Hy neem haar tas, maar sy oë bly vasgenael op haar. Sy glimlag skaam en kyk af na haar skoenpunte. Steek selfbewus ’n sliert hare agter haar oor in. Hy lyk vir haar komieklik met haar metallic pers tas in sy hand.
“Dankie dat Pa my kom haal het.”
Die glimlag om haar mond laat haar stupid voel, maar die ekstase dat hy uiteindelik opgedaag het en die stad wat wag om ontdek te word, wil haar laat giggel soos ’n verliefde graadnegetjie.
“Is dit ál wat jy gebring het?”
Hy lag en skud sy kop toe hy die verbasing op haar gesig sien.
“A light traveller. Wonderlik.”
Sy oë bly op haar, asof hy nie kan ophou kyk nie.
“Nou maar kom ons gaan.” Hy beduie na die sambreel in sy hand. “Dit reën so ’n bietjie buite, maar ek het darem dié gebring. Vreemd dat ons in Maart reën kry.”
Buite sif die druppels liggies neer. Lucky asem diep in. Die reuk van nat teer en die klammigheid wat op haar arms kom lê, voel onwerklik. Vandag is die weirdste en wonderlikste dag van haar lewe.
“Dit het gevoel asof die vlug van Johannesburg af vir altyd aanhou,” hoor sy haarself sê.
“ ’n Mens se eerste vlug is altyd so. Mag jy eers teruggaan as ek ’n ou man met ’n kierie is!”
Sy glimlag gelukkig.
Hulle gaan staan onder ’n afdak. Die groot groen bord voor hulle sê Aerobus (A1) to Terminal (T1).
“Die bus kom elke vyf minute,” sê hy. “Ons behoort nie lank te wag nie.”
Sy moet plek maak vir drie ander toeriste.
“Die uitbreiding waar ek bly, is l’Eixample. Dis een van die mooiste areas in die stad. ’n Mens spreek dit uit Leish-shample … of dan The Eixample in Engels. Jy gaan ongelukkig op die bank moet slaap tot ek ’n ekstra bed kry, maar dis heel gemaklik, jy sal sien.”
Sy knik net en kyk weg, die mistigheid in. Alles is nou fine, dink sy en asem die vars, vogtige lug in. Alles is nou fine.
Sy selfoon gee ’n sein en hy reik na sy jeans se regtersak en haal dit uit. Die jongste iPhone, sien sy.
Sy wil vra vir die selfoon wat hy haar belowe het sodat sy almal kan laat weet sy is veilig, maar bly dan eerder stil. Sy hou hom onderlangs dop terwyl hy voorttik op sy foon.
Die moderne blou bus stop byna geruisloos voor hulle. Hy prop sy foon terug in sy broeksak. ’n Dubbeldeur skuif oop en hy wys vir haar sy kan maar inklim. Bewerig gee sy een tree, dan ’n tweede met die steil trappe op. Sy groet die blas busdrywer.
“Dues entrades, si us plau,” sê haar pa en druk ’n blou noot in sy hand.
Hulle wag saam vir die kleingeld en gaan sit in die middel van die bus. Sy skuif tot teen die venster met haar rugsak op haar skoot.
“Gee daai vir my,” sê haar pa vinnig.
Sy kyk hom vraend aan.
“Toe, toe, gee dit hier. So mooi soos wat hierdie stad is, so geniepsig is die pickpockets. Ek wil hê jy moet jou sak voor jou dra as ek nie by is nie, nie oor jou skouer nie. Dit gaan dalk nie so cool lyk nie, maar dit gaan nie lekker wees as hulle jou sak gryp nie.”
Sy oorhandig die sak en hy sit dit tussen sy voete neer.
Sy neem een van die handvatsels wat van ’n tou aan ’n gespe bo haar hang. Sy hou net mooi niks van dié nuus nie. Dit laat haar weerloos voel.
Soos ’n ruimtetuig beweeg die bus geruisloos vorentoe. Die lughawe lê gou agter hulle.
Uitgewaste tonele in alle kleure en vorms flits verby. Groteske gesigte geverf teen mure spog elk met ’n ander emosie. Die onbekende woorde laat haar kop draai. Wasgoed peul oor balkonrelings en verf tjip van mure af. Rommel lê teen draadheinings vasgewaai. Van die geboue se mure lyk asof dit enige oomblik kan inval. Teleurgesteld kyk sy eerder na die blou lug wat deur donker wolke omraam word.
“Graffiti is ’n belangrike kuns hier, sommige is rêrig besonders.” Haar pa beduie na een van die geboue. “Ek sal jou nog op die graffiti-toer neem. Jou ma sê jy’s lief vir kuns.”
“Ek is nogal, ja. Hanke, my vriendin, is ’n baie talentvolle kunstenaar.”
Dan onthou sy van die Aussie-meisie op die vliegtuig. “Oe, ken Pa vir Daalie, ek is mal oor hom!” boots sy Clarissa se dramatiese stem na.
“Wie?”
“Daalie, man. Die man wat die hart gemaak het en die horlosies laat smelt.”
“Ooo, jy meen Daliéé.”
“Maar dis mos wat ek gesê het?”
Hy glimlag tergend vir haar.
“Wanneer kan ons na die museum gaan?”
“Net wanneer jy wil, sê net die woord.”
In stilte kyk hulle albei weer na buite. Sy sien die tekeninge met nuwe oë en merk dat dit tog indrukwekkend is. Baie mooier as die vloekwoorde teen die mure in Bloemfontein se middestad.
Die reën het opgeklaar en hulle het die vervalle pondok-woonstelle agtergelaat. Reusagtige geboue toring die lug in, tot amper by die saamgepakte wolke wat stadig wegdryf en plek maak vir die lenteson.
Voor haar verskyn ’n kerk wat lyk of dit uit die musiekvideo van Evanescence kom. So dís nou die Sagrada Familia, dink Lucky. Nooit sou sy kon dink dat sy so naby dié gebou sou kom nie. Dit voel onwerklik. Die skoonheid daarvan tref haar in die maag. Ingewikkelde versierings krul om die beelde en lei jou oog na die hart van die gebou, waar steierwerk soos ’n maer mens se geraamte plek-plek uitsteek. Hanke sal hiervan hou!
’n Paar minute later kom die bus tot stilstand. Die bekende La Rambla strek voor hulle uit en verdwyn in ’n lang laning akkerbome. Lucky kan nie vinnig genoeg rondkyk nie, daar is te veel om in te neem.
“Pa kan maar die tas vir my gee,” sê sy toe hulle buite op die sypaadjie staan. “Dit het darem wieletjies aan.”
“Moenie nou worry oor diewe nie. Hulle sal nie kanse vat as ek naby is nie, glo my.”
“Klink of Pa al moes deurloop?”
“Ek vertel jou ’n ander dag … Kom ons gaan bêre gou eers jou goed in my woonstel.”
Hulle stap oor ’n plein. Duiwe maak ’n Mexican wave soos hulle skrik vir die geklater van die tas se wieletjies oor die klipplaveisel.
Vreemde woorde gly oor ’n digitale bord teen ’n gebou links van hulle. Dit flikker en nog vreemder sinne verskyn. ’n Stalletjie aan haar regterkant verkoop vegetariese disse en ’n volgende verkoop voëls in klein hokkies. Sy het hulle netnou al hoor kwetter.
Hulle draai links in ’n systraatjie. ’n Dun strook blou lug skyn tussen die geboue deur. Aan elke vierde gebou is daar steierwerk. ’n Groep mense drom saam om ’n sittende man wat ’n onbekende instrument speel.
Sy onthou skielik van die kamera in haar rugsak en buk om die sak neer te sit. Haar ma het die duur SX50 nog vinnig by die lughawe in haar hand gestop en gesê: “Maak nuwe herinneringe, Lucky.”
Sy haal die kamera uit, rits die sak toe en kyk op. Haar pa is weg. Sy staan stil en soek hom tussen die mense wat voor haar stap. Sug verlig toe sy sy krullebos raaksien.
Hy kyk in haar rigting en wag dat sy weer by hom aansluit. “Hierdie is die mooie l’Eixample … my buurt. Een van Barcelona se bekendste strate is net ’n klipgooi hiervandaan.”
Weerskante van Carrer de Provença is lanings akkerbome. Hier en daar stap voetgangers verby. Geboue met piepklein balkonne en lang, dun vensters strek na die hemel bo hulle. Dis prentjiemooi en elkeen lyk soos ’n troukoek, die broekielace-rame elkeen uniek met eindelose detail en afrondings.