Sy lig haar kamera vir ’n foto. Die vrou se melankoliese gesigsuitdrukking verander nie. As sy bewus is van die kamera se geflits hier onder, traak dit haar nie.
“Dis so … anders hier,” sê Lucky en beduie om haar.
“Hoe bedoel jy?” Haar pa volg haar blik na die vreemdeling op die balkon.
“Ek meen, dis alles so mooi, maar so ru,” probeer sy verduidelik.
“Dit ís jou eerste keer oorsee, nè?”
Sy wip haar vir die vraag. Duh. Natuurlik is dit! Weet jy niks van my af nie?
Maar sy vra dit eerder nie, knik net en lig die kamera vir haar volgende foto: ’n Hoë sandkleurige gebou met ’n skelpienk handdoek oor die balkon.
“Jy het ’n goeie oog,” sê hy. “Kan ek probeer?”
Hy verstel iets aan die bokant van die kamera. Fokus, druk die knoppie en gee die kamera terug vir haar. Die prentjie op die skerm lyk soos ’n poskaart: die pienk handdoek is nou in die regterkantste hoek en nie reg in die middel soos op haar foto nie, terwyl die res van die foto uit die vaal gebou en die blou lug bestaan.
Hulle stap verby deli’s en koffiewinkels. Paartjies wat hande vashou, ’n vrou met ’n pug aan ’n leiband, mans in swart pakke om ’n ronde tafel met klein wit koppies voor hulle. Die taal wat hulle praat, klink vir Lucky vreemd en kras, die stemme luidrugtig.
“Verstaan Pa waaroor hulle praat?”
Hy knik. “Twee tale word hier gepraat, Spaans en Katalaans. Ek praat albei vlot, maar ek het ook maar my stadige dae.”
Die geur van varsgebakte croissants laat haar maag grom. Dan vang gedroogde wors agter die volgende ruit haar oog. Sy gril.
“Daai is jamón. Spaanse biltong. Dis vark en dis heerlik. Ons sal môre uitvind of jy daarvan hou,” terg haar pa.
“Ek twyfel,” sê sy sonder om vir hom te kyk.
“Ek dink jy sal verbaas wees. Die Spanjaarde is mal daaroor en dit het my stapelvoedsel geword, hoewel ek ou Van Zyl se biltong mis.”
Hulle stap ’n systraat binne.
“Uiteindelik hier,” sê hy. ’n Bos sleutels klingel in sy hand.
Sy probeer die aantal vlakke uitmaak, maar hou op tel by die tiende vloer. Sy trek haar oë op skrefies teen die helder lig.
“Ons moet vir jou ’n sonbril kry. Sal jou ook ouer laat lyk, minder van ’n teiken.”
Sy kyk af en voel die warm gloed op haar wange. ’n Teiken waarvoor? wonder sy, maar vra liewer nie. Hy hoef nie te weet dat sy nogal bang is nie.
“Bly Pa hiér?”
Hy lag. “Ja. Ek weet nie of jou verbasing ’n goeie of ’n slegte ding is nie.”
“Jissie … dis ontsaglik mooi,” is al wat sy uitkry.
Agter die loodglasdeur met sy dik houtraam en fyn detail kan sy net-net uitmaak wat binne aangaan. Die toneel binnekant is in skrille kontras met die majestueuse en flambojante mentgroen buitekant. Daar is nie veel van ’n ingangsportaal nie, net donkerte en ’n stel verwaarloosde trappe.
“Ek weet dis scary hier by die trappe, maar jy sal nou sien hoekom ek dié plek gekies het.” Hy sing speels: “Follow me and everything will be alright!” Sy stem weergalm in die leë ruimte.
Sy kan die liggroen teëltjies onder haar voete net-net uitmaak. Onder die trappe is ’n donker hoekie, maar sy kan nie sien wat daar aangaan of presies hoe groot dit is nie.
“Dit lyk soos die stel van ’n rillerfliek hier binne,” sê sy. En wil dadelik haar tong afbyt toe die woorde uit is.
“Ha! Daai is ’n nuwe een. My vriend Carlo sê dit hou die stalkers weg.”
Verlig asem sy uit. Tyd vir ’n meer intelligente vraag.
“Hoe oud is hierdie plek?”
“Hulle sê dit moes in die vroeë 1900’s gebou gewees het. Maar soos driekwart van hierdie mal stad is die gebou nog nie klaar nie.”
Sy druk haar handpalm teen die koue muur terwyl haar oë aan die donkerte gewoond raak. Hy trek ’n deur oop en ’n flou lig skyn binne ’n hysbak. Haar maag draai net soos toe die Boeing in Johannesburg opgestyg het, maar dié keer is dit meer van vrees en uitputting.
Sy glip onderdeur sy arm en wag terwyl die traliehek konsertina soos wat hy dit toetrek.
“Op watter vloer bly Pa?”
“Yo vivo en el viente piso.”
Sy kyk geïrriteerd na hom. Hy show nou net blerriewil af, dink sy.
“Op die twintigste.” Hy druk 2-0 op die nommerplaat langs die hysbak se deur. Die boksie waarin hulle staan, roggel en skud soos wat dit stadig die lug in styg.
Sy val teen die kant en gryp na die bronsreling wat lyk of dit eeue oud is.
“Nee, vrek, is dit veilig? Doen jy dit elke dag?”
“Ek woon al vir veertien jaar hier. Ek belowe jou dis veilig. Maar hierdie gebou het ’n interessante storie.”
Sy tande is ’n bietjie te wit onder die flikkerende base-lig. Sy oë skuil in die skadu’s van sy wenkbroue. ’n Ongemaklike stilte hang tussen hulle. Sy vee haar klam handpalms teen haar jas af. Wat praat pa’s en dogters tog met mekaar? Hare? Nuwe modes? Motors?
Hanke praat soos in nooit oor haar pa nie, so sy kon niks by haar vriendin hoor om haar voor te berei nie. Gideon se pa is nice, maar sy’t nog nooit meer as twee sinne op ’n slag met die oom gepraat nie.
“Jy kan jou sterre dank dat ek op die twintigste vloer bly en nie die veertigste nie. Hierdie gebou is aanvanklik ontwerp vir twintig vloere, toe raak die ontwikkelaars ooropgewonde en skiet dit die hoogte in. Nou het dit 47 vlakke. Maar raai wat? Niemand het daaraan gedink om die hysbakstelsel aan te pas nie. Dit gaan net tot by my woonstel, daarna moet jy die trappe vat.”
“No way!” sê sy geskok.
“No jokes.”
Die hysbak kom skielik tot stilstand. Sy vingers beweeg oor ’n paneel, maar sy kan nie uitmaak wat die kode is wat hy intik nie.
Die deur gaan oop en ’n veiligheidshek ook. Agter die staalrelings wag ’n prentjie wat haar asem wegslaan.
Spierwit moderne meubels staan kunstig gerangskik in ’n oopplanwoonstel. Daar is ’n enorme platskermTV teen die een muur en ’n oorgroot, bloedrooi kunswerk teen die oorkantste muur.
Sy haal stadig haar rugsak af en kyk om haar. Die kombuisgedeelte is aan die linkerkant en ’n gang lei na nog vertrekke. Die kombuistoonbank het marmerblaaie en langs die yskas is ’n rak vol resepteboeke. Alle toebehore is spierwit en pas by die ligte sementvloer. Dit lyk kompleet soos ’n Top Billing-huis.
“En? Wat dink jy? Dis my gat waarvan niemand weet nie.”
Hy draai na die groot venster wat van die vloer tot by die plafon strek en trek die silwer blinding oop. In een beweging onthul hy die hele stad.
Sy loop stadig nader. Voor haar lê ’n menigte geboue uitgestrek. Piepklein mense skarrel doer onder rond. Die stad se gedreun klink ver, maar kort-kort hoor sy ’n uitroep in die straat.
“Die Spanjaarde is maar ’n luidrugtige spul,” sê hy. “En jy sal nog sien, hulle gaan slaap nooit rêrig nie.”
Slaap, dis wat sy nodig het. Asof hy haar gedagtes kan lees, vra hy of sy nie ’n siësta wil vat nie.
“Nee … Ag,