Dis koue kos, skat. Marita van der Vyver

en gebraai en geswoeg en gesweet asof my lewe daarvan afhang – en wat het dit my in die sak gebring? Hier sit ek vingeralleen op Kersoggend met vetrolle om my maag, ’n man wat troos soek in die arms van ’n vrou wat nie ’n eier kan kook nie, en kinders wat dink die hoogtepunt van aardse genot is ’n hamburger by McDonald’s.

      En tog was dit gisteraand goed om te hoor van jou gesin se eerste tradisionele “wit Kersfees” in ’n Skotse sneeulandskap. In Kalifornië vier ons ambisieuse ouboet en sy Amerikaanse glanstydskrifgesin ’n rooklose, vetvrye en moontlik ook vreugdelose Krismis. (Hulle sal seker ook vanaand bel, wanneer dit oggend is by hulle.) In Stilbaai eet ons pa dikmond saam met sy tweede vrou en haar kinders, want sy eie kinders en kleinkinders is vanjaar almal elders. United States, United Kingdom, United Colours of Benetton in Hermanus. Van ek vir Pa vertel het dat ek en Bernard “van tafel en bed geskei” is, bejeën hy my met agterdog. Asof dit my skuld is dat ek nie my man aan my tafel of in my bed kon hou nie. En soos ek vanoggend voel, ís dit waarskynlik my skuld.

      So, hier sit ek op my stoep in Egoli en snuif aan die rook van die eerste vleisbraaivure wat reeds agter die hoë mure in die tuine rondom my gestook word. In die sonnige Suid-Afrika braai ons selfs op Kersdag. Wel, sommige van ons. Ek wonder of dit die rook is wat my oë so laat traan. Ek het so lanklaas gehuil dat ek seker dankbaar moet wees vir die vet trane wat nou op my skootrekenaar drup. Maar dit kan nie goed wees vir die toetsbord nie, so laat ek liewers groet.

      Van jou verlangende sus

      Clara

      From: Clara Brand [[email protected]]

      Sent: Thu 31/12/98 23:41

      To: ???

      Subject: Oujaarsaand in Egoli

      Draft – Continue composing this message

      O fok, ek is verloooore! As my kinners my nou moet sien, sal hulle my noooooit weer wil sien nie! Weet nie eens vir wie ek hierie brief skyrf nie. Griet? Minette? Marita? Major Tom to ground control? Is enigiemand nog daar?

      Ek en Bernard het geglo in betsekopname (beste kopname? be-stek-op-name!) op die laaste aand van die jaar. Ons het altyd saam ’n bottel vonkelwyn oopgemaak en teruggekyk na die beste oomblikkke van die afgelope amper 400 dae en ’n heildrink gedronk en voorentoe gekyk na die nuwe jaar. Ons het lankal te sienies nee sinies geword vr nuwejaarsvoornames. Maar ons het planne gemaak. Terwyl ons vinkelwyn drink. Vonkelwyn dronk. My brein se spell check wil nie vannag werk nie en my skoortekenaar se spell check werk net in ’n ander taal. Ja, ek moet die rekenaar op my brief skryf, ek bedoel die brief op my rekenaar skryf, want niemand sal my besope handskrif kan lees nie. Nou sit ek op my eie met ’n bittel vinkelwyn voor die TV en wag dat middernag aangekondig word voor ek uitpass, of andersom, wat ook al eerste gebeur.

      Ek WOU nie op my eie wees nie, geweet dis skoorsoek ná ek laas week Kersdag alleen deurgebring het, maar almal wat ek ken, is by die see of oorsee, behalwe Sindiwe, en ek kon tog nie vir haar vra of ek saam met haar in ’n sjebien in Soweto kon gaan uithang nie, kon ek? Sy sal buitendiende nie oujaarsnag in ’n sjebien deurbring nie, sys gans te ordentlik, baie ordentliker as haar “mêrrim”, sy sal eerder by ’n handeklappende soort kerkdiens wees. Ieder geval, ek het my laat ompraat, oor die foon, deur Minette (ja, jy, Minette, wat ook by die see is), om na haar suster se paartie in Melville te gaan. Belowe, Minette, cross my heart, ek sal daar wees.

      En ek WOU daar wees, selfs gebad en hare gewas en als, maar ek het bietjie te vroeg (baaaie te vroeg) begin whisky drink om my moed te gee vir my eerste paartie as enkelvrou in meer as vyftien jaar, so teen die tyd dat ek my moes grimeer, was ek so gesope dat ek my lipstiffie heeltemal skeef aamgesmeer het. Toe ek in die spieeeel kyk, weet nie waarom al die ekstra letters so aanmekaar inglip nie, toe lyk ek soos ’n hanswors met ’n te groot rooi smoel. Toe maak dit my so sad dat ek begin huil en toe smeer al my maskara af en toe lyk ek soos ’n kruis tussen ’n hanswors en daai muishonde met die swart strepe om die oë. Toe huil ek eers. As die paartie ’n fancy-dress was, kon ek gegaan het as The Weeeping Woman of Prague, dis ’n boek wat jy dalk ken (Marita? ag, wie de hel ook al), maar toe ek my enigste paartierok aantrek, kon ek die zip nie opgetrek kry nie want ek het te vet geword van al die verdriet.

      Toe besluit ek te hel met die paartie en kom drink verder voor die TV. As my man my nou moet sien met my maskara op my wange en my lipstiffie op my ken en my enigste paartierok wat oopgaap agter, sal hy ’n hofbevel kry om die kinners van my weg te neem. Nee, hy sallie, want hy sallie weet wat om met hulle te maak as hy dag en nag vir hulle verantwooordelik moet wees nie. Kon hoeka hoor toe die seuns vroeg vanaand bel, dank die gode toe ek nog nugter was, dat dit nie meer vir hulle so fantasties by hulle pa is nie. Hulle was vies oor die een of anner iets wat hy nie vir hulle wou koop nie, ha, so val die bliksem in sy eie slaggat, en hy was vies oor hy en Nananas wou uitgaan, maar hulle kon nie ’n babysitter kry nie. Op oujaarsaand is dit altyd ’n plobreem, ek kon hulle gewaarsku het as hulle my gevra het, maar hulle het nie.

      Intussen het my “bestekopname” (konsentrasie, Dlara) (fok, ek kan nie eens meer my eie naam spel nie) my nie laat beter voel oor my lewe of enigiets anners for that matter nie. Die beste oomblikke van die afgelope jaar? Daar moes tog goeie oomblikke gewees het voor ek gehoor het van my man se skelm naaiery maar ek kan niks onthou nie, alles het weggeraak in ’n waas van wanhoop. So sad. Hoe gaan daai song van Lou Reed nou weer? Toe dog ek as ek dan nie kan agtertoe kyk sonner om te huil nie, moet ek seker maar voorentoe kyk. En toe besluit ek om op te hou drank. Nee, nie ophou drank nie, drank saam met kos is een van die hoogtepunte van ons wetterse samelewing, maar drank saam met drank (en sigarette en selfbejamering) is gevaaarlik vir ’n vrou wat haar kinners alleen moet grootmaak. O dis so sad ek gaan nou dadelik nog ’n bietjie huil. So vir die eerste keer in jare het ek ’n nuwejaarsvoorname. Ek gaan ophou drink sonder kos. Ek belowe plegtig aan myself en wie ook al hierie brief lees dat ek nie meer in die middel van die nag en tussen maaltye sal drink nie. Nie whisky nie.

      En om seker te maak dat ek moreogggend onthou wat ek nou belowe, gaan ek hierie brief ommiddellik print en teen die TV-skerm plak. Eks in elk geval nie meer lis om na al daai glimlaggende gevrete op die skerm te kyk nie. As hulle agter die brief weggesteek is, hoef ek net te luister tot ek Auld Lang Syne hoor voor ek uitpass. Sal ons ou kennisse ooit vergeet. Daars een ou kennis wat ek wens ek kan vergeet, wens in fact ek het haar nooit ontmoet nie, want sy vier vanaand oujaaarsaaand saam met my amper eksman en my darem nog huidige kinders. Hoewel ek hulle seker ook gaan verloor as ek nie sokkies en my rok se zip optrek nie.

      Gelukkkige nuwe jaar van jou dronk en verdrietige vriendin

      Clara