Oupa Everard smyt sy gestyfde wit servet op die tafel neer, stamp sy stoel agteruit en sê bars: “Ek kan verstaan as ’n man en sy vrou oorsee wil reis, maar ’n oujongnooi wat stoksielalleen so ver van die huis af wil rinkink … Ek wonder wat Gunther Stark daarvan sal dink?”
Sandri kyk oupa Everard stilswyend agterna toe hy die eetkamer uitstorm en draai verslae na tant Simone. “Wat op aarde het oom Gunther Stark met tannie se vakansieplanne te make?”
“Alles.” Tant Simone glimlag sinies. “Het jy nog nie agtergekom hoe gereeld hy Saterdae by ons kom tennis speel nie? En twee aande per week speel hy en jou oupa saam skaak. Dis verstommend hoe gereeld Gunther hier kuier vandat sy vrou oorlede is.”
“Sê tannie dat …” begin Sandri oorbluf, laat haar sin onvoltooid en skud haar kop ongelowig. Sy frons en vervolg verontwaardig: “Oom Gunther is minstens sewentig! Dink tannie oupa Everard verwag dat tannie met oom Gunther moet trou? Is dit nie ’n misdaad om met so ’n stokou man te trou nie? Veral as hy jou eie pa se vriend is?”
Tant Simone lag spontaan. “Ek glo nie dis ’n kriminele oortreding nie, maar dis iets waaroor ek liewer lag, om te verhoed dat ek my konkelaar-pa met die naaste blompot disnis gooi! Ek het Gunther jare lank as ‘oom’ aangespreek. Na sy vrou se dood het hy daarop aangedring dat ek hom op sy voornaam noem. Dit was so ’n onbenullige versoek dat ek ingestem het, moontlik omdat ek hom jammer gekry het oor tant Magdel se lang siekte en dood. Ongelukkig het hy besluit ons is tydgenote en skielik het hy uiters galant teenoor my begin optree.”
“Is hy die rede vir tannie se lang reis deur Europa?” vra Sandri terwyl sy na die buffet loop om roereier in haar bord te skep. “Wat kan ek vir tannie inskep?”
“Net ’n snytjie roosterbrood, dankie,” antwoord tant Simone.“Wel, jou oupa se voortdurende skimpe dat ek te lank op die rak sit en dat Gunther nog so sterk en gesond is soos enige jong man, is miskien een van die redes waarom ek my vertrek oorsee met twee maande vervroeg het. Maar jou gemak om die leisels as prinsipale by my oor te neem, is die belangrikste rede. Ek wil nie heeltyd oor jou skouer loer om te sien of jy weet hoe om elke situasie met takt en insig te hanteer nie. Ek weet ek kan jou vertrou. Ek is veral dankbaar oor die meisies se spontane goedkeuring en aanvaarding van jou as hul nuwe prinsipale.”
Sandri kou aan ’n mondvol roereier en bekyk tant Simone peinsend. “Besef Oupa as tannie trou, gaan tannie nie meer in naam ’n Blanchet wees nie? Hy het dan selfs seker gemaak dat my ma ’n Blanchet bly deur haar met sy agterkleinneef se seun te laat trou. Ek het altyd gewonder … Het Oupa my pa by sy agterkleinneef gekoop? Dit sal my nie verbaas nie! Waarom anders het my pa hier saam met julle in die huis grootgeword?”
“Genade, kind, jou verbeelding hardloop met jou weg. Selfs jou oupa is nie so familienaambehep om ’n seun te koop nie! Jy weet tog jou pa se ouers is in ’n motorongeluk dood. Sy grootouers was oënskynlik dankbaar om van ’n ekstra kleinkind ontslae te raak, want hulle het na aan die broodlyn geleef. Hulle was trots genoeg om Oupa te laat verstaan hulle verkoop nie hul kleinseun aan hom nie, maar gee hom vrywillig. Ja, jou pa het byna soos ’n broer saam met my en jou ma grootgeword, maar hy het jou oupa altyd ‘Everard’ genoem en sy herkoms onthou.”
“O, wel, Oupa het my pa en ma sekerlik gedwing om te trou, want my pa is ’n Blanchet en Oupa wou natuurlik hê hulle moes vir hom ’n kleinseun gee om te verhoed dat die Blanchet-naam sal uitsterf. Ek weet mos hoe belangrik die familienaam vir hom is.” Sandri glimlag wrang. “Maar toe is ék gebore. Ek wonder, is Ma dood omdat sy bitter ongelukkig in haar huwelik was?”
“Haai, nee, kind!” Tant Simone lyk geskok. “Waar kom jy daaraan? Ek het nie geweet jy dink sulke dinge nie. Armand en Victoire het mekaar opreg liefgekry en is met jou oupa en ouma se goedkeuring getroud. Ja, die familienaam is vir jou oupa belangrik en hy was oorstelp toe Armand en Victoire besluit het om te trou, maar hy het hulle beslis nie gedwing nie.”
Tant Simone peusel aan haar roosterbrood en gaan mymerend voort: “Ek sou nooit toegelaat het dat my lieflingsuster gedwing word om met iemand te trou vir wie sy nie lief is nie. Al was sy vyftien maande ouer as ek, het ek altyd soos die beskermende ousus gevoel. Ek het jou mos vertel dat jou ma se gesondheid nooit uitstekend was nie. Sy was nie voortdurend siek nie, maar het soms nierprobleme gehad al het sy die beste mediese hulp gekry en ’n normale lewe gelei.” Tant Simone dink na. “Jou groottante Alexandrie die Derde was wel teen hul huwelik gekant. Teen daardie tyd het ek en Victoire onder haar valkoog by die Hoër Meisieskool Blanchet onderwys gegee. Tant Alexandrie het nie geskroom om te sê Victoire is te pieperig om die ma van kinders te wees nie. Jou groottante was byna twintig jaar ouer as haar broer, jou oupa Everard, en sy het geglo jou oupa het nie genoeg verstand om oor sy dogters se toekoms te besluit nie.”
“Dit klink asof oupa Everard na groottante Alexandrie aard,” skerts Sandri en probeer haar somber gedagtes afskud.
“Ongetwyfeld. Maar moenie jou kop breek nie: Jou ma was gelukkig getroud. Sy het kort na haar huwelik swanger geword en omdat Armand jou oupa se sakebelange in Europa behartig het, het Victoire hier by ons aangebly. Gedurende die lang maande toe Victoire op jou geboorte gewag het, was ek net so opgewonde soos sy. Ons het saam babaklere gebrei en gekoop,” vertel tant Simone en swyg, ’n uitdrukking van hartseer en heimwee in haar oë.
“En toe sterf Ma met my geboorte,” sê Sandri met die bekende tikkie skuldgevoel in haar stemtoon.
“Moenie, my kindlief,” maan tant Simone haar goedig en lê haar hand op dié van Sandri. “Ek het jou kleintyd reeds vertel dat jou geboorte so lank en uitputtend was dat selfs Victoire se ginekoloog getwyfel het of sy lank genoeg sou leef om lewe te skenk aan ’n gesonde baba. Ek glo dit was haar liefde vir jou wat haar die krag gegee het om so lank aan die lewe vas te klou. Sy wou jou só graag hê.”
Sandri knik begrypend. “Ek sal altyd skuldig voel omdat sy met my geboorte dood is, maar dit is ’n wonderwerk dat sy lewe aan ’n baba kon skenk toe almal gedink het dit is onmoontlik.”
“Slim kind,” sê tant Simone sag en skink vir hulle koffie in.
“Ek is nog slimmer,” sê Sandri met ’n skalkse glimlaggie. “Ek kan raai tannie het my ma beloof om my groot te maak. Nou is tannie eindelik oortuig ek kan op my eie voete staan, daarom gaan tannie met ’n ellelange vakansie.” Sy dink ’n oomblik na. “Tannie was ’n wonderlike pleegma. Maar ek wens soms my pa was meer betrokke in my lewe. Tog, ek kan begryp dat Pa nie kans gesien het om ’n pasgebore baba alleen groot te maak nie …” Sandri proe aan haar koffie, ’n ligte frons tussen haar wenkbroue. “Maar ek kan wraggies nie verstaan waarom my pa nie later saam met sy nuwe Franse vrou vir Jean-Pierre kon grootmaak nie. Hoekom het hulle hom hierheen ‘gepos’ soos my liewe halfbroer so lief is om te sê? Hoekom wou hulle nie hul eie seun grootmaak nie?”
“Jong, as Armand dalk die moeite sou doen om Josette Castille aan ons te kom voorstel, sou ek dalk beter kon verstaan. Wie kan sê?” Tant Simone haal haar skouers op. “Al wat ek weet, is dat jou oupa alte gretig was om Jean-Pierre hier te hê. Jy kan jou indink hoe ingenome hy met Jean-Pierre se geboorte was. Dink net, die seun wat sou sorg dat sy tak van die Blanchets in Suid-Afrika nie uitsterf nie.” Tant Simone drink ook ’n slukkie koffie. “Jou oupa sal beter weet hoe Armand se sake staan. Hy en jou oupa Everard gesels voortdurend met mekaar oor Skype. Tog wonderlik wat die moderne tegnologie als moontlik maak.” Sy glimlag ironies. “Jou oupa se gereelde sakebesoeke aan Armand is bloot ’n goeie verskoning vir hom om in sy straalvliegtuig rond te rits.”
“Oupa sê hy kan sy reiskoste van SARS terugeis, maar ek weet nie hoe waar dit is nie,” sê Sandri glimlaggend. “Vir my sal Pa altyd maar net ’n gesig op ’n foto bly. Een van die talle foto’s wat Oupa neem as hy by hom gaan kuier. Hy stel tog nie belang om my te ken nie. En die kere dat Jean-Pierre saam met Oupa vir hom gaan kuier het, het hy my kleinboet glo heeltemal geïgnoreer.”
“Ai, my kind –” begin tant Simone.
“Ek gaan met my motor skool toe ry,” onderbreek Sandri haar. Sy wil aan vreugdevoller