Ouma Trooitjie: Dour’s dinge wat jy nog moet hoor, my keend,
als jy die lewe vas wil bind,
voorlat Vaderliefie1 hand ôr jou se kop sal hou,
Sy sagte arm om jou lyf sal vou,
jy sonner kierie, sonner pyn,
uutklim teun die hoogste duiyn.
Diepkeek ôr die vervlak heen,
waar hanne jou sal vat,
sal hoogtrek door die lug se pad.
Jy ewiglik sal sing en huppel,
sonner om te lyfpyn, sonner om te kruppel.
Toe mes se lem by lam se keel uunglip,
ees nawel van jou keendskap losgeknip.
An nes sal jy van nou af óóp moet krap,
an evaspad2 met jou se voete trap,
bly loop tot Aram3 jou met slapriem vang,
soos akkeldis an janfiskaal se tak ophang.
Bekbeen van die lam moet heelgelyf kom uut die vuur,
anners sal die dood lê loer dié uur
lat afgôipyne keer op keer
door jou se lyf bly ruk en skeur,
tot ramkeend4 teun die sonkant op sal rys,
soos blom wat blaar beginte wys.
Meng boegoe met an spoegsel melk en maagsop van die lam
spoel af die rooiklei wat an bors en lyf en skaamte t!kam5
Vang op, bêre uun an skeulpaddop,
lat voorkantsjare kan vertel,
van sy wat nie net vel,
maar ok die siel geskoon het,
haarself met waterslang se loklikheid bekroon het.
Fragment 2
Ouma Trooitjie: Swarthand van die nag verdwyn;
voorloper6 se oog wat skyn.
Halfkeend ees jy, halfvrou,
tot suuglyf7 met die swelpram8 trou.
Halfnag ees deet, halfdag, tot môrevoël sy opstaanliedjie sing,
bloedson ôr oens Langeberge spring.
Verteller: Dees ouma Klipskoen wat die rooi en wit en swartklei brei,
totlat deet soos bokvet teussendeur die vingers glip en gly.
Sê sy:
Ouma Klipskoen: Smeersel rondom neus van maagmeisie ôr kin en wang,
wit stippeltjies wat kring en draai soos sleepsel van an wegseilslang,
swart spikkelkruiys van neus tot kin, van kin tot ôr,
vertel van oudagslyf als jy jou krag verloor.
Rooi kringsel an die voorkop om die oog,
vertel van sampan9 wat die bloed uut lyfte soog,
totlat voete vierspôr sandlaans trap,
jy soos an stuk verskeurde lap
ôr vlakte weg sal waai,
en wie verbystap, hastag lyfswaai, kop wegdraai.
Witgerokte lyf die hergeboortnis as an vrou,
al sal die keend nog steeds soos sampan an die lyf bly klou.
Swartgepunte doeksel om die kop geknoop,
vertel van haat en kwaad, van donker hoop,
maar witsel van die rok sal swartsel nekom draai,
soos hoennerhaan sal deet loop vlerke klap en koning kraai.
Bietjie bokmis, bietjie boegoe ôr die draaglyf10 laans verby,
maak afgôi van an kleinkeend net soos slapgebreide klei,
wat met an pottemaker hom se hand baklei.
Bietjie boegoe, bietjie bokmis ôr die teupel, by die draaglyf laans verby,
lat voorkantskeend11 soos boklam ôr oens Griekoeswerwe wei.
Fragment 3
Verteller: Ouma Trooitjie swaai vir kierie bokant kop,
toe hou die dansters op
met voete stamp en sing
want uut die diepkant van die kuiyl sien hul an ding,
kromlyf soos an sekelboog omhoog
en uut die blinksteen voor sy kop,
dans kleurboog luglaans op
soos vere van an spogterspou,
wat met die son se opstaanstrale trou.
Toe sak sy krul weer af tot uun die kuiyl,
sterf an huiyl
ver weg ôr die rante heen,
kruiyp dansters een vir een,
krampgat agter vaalbos uut,
beginne weer met wille voetgestamp te sing en fluiyt.
Ouma Trooitjie vat vir velsak en vir bekbeen van die lam,
gooi deet uun die skrikmaakdam,
seën vir maagmeisie met modder voor die kop,
ôr knieg en met die onderlyf al op,
dié deel wat rond en vol soos barsgranaat sal hang,
waar grypersvrou12 vir keend soos rypwordpit sal vang.
Ouma Trooitjie: Teussen lammerooi13 ees jy uut veld gehaal,
gebring tot hier by Griekoeskraal,
waar Aramsramme14 uutpeuloog lê loer,
en wag lat jy soos kransduiyfie begin te koer.
Dan sal voorspoedsaamgeid ôr jou se harspan reent,
sal jy geseënd wees met die voorkantskeend.
Soos boklam sal hul op jou voorwerf speul en loop en blêr,
en als die dikgeid van jou lyf nog ver pad laans moet loop,
sal dour alreeds weer niewie hoop
vir nog an boklam uun jou Aramsram se latlyf roer,
sal