“As jy moeg is, eet ons al drie vanaand hier in die sitkamer,” stel hy Elmarie bedaard in kennis. “Ek wil baie graag hierdie vakansie saam met jou en Mark geniet, Elmarie, daarom gaan ons alles saam doen. Ek wil Mark se vurige tante ook baie graag beter leer ken.”
“Waarom sê jy ek is ’n vurige swartkop, Lafras?” Sy kyk hom met ’n vraende blik aan en leun moeg agteroor in die sagte leunstoel, met Mark half aan die slaap op haar skoot.
Lafras kyk haar aan en sê met ’n breë glimlag: “Het jy vergeet ek was ’n toeskouer toe jy jou gewese verloofde en sy vriend uit jou woonstel gejaag en daarna sy verloofring voor sy voete neergegooi het? Wat ek egter die meeste geniet het, was jou voorstel dat die klomp Dekkers hulle almal in die oubaas se eendedam moet gaan verdrink.”
“Dis waar, ’n mens sê baie onverantwoordelike dinge wanneer jy kwaad is,” glimlag Elmarie. “Tog wens ek geen mens op aarde kwaad toe nie – nie eens daardie lamsak aan wie ek verloof was nie.”
Lafras reël dat aandete in hulle privaat sitkamer bedien word.
Na ete bad Elmarie vir Mark en trek sy slaapklere aan. Hulle is albei doodmoeg en Elmarie klim nadat sy gebad het in die bed en raak byna dadelik aan die slaap.
Die volgende oggend is dit heerlik sonnig. ’n Kinderoppasser neem Mark vir ontbyt na die kinders se eetkamer en daarna gaan speel sy met hom op die strand. Elmarie en Lafras gaan baljaar net na ontbyt tussen die golwe, totdat albei later uitgeput langs Mark op die warm seesand gaan ontspan.
Mark is egter so druk besig met die bou van ’n sandkasteel, waarmee sy oppasser hom help, dat hy hom nie eens aan sy oom en tante steur nie. Toe Lafras ’n kartonhouertjie met vrugtesap voor sy gesig hou, is die sandkasteel terstond vergete. Ook Elmarie en die oppasser kry elk ’n kartonhouertjie met vrugtesap.
“Jou vel is so wit en sag, Elmarie, ek hoop jy het iets gebruik wat jou teen sonbrand kan beskerm,” hoor sy Lafras besorg langs haar sê.
“Ek het,” sê sy, “maar ek kon nie my rug behoorlik smeer nie. Ek het die bottel room vir die oppasser gegee om Mark ook te smeer.”
Elmarie ledig die kartonhouertjie en wou net opstaan om dit in die vullisbak te gooi, toe sy Lafras bedaard hoor sê: “Lê stil, ek wil room aan jou rug smeer.”
Elmarie kyk hom sydelings aan met ’n glimlag. “Dankie, jy is baie hulpvaardig, Lafras. Sodra jy my rug gesmeer het, sal ek jóú rug smeer.”
Lafras smeer ook die agterkant van Elmarie se bene, toe gee hy die bottel room vir haar en sê met ’n betekenisvolle glimlaggie: “Ek sal jou nie aanraai om my rug te smeer nie, Elmarie. Ek is maar net ’n man, en jy is ’n baie mooi en aanloklike nooi.”
Elmarie is opvallend verleë en bloos liggies toe sy die bottel room by hom neem. Sy besef nou eers dat sy nie veel kennis het van die teenoorgestelde geslag nie, en is innerlik bly dat Lafras ’n eerlike en ordentlike man is wat nie van sy status as haar wettige man misbruik sal maak nie.
Hulle lê daar op die strand in die son totdat dit haas tyd is vir middagete, en keer dan terug na die hotel.
Die dae gaan vir Elmarie gans te vinnig verby. Bedags speel hulle sorgeloos en uitgelate tussen die golwe, en lê daarna in die son om droog te word. Soms gaan stap hulle ver ente langs die strand en wanneer Mark moeg word, dra Lafras hom gewoonlik op sy sterk skouers. Ander tye help hulle Mark om ’n groot sandkasteel te bou, en saans, terwyl die oppasser na Mark kyk, besoek hulle die een of ander nagklub en soms ’n bioskoop waar ’n goeie rolprent vertoon word. Hulle doen alles saam.
Lafras, wat daaraan gewoond is dat dames net in duur vermaak belangstel en dat hy hulle boonop met duur geskenke moet oorlaai, is heimlik verbaas omdat die pragtige Elmarie met so min tevrede is. Selfs ’n diamantring wat vir haar as ’n belegging kon dien, het sy van die hand gewys en verkies om haar ontslape moeder se robynring te dra. Hy het nog nooit voorheen ’n meisie soos sy geken nie.
Die laaste dag van hulle verblyf in Durban besluit Lafras om vir Elmarie en Mark die stad te gaan wys en sommer ook vir elkeen ’n geskenk of wat te koop as aandenking aan hulle sogenaamde wittebroodsdae. Mark kry ’n driewiel en ’n elektriese trein. Toe Lafras vir Elmarie ’n fabelagtige diamantring wil koop, maak sy dadelik beswaar en wys hom daarop dat haar geskenk aan hom maar net twee goue mansjetknope is. Hy kan liewer vir haar ’n silwerhangertjie of iets koop wat nie duur is nie.
“Jou geskenk is vir my baie waardevol, Elmarie, omdat jy die eerste meisie is wat nog ooit vir my ’n geskenk gegee het en omdat dit van so ’n edele meisie af kom,” sê Lafras baie sag en teer. Daarna koop hy tog vir haar ’n goue halssnoer, bypassende oorkrabbetjies en ’n armband.
Met hulle tuiskoms gaan sit al drie op die woonkamer se vloer, sodat Lafras vir Elmarie en Mark kan wys hoe om die trein en sy spore aanmekaar te sit en hoe die trein beheer moet word. Hy ontbied die kinderoppasser om by Mark te bly, terwyl hy en Elmarie ’n laaste keer gaan swem en luilekker in die son lê en droog word.
Na aandete pak Elmarie weer haar en Mark se klere in.
Die volgende oggend keer hulle terug na Pretoria.
“Ek het jou nog nie bedank omdat jy dit vir my moontlik gemaak het om volle beheer oor my erfenis te kry, en ook vir die aangename vakansie in Durban nie, Elmarie,” sê Lafras toe hulle die stad binnery. “Ek wil graag nou vir jou dankie sê …”
“Dit is nie nodig om my te bedank nie, Lafras,” keer Elmarie dadelik. “Ek het nog nooit voorheen in so ’n luukse hotel gebly nie, en wat die ander saak betref, is ons kiets. Jy het gehelp dat ek my ontslape suster se seuntjie mag behou, dus is ek jou net soveel dank verskuldig. Ek hoop Wynand het alles in verband met die kind afgehandel.”
“Hy het,” hoor sy Lafras sê. “Ek het Wynand gisteroggend baie vroeg gebel om te hoor of alles afgehandel is. Klein Mark is in sy oom en tante, meneer en mevrou Zeeman, se sorg geplaas, en niemand kan hom nou meer van jou af wegneem nie. Maar wat ek eintlik wou sê, is dat ek vanmiddag teruggaan Johannesburg toe, waar ek twee dae sal vertoef. Daarna vertrek ek na Europa. Wynand het reeds vir my plek op die vliegtuig bespreek.”
Met hulle tuiskoms nooi Elmarie vir Lafras om eers saam met hulle tee te drink voordat hy na Johannesburg toe vertrek.
“Sal dit nie vir jou probleme skep wanneer jy vanmiddag alleen in Johannesburg aankom nie, Lafras?” vra sy besorg terwyl hulle in haar woonstel tee en koekies geniet.
“Ek glo nie. Aan almal wat wil weet, sal ek sê my vrou is na die siekbed van ’n familielid ontbied en dat ek oor twee dae by haar aansluit. Later sal ek my prokureur van Europa af bel om te sê my vrou en ek het besluit om ons wittebroodsdae in Europa voort te sit,” verduidelik Lafras. Hy ledig sy teekoppie, kyk na sy polshorlosie en kom dadelik orent.
“Ek hoop alles verloop baie goed vir jou, Lafras,” sê Elmarie terwyl sy ook van die stoel af opstaan. “Ek sal van my kant af alles doen om sake vir jou te vergemaklik.”
“Dankie, Elmarie, en onthou om altyd met Wynand in aanraking te bly totdat ons huwelik ontbind is. Nou sal jy my moet verskoon. Dit word laat en ek moet gaan.” Hy kyk haar ’n paar oomblikke stil aan en vervolg dan met ’n glimlag: “Ons het die afgelope twaalf dae sulke goeie vriende geword dat ek jou gerus met ’n soen kan groet.”
Met hierdie woorde buk hy af, neem Elmarie se gesig tussen sy hande en soen haar twee maal vlugtig op die mond. Toe tel hy Mark in sy arms op en groet hom met ’n ligte soentjie op die voorkop. “Jy moet mooi kyk na jou tannie Elrie, ou grootman. Van haar soort is daar baie min,” sê Lafras en sit Mark weet op sy voete neer. Met ’n laaste: “Alles van die beste, Elmarie,” verlaat hy die woonstel, en weldra is hy op pad na Johannesburg.
Na die heerlike vakansie saam met Lafras in Durban, voel die woonstel vir Elmarie ’n bietjie stil en eensaam. Sy besluit om maar eers ’n ligte aandete vir haar en Mark voor te berei, en dan die volgende oggend te begin inpak