“Ons vorige vlug was dit kaptein Du Plessis. En voor hom daardie Luigi-ou met die donker oë vol geheime. Nou weer Henning Reynecke. Nie marshmallows nie – eerder liekeries-ôlsôrts.”
“Is jy jaloers? Kwaad omdat ek Henning eerste gesien het?”
Eerste gesien? Tess ken hom ’n uur en sý ken hom al meer as sewe jaar …
Arabel is kortaf. “Jy is nie meer ’n bakvissie wat kort-kort ’n nuwe crush op ’n kys het nie. Genade, Tessa, jy het die man twee keer gesien. Jy ken hom skaars. Hoe kan jy so op hol raak?”
“Ek weet dit net. Daar sal nooit weer iemand anders vir my wees nie.”
“Hoe weet jy?”
“My hart sê dit vir my.”
“Bog. Jou hart kan nie praat nie. Dis net ’n biologiese orgaan wat bloed pomp.”
“Ja, professor,” beaam Tess sedig. “Wag tot jy eendag van jou troontjie afval en tot oor jou ore verlief raak, dan praat ons weer.”
“Het jy laat blyk hoe jy oor hom voel?” vra Arabel versigtig.
“Gee kans … Daar’s elke keer te veel ander mense by. Ons moet alleen wees êrens, met kerse, vioolmusiek en die geur van jasmyn.”
“Jasmyn gee hom hooikoors.”
Die oomblik toe die woorde uit is, kan Arabel haar tong afbyt. Sy is so van koers af, sy dink nie wat sy sê nie en praat haar mond verby. Tess is nie heeltemal so ’n botterkop soos sy klink nie, maar hopelik het sy niks agtergekom nie.
Tess bekyk haar ondersoekend. “Is jy sommer net katterig, of weet jy meer as ons plebs?”
“Sommer net katterig,” verseker Arabel haar en draai weg om deur die venster te kyk. “Ons begin taxi. Ek beter my aankondiging maak.”
Sy oorweeg dit om te begin hoes en ’n ander waardin te vra om die aankondiging te doen, maar besluit daarteen. Haar joklysie is alreeds te lank en gaan in die toekoms nog langer word. Daar is soveel vlugaktiwiteit op Johannesburg-lughawe dat Henning belangriker dinge gaan hê om op te konsentreer as die lugwaardin se aankondigings. En soveel statiese elektrisiteit in die lug dat hy nie haar stem sal herken as hy miskien tóg tyd maak om te luister nie. Hy het in elk geval geen idee dat sy op die vliegtuig is nie. Sy is veilig, veral as sy die mikrofoon ver van haar mond af hou en haar stem kamoefleer – laer praat, vriendeliker en rustiger as wat hy haar onthou.
Sy haal diep asem, tel die mikrofoon op en druk die knoppie. “Goeienaand, dames en here. Namens kaptein Reynecke en sy bemanning: welkom aan boord Jakaranda-lugdiens, vlug JA 636 na Mauritius en Hongkong. Ons vliegtyd na Plaisance-lughawe sal ongeveer drie uur duur, teen ’n togsnelheid van negehonderd kilometer per uur en ’n hoogte van elfduisend meter. U word versoek om tydens opstyging alle elektroniese toerusting af te skakel. Maak asseblief u sitplekgordels vas en onthou dat rook verbode is. Ons wens u ’n aangename vlug toe. Dankie.”
Gelukkig is Duits nie op hierdie roete nodig nie, net Engels. Arabel maak rustig klaar, in ’n effe geaffekteerde stem. Sy sien nie kans vir nog ’n dosis smoorverliefde Tess nie en gaan sit langs Madeleen de Beer tydens opstyging.
“Haai, Maddie. Hoesit met jou? Ook sproete gebrand op Las Palmas?”
“Moenie praat nie … My rug en skouers lyk of ek oproes. Joune ook?”
“Net my neus.”
“Jy’s gelukkig, jy’s dadelik bruin. Nie soos ek wat eers pienk word, dan rooi en dan lyk asof ek waterpokkies het nie.”
Arabel gesels nog ’n rukkie oor velrome en sonbrandolies, voor sy haar gordel losmaak en opstaan. “Julle moet wikkel met die drankbediening. Daar’s dié tyd van die jaar dikwels donderweer naby Madagaskar en as die kaptein die gordelligte aansit, bars ons om aandete klaar te maak voor landing.”
Arabel en die senior kelner het die trollie uit in die gang, gelaai met glase, bottels, blikkies en ysemmers, en trek by ry nommer 3 toe ’n diensklokkie agter hulle in die kombuis pieng. Dion Botha kyk om na die ligpaneel. “Oranje lig wat flikker. Dis die stuurkajuit wat roep.”
“Seker vir koffie of tee. Sal jy gaan hoor wat hulle wil hê?” vra Arabel. “Ek sal hier aangaan.”
Dion klim die wenteltrap op na die boonste dek. Hy is binne vyf minute terug, met groot oë. “Ek was nie baie welkom nie. Dis jou bloed wat hulle soek!”
Arabel klem die ystang vas. “Hoekom?”
“Ek weet nie, blykbaar iets met jou aankondiging te doen.”
“Hoekom?”
Hy tel ’n handvol roepees en werk uit hoeveel rand en sent se kleingeld hy moet gee. “Hou op om te vra hoekom en gaan vind by die kaptein uit wat jy gesondig het.”
“Ek kán nie …”
“Jy móét. Ek sal alleen bedien, so nie kan Vince kom help. Julle het mos klaar die oonde gedraai, dus het hy nie veel ander werk nie.”
“Het hy … e …” Ter wille van die passasiers probeer Arabel haar robot-glimlag behou. “Het hy pertinent vir mý gevra? Spesifiek my naam genoem?”
Dion dink na. “Nee, nie wat ek onthou nie. Net gesê hy wil die waardin sien wat die aankondiging gemaak het.”
Dit klink beter, maar Arabel bly onrustig en wil nie kanse waag nie. Sy stap die gang af na die volgende stasie, waar Tess-hulle al by ry 11 trek met die drankbediening. “Tessie, wil jy ’n hele rol handgeweefde sy hê om jou trourok van te maak?”
Tess is agterdogtig. “Die punt is: wat wil jý hê?”
“Ek sal in Hongkong vir jou ’n rol wit of roomkleurige sy koop, of enige kleur van jou keuse. Al wat ek in ruil vra, is dat jy moet sê jy het netnou se vertrekaankondiging gedoen.”
“Vir wie moet ek dit sê?”
“Vir die kaptein.”
“Is dit al? Wat is die vangplek?”
“Daar is nie ’n vangplek nie.”
Tess meng behendig ’n martini vir een van die Amerikaanse bofbalspelers. Geskud, nie geroer nie. “Hoekom is jou aankondiging ter sprake?”
“Ek weet nie. Die stuurkajuit het geroep en toe Dion gaan vra wat hulle wil hê, sê die kaptein hy soek die meisie wat die aankondiging gemaak het.”
“En jy is al weer te besig, jy het nie nou tyd nie?” raai Tess. “En ek moet ’n engel wees en gaan hoor wat die probleem is?”
“Dis reg.” Arabel sug verlig. “Dankie. Ek het geweet jy sal verstaan.”
“Nee, ek verstaan nie.” Tess meng nog ’n martini terwyl sy onderlangs sê: “Wat gaan met jou aan, Bell? Jy was in die kafeteria al vreemd, en van ons op die vliegtuig geklim het só weird mens kan met jou ploeg. Martie sê jy het maagpyn van iets wat jy geëet het … Strooi! Wat gaan aan?”
“Niks.”
“Jy kon nog nooit goed jok nie. My skouers is breed, as jy wil afpak.”
“Miskien later …” Arabel sug moedeloos. “Maar intussen: wees asseblief ’n engel, sal jy?”
“Net sê ek doen die aankondigings?”
“Ja. Hoor wat fout was; sê jy is jammer en wat dit ook al was, jy sal nooit weer nie. Dis nie so moeilik nie, is dit?”
“Nee.” Tess oorhandig die geldkas aan die kelner wat saam met haar werk en volg Arabel die gang op. Maar in plaas van met die wenteltrap op te klim na die stuurkajuit, keer sy Arabel in die kombuis voor. Haar gesig is sonder haar gewone ligsinnigheid, terwyl sy haar vriendin ondersoekend betrag.
“Jy