“Ek het ’n ewige ertjie aan ou mense wat hul neus in die onskuldige romanse van jong verliefdes steek, en hulle ongevraag met raad en daad wil bystaan. ’n Eerste liefde is so skugter, so kwetsbaar. Ek is seker Christiane het al die nodige raad van haar eie ma gekry en Jean-Pierre is veels te jonk om te ernstig oor enige meisie te wees. Hy is besig met nagraadse studie en stel nie in ’n verlowing of ’n huwelik belang nie,” antwoord Sandri koel en beweeg om haar lessenaar en tydsaam na die deur.
Sy moet ontslae raak van die man, maan sy haar. Sy het sy ete-uitnodiging geïgnoreer, maar sy ooglopende aantreklikheid en die sterk manlike vitaliteit wat uit sy lenige liggaam straal, spel gevaar. Sy kan uiterlik die rol van die bekwame doktor Blanchet speel, maar in haar hart is en bly sy Sandri, ’n meisie met emosies. En Marko Waalstra laat daardie emosies wipplank ry. Die een oomblik maak die mansmens haar smoorkwaad en die volgende oomblik is hy sjarmant en sien sy net sy breë skouers en mooi mond raak …
Sy steek haar hand teësinnig na Marko uit in ’n finale poging om van hom ontslae te raak. “Tot siens, meneer Waalstra,” groet sy en gee hom ’n ferm handdruk, haar stemtoon ongewoon hees. Genade toggie! Sy klink soos ’n meisie van die nag, dink sy ontsteld en hou op asemhaal toe sy groot hand hare toevou. Sy aanraking stuur ’n ligte skokgolf deur haar vingers tot in haar tone en laat haar stom na hul hande staar.
“Tot weersiens, doktor Sandri,” groet hy.
Sy weet hy hou haar dop, sy oë waaksaam soos dié van ’n arend, en dit dwing haar om haar innerlike verwarring agter ’n uitdrukkinglose gesig te verskuil.
“Ek sal minder skuldig voel oor my optrede as jy instem om saam met my te gaan eet, doktor Sandri,” herhaal hy sy uitnodiging, die diep timbre van sy stem soos ’n sensuele streling oor haar vel.
Hy is ’n fassinerende man: die een oomblik koud en oorheersend, en die volgende oomblik ’n sjarmante verleier. Sy is vreemd bewus van die sensitiwiteit van haar vel. Moontlik is sy koorsig, dink sy, trek haar hand haastig uit syne en tree agteruit.
Uit die hoek van haar oog sien sy die flitsende glimlag om sy lippe. Sy kyk met uitgerafelde waardigheid sku in sy oë en besef sy uitdrukking sê hy weet presies watter uitwerking hy pas op haar gehad het. Hoe sien hierdie man deur haar skanse?
Hy maak haar kantoordeur oop, en trek dit toe agter hom terwyl sy ná enkele diep asemteue na haar lessenaar toe loop en op haar stoel neersak. Wat makeer haar? wonder sy geïrriteerd. Marko Waalstra is onbeskof, oorheersend, verwaand en … en so gretig om haar uit te neem vir ete om te vergoed vir sy ongegronde agterdog. Die arme man. Sy kan haar indink hoe ontsteld hy was toe hy Christiane laatnag nie kon opspoor nie. Sy verkwalik hom nie werklik nie – veral nie na sy herhaalde oproepe aan die onmoontlike Poppie nie.
Poppie weet nie hoe om ’n probleemsituasie te hanteer nie. Weier enigiemand om ’n naam en van te verstrek, word die gesprek summier beëindig. Arme Marko. Sy sal Poppie uiters diplomaties … Haar gedagtes stol toe haar kantoordeur na ’n haastige kloppie oopgaan en Poppie stralend die vertrek binnewals.
“Haai, doktor Blanchet, ek is nou so opgewonde oor doktor se date … e … afspraak, dat ek uit my vel kan bars! Dat doktor nou vir die onbeskofte vent kon val … dis soos iets uit ’n storie. In al die –”
“’n Afspraak met hóm?” val Sandri haar in ’n yskoue stemtoon in die rede. “As Marko Waalstra so iets gesê het, is die man ’n bullebak én ’n leuenaar. Poppie, lyk ek vir jou soos ’n gevalle … e … um! Ek val nie vir mans nie, Poppie. Ek het nog nooit vir enige man geval nie en ek is nie van plan om dit in die toekoms te doen nie. Verstaan ons mekaar?”
“Ja, doktor Blanchet, maar ek glo nie meneer Waalstra verstaan so mooi nie, want hy het uitdruklik gesê hy en doktor het ’n afspraak vir ete. Hy het skoon vergeet om doktor se foonnommer te vra en hy was te hoflik om doktor weer te pla, toe gee ek hom maar die nommer. Sal ek maar my goedjies en my African voilet inpak en huis toe gaan, doktor Blanchet?”
“Poppie, staak asseblief die ge-‘doktor’. Waar was ons laas? O ja, my foonnommer. Watter een het jy vir die mansmens gegee? Die nommer van my persoonlike slimfoon of die werk se selfoon?”
“Oe, u se vrae maak my verskriklik lam in my knietjies voel. Mag ek maar op een van u se stoele sit?” vra Poppie in ’n bewerige stemmetjie en klem haar hande angstig saam.
Sandri sug oorwonne. “Sit, my liewe Poppie, sit en ontspan. Vertel my wat jou pla en vergeet van my titel. Ek beloof jou ek sal jou nie afdank oor enigiets wat jy vir die Waalstra-man gesê het nie,” paai sy.
Sy weet sy moet kwaad wees omdat Poppie vir Marko haar foonnommer gegee het, maar om die een of ander rede maak dit haar opgewonde. Dit beteken dat sy weer met die aantreklike Marko Waalstra te doen gaan hê en dié keer sal hulle dalk op ’n beter voet afskop. Trouens, sy kan Poppie ’n klapsoen gee omdat sy so gretig was om Marko te help. Maar sy moet huigel, regverdig sy haar eie optrede, want as Poppie weet Marko is ’n man wat sy weer sal wil sien, weet die hele personeel en die meeste ouers dit voor die einde van die skooldag.
Nee, sy raak nou heeltemal laf. Sy sal Marko Waalstra vanselfsprekend binnekort vergeet. Hy is net ’n baasspelerige man wat haar eers gedreig het, en toe met sy onverwagte sjarme momenteel oorrompel het. Net onervare tieners raak verlief op dominerende mans wie se enigste bate hul aantreklikheid is.
“Ekskuus dat ek so lank dink, doktor Blanchet, maar dis verskriklik moeilik om die waarheid te praat as ’n mens ’n beswaarde gemoed het. Ek sal my oë styf toeknyp en dit vinnig sê: Ek het u landlynnommer vir meneer Waalstra gegee.”
Poppie hou haar asem op totdat sy rooi in haar gesig is, snak na asem en maak een groot oog versigtig oop. “Het u ’n toeval gekry, doktor Blanchet? Roer net u vingers sodat ek weet u het nie ’n aanval van beroerte gehad nie.”
’n Hulpelose laggie glip oor Sandri se lippe, maar dan is sy weer ernstig. “Die landlyn van ons skool of van my oupa se huis?”
“E … ja, doktor, van meneer Everard se huis. Ek weet die foonnommer is nie in die telefoongids nie, toe dag ek ek sal maar die arme meneer Waalstra help. Was dit ’n fatale fout, doktor Blanchet?” verneem Poppie en hou Sandri onseker dop.
“Nie ’n fout nie, Poppie, maar ’n ramp, want al staan ek op my knieë voor my hardvogtige oupa, sal hy nie ons huisnommer laat verander nie. Nee … nee, Poppie, toemaar, los jou snesies agter al die frilletjies van jou rokskraag. Jy hoef nie bewoë te raak nie, want ons huispersoneel skakel nooit ’n foonoproep na een van ons huismense deur mits hulle ons nie eers waarsku wie bel nie.” Sy swyg en luister hoe die klok vir pouse lui. “Kom ons gaan drink tee, Poppie. Ek sal juffrou Taljaard vra om die foonoproepe te beantwoord. Die goeie mens is weer op een van haar uithonger-diëte. Sy sal nie omgee om juffrou Simone se afskeidskoeke en -terte mis te loop nie.”
“Doktor is wonderlik goed vir my,” sug Poppie dankbaar. “Dis dalk beter dat u nie van meneer Waalstra hou nie. Hy was darem baie ongeskik oor die foon … al het hy in lewende lywe ’n glimlag wat ’n meisie se tone laat omkrul van die lekkerte. Sy identiteitskaart sê hy is vyf-en-dertig en hy lyk sommer soos ’n suksesvolle man … Ek het nie ’n ring aan sy vinger gesien nie. Ek wonder waarom hy nie getroud is nie? Dalk is hy van die tipe wat van die een meisie na die ander rondspring.” Sy klap haar hand oor haar mond toe Sandri haar kwaai aankyk.
“Of dalk is hy net te humeurig, Poppie. Maar vergeet nou van die mansmens,” sê Sandri en hoop sy sal self van Marko kan vergeet.
“Ja, ek weet ek praat te veel, doktor …” mompel sy van agter haar vingers en rek haar groot oë selfs groter.
Sandri gaan tant Simone se privaat sitkamer binne en hoor haar tannie uit die slaapkamer roep: “Kom binne, my kindlief, kom binne!” Toe Sandri by die kamer ingaan, kyk tant Simone nuuskierig op van die tas wat sy pak. “Waarom was jy nie tuis vir middagete nie? Was daar ’n skoolvergadering waarvan ek nie bewus was nie?”
“Nee,