“Wel, dan is dit maklik,” sê Trompie tevrede. “Ons vat net van nou af yslike groot tasse skool toe met ons boeke én die lekkers daarin. Dan is ons voorraad sommer altyd by ons in die klas.”
Rooie en Blikkies hou van hierdie plan. Hulle sien al hoe hulle elke nou en dan in die klas ’n lekker uithaal en dit vinnig in hul kieste prop wanneer niemand kyk nie. Dit sal selfs die verveligste vak oukei maak.
Dawie is bang die onderwysers gaan onraad merk omdat hulle ewe skielik sulke groot tasse het, maar Blikkies is seker die personeel sal dink hulle vier bring net ekstra baie boeke skool toe.
“En as hulle sien ons vat ons tasse elke pouse buite na die fietsafdakke toe sal hulle dink dis om daar te gaan sit en leer!” sê Trompie opgewonde.
Ja-nee, die vier vriende is hoog in hul skik. Hulle is seker hulle gaan sakke vol geld maak.
Trompie stel voor dat hulle ’n advertensie maak en dit by die skool onder die kinders versprei.
Alles is afgespreek. Hulle gaan die volgende middag ná skool die eerste voorraad koop en die dag daarna begin besigheid doen. Oor twee dae gaan die geld begin instroom.
2
Die snoepwinkel
Die volgende oggend begin Trompie-hulle met ’n reklameveldtog by die skool. Soos hy sê: “’n Mens moet adverteer.”
Hy en sy drie vriende vertel vir almal van die snoepwinkel en die lekker lekkers wat daar te koop sal wees. Hulle sê natuurlik niks van die feit dat dit net mooi dubbeld soveel as in die kafee sal kos nie. Trompie voel dit is onnodig om nou al oor dinge soos pryse te praat.
In die Afrikaanse periode rammel Trompie sy opstel gou af en kry dan kans om ’n advertensie te skryf.
Hy is verdiep daarin, maar vergeet nogtans nie om kort-kort vinnig te kyk waar die onderwyser is en wat hy doen nie. Gelukkig staan die onderwyser droomverlore by die venster en uitstaar terwyl Trompie die advertensie klaarmaak.
Hy lees dit gou weer deur:
Aandag, Kwaggaberg Hoër! Groot Nuus, Wonderlike Nuus!!!
Trompie Toerien en sy Boksombende begin môre ’n
SNOEPWINKEL!!!!
Bring julle geld! Ons gaan die Lekkerste Lekkers in die Hele Wêreld verkoop – elke pouse agter die fietsafdakke! Vergeet van die kafee! Kom koop by ons snoepie!!
As jy klaar gelees het – GEE AAN!
Trompie glimlag tevrede. Dan kyk hy op. Die onderwyser kyk nog steeds by die venster uit. Trompie gee die advertensie vir Rooie. Hulle het besluit elkeen gaan dit een keer uitskryf en dan sal hulle die vier advertensies in die klasse versprei.
Teen die einde van die skooldag weet almal van Trompie-hulle se snoepwinkel.
Daardie middag gaan Trompie en sy vriende met ’n groot tas na die Griek se kafee toe. Trompie het die vier se geld in sy beursie en hy voel hulle moet die praatwerk aan hom oorlaat. Hy is mos ’n sakeman. Hy wil probeer om die lekkers teen ’n spesiale prys te kry. Dis mos ’n groot transaksie hierdie.
Die Grootkaptein stap effens voor toe hulle by die kafee ingaan. Die groot, leë tas klap teen sy bene.
Hy groet die Griekse kafee-eienaar en sê met ’n diep stem wat volgens hom by ’n sakeman pas: “Ons soek lekkers – sommer baie, ’n hele tas vol.”
“O so?” Meneer Stavrinos ken Trompie-hulle al jare lank en sy wenkbroue is vraagtekens. “En waarmee gaan julle betaal?”
“Ons het baie geld.” Trompie haal sy beursie uit en sit die kontant op die toonbank neer. Die kafee-eienaar is nou baie vriendeliker.
“Nou goed,” sê hy glimlaggend, “sê maar net wat julle wil hê.”
Die vier seuns geniet dit gate uit. Hulle kies lekkers, hande vol daarvan. Hulle het nog nooit soveel op een hoop gesien nie – en dit behoort alles aan hulle!
Terwyl hulle besig is om te koop eet hulle natuurlik ook smaaklik.
Uiteindelik het hulle soveel lekkers as wat hulle geld kan koop. Daar is iets van alles – allerhande soorte, pryse, groottes en kleure. Die groot tas is byna vol en sou seker oorgeloop het as hulle nie so baie geëet het nie.
“Hoeveel kry ons ekstra?” wil Trompie weet toe die Griek die geld vat.
“Hoe bedoel jy, ekstra?”
“Dis mos ’n groot transaksie, Oom,” sê Trompie uitgeslape. “Ons behoort elkeen iets ekstra te kry.”
“Ek sien nie hoekom nie,” sê die kafee-eienaar, maar hy druk sy hand nogtans in die glaskas waar die suigstokkies is en bring vier te voorskyn wat hy vir die seuns gee.
“Dankie,” brom hulle afgehaal. Hulle het gedink hulle sou darem meer as net dit kry.
Die tas is swaar en die vier moet beurte maak om dit te dra.
Dawie en Blikkies het hul groot tasse ná skool by die huis gaan haal en na Rooie se buitekamer toe gebring. Hulle neem die tas vol lekkers nou soontoe en verdeel die inhoud sodat almal ewe veel het om môre skool toe te dra.
“Wat van die etery?” wil Blikkies weet toe hy sien hoe Dawie al die vierde lekker in sy mond steek vandat hulle hier in Rooie se kamer is. Hy sit ook gou een in sy mond. Hy wil nie agter raak nie.
“Watse etery?” vra Trompie al kouende.
“Gaan ons nie ’n reël of iets hê dat ons net sekere tye van die goed mag eet nie? Anders gaan ons mos al ons wins opeet.”
Almal sit nou kou-kou hieroor en nadink. Elke slag as ’n lekker op is, word ’n hand weer in ’n tas gesteek en nog ’n lekker word in ’n mond gesteek en dan smaaklik gekou.
“Julle moet onthou,” sê Trompie uiteindelik, “ons gaan baie wins maak. So dit maak nie eintlik saak hoeveel lekkers ons eet nie. Ons kan dit bekostig.”
Trompie is nou baie gewild. Dawie se hand verdwyn weer in ’n tas om die soveelste lekker uit te haal en hy noem Trompie ’n sakeman duisend.
Die Grootkaptein glimlag trots en sê daar is nog iets wat hulle moet onthou – hulle hoef nou nooit weer geld uit te gee op lekkers vir hulleself nie. Die Boksombende hou baie van hierdie idee en eet lustig verder.
Dawie bereik later die stadium waar hy ’n lekker waarvan hy nie hou nie by die venster uitgooi en ’n ander een probeer.
Die volgende oggend voor skool kom die vier vriende by die boomstomp op die sypaadjie naby Trompie se huis bymekaar. Elkeen het ’n groot tas waarin sy skoolboeke en sy kwart van die lekkers is.
“Ons gaan vandag groot geld maak,” sê Trompie tevrede en hulle vat die pad. Die seuns ry langs mekaar, maar wanneer hulle naby die polisiestasie kom, ry hulle veiligheidshalwe netjies in ’n ry agter mekaar ingeval die sersant in die omtrek is.
Toe hulle hom by die hekkie gewaar, lig hulle beleefd hul pette en sê vriendelik: “Goeiemôre, Oom.”
“Dag,” bulder hy terug en wys waarskuwend vinger. Die seuns steur hulle nie veel aan hom nie. Hulle het mos niks gedoen wat hulle nie moes doen nie en hulle weet dit is al ’n gewoonte by die sersant om sy vinger vir hulle te wys.
Toe hulle verby die Griek se plek ry, sien die seuns twee skoolmeisies wat net by die kafee wil ingaan. Die een is Katrien wat langs Trompie woon en eens op ’n tyd so half en half sy meisie was.
“Haai!” skree Trompie.
Die meisies draai om.
Katrien is ’n sproetgesig met twee lang