“Maar is dit nie so dat die tallit ook vir ander dinge gebruik word nie?” vra Henok.
“Vir seker,” sê die rabbi. “Die Tora kan daarin toegedraai word; in Israel word liggame van oorledenes in ’n tallit toegedraai; dit word gebruik as die chuppah waaronder die bruid en bruidegom tydens Joodse huwelike staan.”
“Dis ook die simbool van die huweliksvaandel van Yeshua en sy bruid,” lewer Marc ’n bydrae.
“Dis reg, Marc. In Shir-Hashirim, Hooglied, soos jy dit seker ken, Henok, sê die bruid mos: ‘Hy het my in die wynhuis ingebring, en sy vaandel oor my was die liefde.’”
“Dis reg, in die Ou Vertaling van Hooglied is dit presies die woorde, iewers in hoofstuk vier, dink ek,” beaam Henok.
“Die Israeliese vlag is ook ’n oopgevoude tallit met die Magen David in die middel,” sê Shlomit.
“Natuurlik,” sug Henok.
“En daardie storie in die B’rit Chadashah van die vrou wat die soom van Yeshua se kleed aangeraak het en dadelik genees is van die siekte waaraan sy twaalf jaar gely het … jy ken dit, nè, Henok?” vra Rivkah.
Henok knik en skielik gaan daar ’n lig vir hom op. “Natuurlik! Dit is aan sy tzitzit dat sy geraak het. Sy het as ’t ware die Allerhoogste se naam in haar hand geneem!”
“Nou ja, ek wonder of Yeshua nie eenvoudig tussen die skare deurgeloop het om die siekes die kans te gee om aan die tzitzit van sy tallit te raak nie …” voltooi Rivkah haar sin.
“Maar …” sê Re’uven, “dan het Hy mos daarmee vir hulle gesê: ‘Ek is Elohim.’”
Sy pa kyk na hom. “Dis reg, Re’uven.”
“Maar ek sukkel daarmee …”
“Ek verstaan,” sê die rabbi gedemp, “dis nie maklik vir ’n Jood nie.”
“Dat Yeshua HaNotsri die Messias kan wees, kan ek … aanvaar, maar dat Hy één met HaShem is … Echad …?”
Henok kyk onbegrypend van pa na seun totdat die rabbi sê: “Dis ’n stryd wat jy nog later sal verstaan, Henok. Kom ons laat dit eers daar. Maar wat ek nog vir jou wou vra, is: Weet jy dat jy ’n naam het wat uit die Tora kom …?”
“Wel, soort van. Henog?”
“Dis reg, maar as ’n Jood sal dit in jou geval ‘Chanok’ wees.”
“Chanok …” proe Henok aan die naam en voel ’n rilling teen sy rug afloop.
“Dis ’n wonderlike naam wat HaShem jou gegee het. Van hom sê die Tora vir ons in B’resheet, oftewel Genesis: ‘Hy het naby God geleef en toe was hy nie meer daar nie, want God het hom na Hom toe weggeneem.’ Chanok is natuurlik ook in Yeshua se geslagsregister. En dan sê die apostel Judas mos ook dat hy geprofeteer het van die Ewige se uiteindelike oordeel oor dié wat dwaalleer verkondig. ‘Kyk, Adonai kom met sy duisende heilige engele,’ het hy geprofeteer.”
Henok druk sy vuis teen sy mond. “Dié dag raak vir my te veel,” fluister hy.
Ses
Jerusalem
Erev Pesach, Saterdagaand 19 April 2008
Oor die stad hang ’n atmosfeer van wonderlike afwagting. Die son is byna onder, Jerusalem het goud geword en binne die volgende paar minute sal Pesach aanbreek. In die Kriges se huis op die Hurvah-plein loop die opwinding hoog. Dis die eerste keer in die ses jaar wat Marc en Rivkah getroud is dat die seder by hulle aan huis gevier word, en die eerste keer dat Marc as hoof van sy huis die leiding sal neem. Twee weke tevore het hy dertig geword, pa van twee seuntjies, en sy skoonpa het daarop aangedring dat hierdie een sý seder moet wees. Dis duidelik dat Marc senuagtig voel daaroor. Henok hou alles met intense belangstelling dop.
Re’uven, Shlomit en hul twee kinders hou vanjaar die seder by haar ouers in Haifa, aangesien hulle besig is om te verhuis na ’n moshav naby Be’er Sheva in die Negev. Maar Chaim en Hadassah is by Marc-hulle. Ook Marc se ouma Ruwth en sy oom Ofer en dié se vrou, Shoshana, en hul seun Binyamin, Bibi soos hulle hom noem, is daar. Henok het al gehoor dat hulle hul enigste ander seun, David, gedurende die Libanon-oorlog van 2006 verloor het – ’n diep wond wat nog baie pyn veroorsaak.
“Dis die eerste keer dat ons ’n seder gaan vier waarin Yeshua as Maschiach sy aangewese plek sal hê,” sê Chaim wat langs Henok staan by die groot venster wat oor die plein uitkyk.
“Almal wat vandag hier kom, weet dat u Yeshua nou as die Joodse Messias erken?”
“Dis reg. Jy weet seker dat Ofer die leier van ’n Messiaanse gemeente hier in Jerusalem is?”
Henok knik. “Ja, Marc het my vertel. Maar ú, loop u nie gevaar dat u gemeente en ander te hore sal kom op hoe ’n manier u die seder vier nie?”
Die rabbi trek sy skouers op. “Dis in HaShem se hande, Chanok.” Na ’n oomblik van stille nadenke vra hy: “Het jy al ooit ’n seder bygewoon?”
“Ek was verlede jaar in die Kaap by só ’n ete, maar ek verstaan nie alles nie.”
Chaim glimlag. “Wel, dan is dit net die regte aand vir jou. Ek dink Marc sal vanaand heelwat dinge verduidelik, ook vir Yhoshi, want hy is nou byna drie en hy begin al goed verstaan. Slim mannetjie, hý.”
Kort daarná sê Marc: “Ek dink ons moet aan tafel kom.” Die hele voorkamer ruik na die gegeurde olie waarmee die gasheer elke gas wat binnegekom het se hoof gesalf het as verwelkoming.
Die gaste gaan sit aan die lang tafel wat oor die lengte van die woonkamer opgestel is. Teen elke stoel se leuning is ’n gemaklike kussing neergesit, want die seder is ’n maaltyd wat lank aanhou en niemand is ooit haastig nie.
Henok raak effens selfbewus aan sy geborduurde kippah en Ruwth wat langs hom sit, lê haar hand oor syne op die tafel. “Wat ’n wonder het HaShem tog gedoen dat jy hier by ons kan wees.”
Hy draai sy hand om en vou dié van die petite grys vroutjie aan sy linkerkant in syne toe. Hy sien sy het dieselfde helder oë as Ofer en hy onthou dat Marc gesê het sy ouma is twee en tagtig. Sy lyk dit nie. “Baie dankie. Dit is vir my ’n groot wonder.”
Hy merk hoe rustig Yhoshi, wat ’n rukkie gelede nog deur die huis geskarrel het, nou langs sy ma sit. Natan in sy hoë stoeltjie aan haar ander kant bekyk ook alles met groot oë.
Toe almal tot sit gekom het en daar stilte oor die tafel sak, steek Rivkah die twee kerse aan en bid die seëngebed:
“Geseënd is U, Adonai ons Elohim,
Koning van die heelal,
wat u Seun Yeshua, ons Messias,
gestuur het as Lig vir die wêreld
en as ons Paaslam.
Ons nooi U as ons Eregas vanaand
by hierdie feesmaal.
Amen.”
Toe sy gaan sit, soek Marc se hand hare op die tafel langs hom. Henok sien die blik wat tussen hulle wissel en ineens dink hy aan Sarah, en wonder hy wat sy doen.
Marc staan op om die eerste beker wyn, dié van heiligmaking, te seën. Hy skink almal se glase vol en toe bid hy oor die silwerbeker in sy hand: “Geseënd is U, Adonai ons Elohim,
Koning van die heelal, wat die vrug van die wingerd geskep het.”
Hy lê sy hand ’n oomblik op Yhoshi se skouer. “Kiddush,” sê die seuntjie sonder huiwering.