vyftig sent stuk. So vir vyf rand moet ek tien repies kry – nie net vyf nie!” Die wysvinger word nou ’n vuis wat hard op Trompie se bors hamer.
“Jy’s ’n skurk!” roep Katrien se vriendin uit en sy slaan Trompie met die plathand op die rug dat hy so hik.
“Wag!” sê Trompie. “Moenie staan en rof word nie!”
Katrien en haar vriendin wag. Trompie se vriende wag ook. Hulle wil sien hoe hy uit dié penarie gaan kom. Hy moet nou wys hoe ’n goeie sakeman, of liewer verkoopsman, is hy regtig.
Trompie glimlag nog steeds vriendelik, al is dit nou stywer en meer gedwonge, en vryf sy hande weer in die lug.
“Wees nou redelik, Katrientjie,” sê hy. “Jy moet onthou ek …”
“Ek is nie onredelik nie!” val Katrien hom in die rede. “Drop kos vyftig sent stuk, so vir vyf rand moet jy vir my tien repies gee! Anders moet jy my geld teruggee!” Sy hou haar hand vies voor haar uit.
“Wag nou, Katrientjie,” sê Trompie en glimlag al hoe moeiliker. “Laat ek net eers verduidelik.”
“Daar is niks om te verduidelik nie!”
“Maar gee my net ’n kans.”
Katrien se oë vlam nog steeds en sy tik met haar skoenpunt op die grond. Sy is baie kwaad, maar sy sal hom ’n kans gee.
Trompie sluk en begin dan spraaksaam verduidelik. Hy vertel vir die twee meisies die lekkers wat hulle in hul hande het, is die beste drop in die geskiedenis van die wêreld.
Die twee kyk agterdogtig na die lekkers. Dit lyk vir hulle net soos die drop wat hulle gewoonlik in die kafee koop – en dit teen vyftig sent stuk.
“Dis so vars soos nog iets,” probeer Trompie verder. “Dis heerlik … ’n Smaak wat julle nooit, ooit sal vergeet nie. As julle net daaraan proe, dan …”
“Ons gaan nie daaraan proe nie,” val Katrien hom woedend in die rede, “want dis sommer ’n simpel storie! Jy gaan weier om dit terug te vat omdat ons dit dan kastig geëet het!”
“Haai nee, Katrientjie,” sê Trompie met ’n vroom gesig. “Ek sal mos nooit so iets doen nie.”
“Ek wil niks verder hoor nie!” Katrien stamp hard met haar voet op die grond. “Ons wil ons geld terughê. Nou dadelik! Anders sê ons vir die skoolhoof hiervan.”
Trompie snak geskok na asem. Hy kan vroumense maar net nie verstaan nie. “Ek sê jou, dis vars en lekker en …”
“Gee ons geld terug!” Katrien se hand is nou amper onder