’n Klokhelder laggie borrel oor haar sagte, aanloklike lippies. Sy kyk haar vader glimlaggend aan en oudergewoonte verstaan hulle mekaar.
Ronelle sien vanoggend besonder keurig daar uit. Sy is in ’n modieuse, groen, moulose rokkie met wit bykomstighede geklee. Haar kastaiingbruin hare wat volgens die jongste mode gekam is, skitter in die môreson. Twee fyn pêreloorkrabbetjies pryk aan haar oortjies en ’n dubbelstring pêrels versier haar fyn, slanke hals. Selfs professor Dekker kan nie help om sy dogter met trots en liefdevolle bewondering te betrag nie. Sy is die ewebeeld van haar moeder, wat hulle vyf jaar gelede deur die dood ontneem is.
Ronelle se voetstappe klink vrolik op die betonpaadjie toe sy en haar vader om die kerk se hoek in die rigting van die saal stap. Die hele omgewing lewe van kleurryke, tropiese bome, plante en struike. Dis ’n mengelmoes van kleure en eksotiese geure.
Dis waar, die plek mag nou wel so dood soos die Dooie See wees, mymer sy, maar dit is inderdaad ’n lus om te aanskou; strelend vir die oog en ’n ware paradys.
Hulle bereik die saal en vind die deure wawyd oop.
“Dit was natuurlik Diago se versoek dat die saal se deur oopgemaak word om jou te verwelkom,” terg die oubaas met so ’n opsigtelike ondeundheid in sy oë dat Ronelle sommer weer heerlik begin lag.
“Dit sal my glad nie verbaas as dit wel sy opdrag was nie,” glimlag sy geamuseerd. “Hy kom my nogal voor as ’n baie deeglike en pligsgetroue persoon, iemand wat eerder sy nek sal breek as sy woord.”
“Nou het jy ’n ware woord gespreek,” antwoord die oubaas sag.
Toe tree hulle die saal binne en oomblikke later val Ronelle se oog op die glinsterende silwerkleurige pype van die orrel wat langs ’n sydeur teen die hoë muur pryk. Wat sy egter nie weet nie, is dat daardie sydeur die saal direk met die kerk verbind en dat dieselfde orrel vir die kerk gebruik word. As die deur oop was, sou sy dit dadelik gemerk het. Maar die deur is toe, derhalwe is sy heeltemal onbewus van hierdie feit.
“Sal ek gou vir jou so ’n ietsie van ons geliefkoosde Schumann speel voordat jy gaan, Pappie? ” vra Ronelle en voeg skertsend daaraan toe: “My ou paps sal tog seker wil hoor of my studie in Rome darem die moeite werd was, of hoe? ”
Die aangesprokene werp ’n vlugtige blik op sy polshorlosie en sê dan toegewend: “Nou goed, speel vir ons Schumann se ‘Serenade’. Daarna moet ek onverwyld ry.”
Sy neem die musiekboek op en blaai versigtig daarin rond. Toe sy vind waarna sy soek, plaas sy die boek op die bladhouer en neem dan voor die orrel plaas. Met sagte, wit handjies skuif sy die panele weg en trek die sleutels oop. Haar vingers voel-voel liggies oor die geliefde toetse. Dan hef sy die openingsakkoorde van Schumann se pragtige “Serenade” aan. Die musiekklanke swel aan tot ’n goddelike harmonie en vul die hele saal van hoek tot kant met soet, aangrypende orreltone wat enige luisteraar in vervoering sal laat. Dan klink dit weer soos ruisende bergstroompies en sweef op golwe deur die lug, totdat die laaste noot eindelik saggies wegsterf en ’n tasbare stilte in die ruim vertrek hang.
“Dit was wonderlik, meisiekind,” verklaar die oubaas met ’n warm gevoel, “absoluut onverbeterlik. Ek is oortuig dat die komponis self dit nie beter sou kon vertolk het nie … Maar wag, ek moet nou gaan, my ou dogter. Op ’n ander dag luister ek graag weer na jou spel.”
Nadat haar vader die saal verlaat het, speel Ronelle nog ’n onvergeetlike komposisie van Schumann. Toe volg die sielroerende “Largo” van Händel, ’n komposisie wat haar volkome meesleur en waarin haar hele wese oopgaan.
Dog Ronelle is nie die enigste persoon wat op hierdie oomblik hemelse genot uit dié meester se werk put nie. Maar sy is so volkome weggevoer deur die musiek dat sy absoluut onbewus is van die Duque wat reg agter haar staan, en van die priester en die sestal nonne wat hulle na die professor se vertrek stil in die voorste bank kom tuismaak het en nou in vervoering na haar meesterlike spel sit en luister. Dis vir almal baie duidelik dat die speelster geheel en al weggevoer is deur hierdie groot komponis se werk.
Na “Largo” speel Ronelle weer Beethoven se “Pastorale Simfonie” en sluit haar spel af met “Claire de Lune” van Debussy.
Met ’n sug van intense genot neem sy die musiekblad van die bladhouer af en kom stadig orent. Die volgende oomblik kyk sy op, vas in die Duque se donker oë wat ernstig, waarnemend in hare terugstaar. ’n Oomblik hou sy blik hare meesterlik gevange.
Dan hoor sy hom eindelik sag, informeel en met openlike verwondering sê: “Ek kan byna nie glo dat jy dieselfde dame is wat ek gisteroggend by die goeie professor se huis ontmoet het nie, señorita Ronella. Gisteroggend het jy by my die indruk geskep dat jy leeg en oppervlakkig is, en nou voel ek weer heeltemal oortuig dat jy net die teenoorgestelde is … Dit laat ’n mens wonder wat nou regtig jou ware karakter is, weet jy?”
“Ek vrees ek is ’n mengsel van die twee, señor Diago,” antwoord sy en vereer hom met een van haar bekoorlike glimlaggies, wat selfs tot in haar oë vonkel en lewe. “Die lewe is mos ook maar ’n eienaardige spel. Een oomblik is ’n mens ernstig en diepdenkend, en die volgende oomblik sweef jy weer op die wieke van ekstase en voel jy uitbundig en sorgloos van skone lewensblyheid en lewenslus … Voel u nooit so nie, señor? ”
Die aangesprokene skud sy hoof stadig, glimlag en antwoord goedig: “Jy is inderdaad ’n onpeilbare mensie, señorita. Maar ons sal albei in die vervolg trag om mekaar beter te verstaan.” Hy blik af na sy polshorlosie en dan weer na Ronelle. “Laat my toe om jou aan die res van jou gehoor bekend te stel. Ons het jou meesterlike spel intens geniet.”
Hy stel Ronelle voor aan die priester en sy gevolg, en wend hom dan weer na die jong meisie. “Ek het die señor professor flussies, voor sy vertrek na die hospitaal, verseker dat ek jou veilig tuis sal besorg, señorita. Dit is al byna tyd vir middagete, dus sal ek nou my woord aan die goeie professor gestand moet doen. Laat my toe om die boeke vir jou te dra.”
Ronelle kan die ondeunde glimlaggie wat reeds om haar lippe bewe, nie onderdruk nie. Sy hou die boeke na die edelman uit, neem haar handsakkie op en sê met ’n sagte laggie: “U bedoel, u wil net doodseker maak dat ek nie dalk alleen ’n verkenningstog hier in Braca se strate op tou sit nie, señor?”
“A, ek sien ons begin mekaar eindelik verstaan, señorita,” sê hy met ’n betowerende glimlaggie wat soos ’n tornado aan Ronelle se weerlose hart ruk. “Jy het heeltemal gelyk. Dit is my plig om toe te sien dat so iets nie gebeur nie. Trouens, ek is enige tyd tot jou beskikking wanneer jy daardie verkenningstog op tou wil sit.”
Hulle groet die priester en sy gevolg, wat Ronelle hartlik in Portugees – wat sy nie verstaan nie – bedank vir die genotvolle uurtjie wat sy hulle met haar musiek besorg het. Toe bied die edelman haar ewe galant sy arm aan en geselsend verlaat hulle die saal.
Met ’n hoflike buiging hou hy vir haar die deur van sy roomkleurige sportmotor oop en neem dan sy plek agter die stuurwiel in.
Toe hervat Ronelle die gesprek van flussies deur ietwat tergend te sê: “Ek was nie van plan om vandag al ’n toer deur die dorp te waag nie, señor Diago. Die plan is om vanmiddag te gaan swem.”
Nou, dink sy, gaan hy my natuurlik vertel dat geen dame in ’n baaikostuum hier op Braca se strande toegelaat word nie, en dan kan ek hom my mening oor die saak gee.
Die Duque verras haar egter toe hy met ’n geheimsinnige glimlaggie vra: “Hoe laat wil jy gaan swem, señorita?”
“Wel … e … so om en by vieruur,” antwoord sy effens van stryk. Dan was my ou paps tog verkeerd toe hy gesê het dat hy nog nooit ’n dame by die strand sien swem het nie, dink sy. Sy werp hom ’n sydelingse blik toe en vra versigtig: “Maar waarom vra u, señor?”
Die Duque het alreeds in die truspieëltjie die verwarde trek op haar gesiggie waargeneem, en daarom verbreed