Satyn Omnibus 6. Ettie Bierman

lig haar ken. “Dit het niks met hom te maak waar ek in my vrye tyd is nie.”

      “Jy is obstinaat, poppie. Dis verkeerd.”

      “Hy is erger. Daag uit die bloute op, vra nie of ék dalk ook ’n kêrel het nie, aanvaar as vanselfsprekend ek sit ses jaar vir hom en wag.”

      “Hy was ordentlik om self vir jou te kom sê daar’s ’n ander vrou, eerder as dat jy dit later eendag by vreemdes hoor. Die minste wat jy kan doen, is om hom ook te konsidereer. Hy is verantwoordelik vir jou en as jy sommerso verdwyn, gaan hy mos bekommerd wees.”

      “Ek het ’n boodskap by ontvangs én by een van die kelners gelaat.”

      “Dis nie genoeg nie. Jy moes hom self gesê het en darem ’n foonnommer gegee het. Wat as ’n krisis opduik of hy kry nie die boodskap nie? Jy was dom, kind. Ek het ’n spesmaas hier kom moeilikheid.”

      Arabel het al van gisteraand af dieselfde spesmaas, maar was te trots om dit te erken. Sy wil nie agter Henning aan bel nie, netnou dink hy sy is verleë oor hom en wil haar kleim afsteek.

      Tant Lily het egter saam met die wysheid van die grysheid ook aansienlike mensekennis opgedoen. “Moenie hardekoejawel speel nie,” maan sy. “Bel hom, anders gaan hy jou bitter kwalik neem.”

      Miskien is dit die regte ding om te doen. Maar toe Arabel haar selfoon optel, lui die deurklokkie en kom sê Lucy Lei van gaste wat slaapplek vra. Tant Lily keer, want Tasha is nie hier om te sorg nie.

      “Hoekom kan ons twee nie vir hulle sorg nie?” sê Arabel. “Dit kan nie te moeilik wees nie, en dit gee my iets nuttigs om te doen.”

      Tant Lily maak haar oë groot. “As jy kans sien … Tasha sal bly wees.”

      Dis twee Suid-Afrikaanse mans verbonde aan ’n visfabriek. Hulle het van die Boere-gastehuis gehoor en soek slaapplek en ontbyt vir twee dae. Arabel vertel van die besienswaardighede en gee vir hulle brosjures, terwyl sy tussendeur die tariewelys soek en die register invul. Dan begelei sy die gaste na hul kamers, waar Lucy Lei wag met ryskoekies en groentee.

      “Dit was nie so moeilik nie,” spog Arabel terug by tant Lily. “Hulle is heel aangenaam. Ek ken Hongkong en ek sal hulle mooi beduie wat om te kyk, te doen, te koop en te eet.”

      “Is daar ooit lakens op die beddens?” vra tant Lily bekommerd.

      Arabel druk ’n gerusstellende soentjie op haar wang. “Lakens, kussings, komberse, kimono’s agter die deur … Ek het handdoeke in die badkamers gesit.”

      “Jy’s ’n voorslag.”

      Wag tot sy moet koskook, geld spaar, ’n vakansie opoffer en begrip hê vir ander mense … Dan faal hierdie voorslag jammerlik, dink Arabel hartseer. Sy was horribaal. Sy verdien dat Henning Kiki Wallace bo haar kies.

      “Tasha het gebel,” vertel tant Lily. “Die verjaarsdagviering hou langer aan en hulle bly tot môre.”

      Slegte nuus, besef Arabel. Sy is bang dat sy gister te impulsief was en het gedink om veiligheidshalwe vanaand terug te gaan hotel toe, voor Henning weer soos ’n betonlorrie op haar afkom. Nou kan sy nie. Sy het hierdie ding begin en kan tant Lily nie alleen laat met die gaste nie.

      Henning het dalk nie eens agtergekom sy is weg nie, troos sy haarself. En hy sal beslis nie eensaam wees nie. Tess sal maar te gretig wees om hom geselskap te hou.

      Tasha het vir hulle ’n stapel DVD’s reggesit, al die ou romantiese flieks waarvan haar skoonma hou. Arabel maak vir tant Lily rooibostee en druk Clark Gable en Vivien Leigh in die masjien. Net toe sy dink daar’s nou bietjie rus en vrede en sy kan Henning bel, loer een van die vismanne apologeties om die sitkamerdeur. Brent of Mike – sy kan nie onthou wie’s wie nie.

      “Ons was by die drywende hawe en opelugvismark, en as ek nog een sluk pienk of pers tee inkry, of warm ryswyn, gaan my niere ontplof. Asseblief, het julle nie ’n behoorlike bottel Boerewyn nie?”

      Arabel lag. “Sekerlik. Eintlik is ek self ook ’n gas, maar ek gaan vind gou uit wat beskikbaar is.”

      Die twee Kapenaars is hier vir sake en nie vir besienswaardighede nie. Hulle is seervoet geloop, het vir hul vrouens Mikimoto-pêrels as ’n aandenking gekoop en daarmee hul plig afgehandel. Nou wil hulle ontspan met ’n koue wittetjie in die hand.

      Tant Lily is op haar stukke met al die geselskap. “Bring vir hulle van die wors en gekerfde biltong, poppie,” stel sy voor toe Clark Gable deur ’n sokkie-sokkie-CD vervang is.

      Arabel speel noodgedwonge gasvrou. Sy bring eetgoed en bordjies, kuier saam en sorg dat almal genoeg wyn het. ’n Gemoedelike, vrolike atmosfeer heers, só jolig dat hulle nie die deurklokkie hoor lui nie.

      Lucy Lei kom ontsteld in. “Man wait, man cross!” Arabel verstyf, met ’n nare voorgevoel op haar maag. Die spesmaas waarna tant Lily verwys het …

      Brent gooi sy arm om haar middel en sokkie-sokkie ’n paar passies. “Nooi hom in en sê hy moet saam kom paartie!” doen hy luidrugtig aan die hand.

      Arabel weet nie of Lucy verstaan het en of Henning gehoor het nie, maar die volgende oomblik staan hy in die sitkamer, sy gesig soos ’n blok ys. Mike druk ’n glas in sy hand en Arabel sidder: hy hou nie van wyn nie.

      Brent beduie met sy wysvinger na Henning en kyk vraend na Arabel. “Wie’s die ysberg, poppie?”

      Tant Lily hou haar positiewe bymekaar. “Dis haar man,” kondig sy aan.

      Arabel stik en selfs Henning lyk van stryk af. Maar die aankondiging het die gewenste uitwerking. Brent los Arabel en Mike sit sy glas versigtig op die koffietafel neer. Die gletser lyk nie in ’n partytjieluim nie en hy wil nie moeilikheid hê nie. Hoe moes hulle weet die swartkoppie is getroud?

      Een van hulle draai die musiek sagter. “Nog wyn, iemand?” bied Arabel aan om die skielike stilte te vul.

      “Ek dink almal hier het genoeg te drink gehad,” antwoord Henning.

      “Jy kan nie namens almal praat nie,” keer sy.

      “Nee, jou man is reg,” stem Mike saam. “Dis al laat, ons moet gaan.”

      Tipies Henning, dink Arabel. Hy moes by ’n stasie gewerk het waar hy heeldag treine kan rangeer. Sy kyk na tant Lily, wat haar skouers ophaal. Sy het haar deel gedoen, nou is dit Arabel se kwelling …

      “Dis nog vroeg, bly gerus nog ’n rukkie,” nooi Arabel. “Julle is baie welkom.”

      Hulle wil nie. Een maak die vuil asbakkies leeg en die ander een soek sy baadjie.

      “Gaaf gewees om jou te ontmoet, meneer Coetzee.” Mike wink met sy kop na sy vriend. Hulle groet en mik deur toe.