Oral deur die strate kon ’n mens die gerammel van die yslike vulliswaens hoor – wat die fanatiese skoonmakers se puin moet wegruim.
Wanneer Henok opkyk van waar hy op ’n bankie onder ’n koelteboom in Ben Yehudastraat sit en wag, sien hy Marc met ’n arm vol rose uit ’n blommewinkel oorkant die winkelstraat aankom. Hy onthou hy het vanmôre gehoor dat die meeste blommewinkels die laaste twee dae voor Pesach dag en nag oop bly om al die bestellings vir blomme vir die seder-tafels uit te voer. Dit sal dan ook wees waarvoor Marc die blomme gekoop het. Henok sien hoe hy dit versigtig neersit op die sondakkie van die stootwaentjie waarin die twee kinders reeds sit en waarvan die bagasierak onder ook volgepak is. Marc kyk besorg na Rivkah wat nóg ’n bultende sak oor haar skouer dra. “Moet ek jou nie maar eers terughelp tot by die woonstel nie?” vra hy.
Sy raak gerusstellend teen sy gesig. “Ek’s bat Tziyon, onthou,” lag sy.
Hy grinnik. “Dogter van Sion of te nie, is jy seker jy sal oukei wees met die kinders én al ons aankope?”
Sy waai ’n soen met haar hand na hom toe. “Absoluut! Dis heelent afdraand.”
“Yhosh,” Marc kyk sy seun streng aan, “jy klim onder geen omstandighede uit nie, nè?” Hy tik sy oudste so ernstig op sy kippah dat dit afgly.
Die seuntjie tel die kalotjie van sy skoot op, soen dit en sit dit terug op sy kop. “Nee, Abba!” sê hy verontwaardig.
Marc moet lag. “Kyk maar dat jy luister wat ek gesê het.”
Toe soen hy sy seuntjies en sy vrou en Rivkah vertrek op haar tog terug huis toe.
Die twee mans draai op in Ben Yehuda om hul afspraak met Danny na te kom.
Soos die meeste ander winkeltjies in die winkelstraat, is Danny s’n beswaarlik meer as ’n diep, breërige gangetjie. Daar is nog ’n paar ander tallit-jagters ook in sy winkel, maar Danny maak tyd vir hulle.
“Chag sameach!” groet hy hulle. “Alles reg met Rivkah en die kinders?”
Marc verseker hom hulle is en beduie wat hul missie is.
Danny draai na Henok en kyk met openlike ontsag na die lang, frisgeboude swart man. “Beit Yisra’el? Falasha?” vra hy sag.
Henok knik en skraap sy keel, skielik aangedaan deur dié besondere geleentheid.
Danny takseer hom ’n oomblik. “Jy wil ’n vol tallit hê, neem ek aan?”
“Ja.”
“Wol?”
“Asseblief,” prewel Henok.
Danny neem hulle dieper die winkeltjie in, verduidelik ’n paar sake en laat hulle toe alleen tussen rakke en rakke talliyot. Marc los Henok in vrede om tydsaam sy keuse te maak. Sy eie gedagtes gaan ver terug na die eerste keer toe hy Israel toe gekom en sy ouma Ruwth en sy oom Ofer vir hóm sy eie tallit gegee het net voordat hy voorlopig moes teruggaan Suid-Afrika toe.
“Marc,” het Ofer daardie aand gesê, “ons het besluit om vir jou ’n geskenk saam te gee. Iets om jou Joodsheid te bevestig wanneer jy daar ver van ons af is. Iets wat jou altyd sal herinner dat jy in HaShem se teenwoordigheid is … al is jy ver van Yerushalayim af.”
Hy het daardie dag die pakkie oopgevou en die pragtige gebedsjaal uitgehaal terwyl Ofer en Ruwth en die res van die familie toekyk.
“Ons het gedink,” het sy oom verder gepraat, “jy moet jou eie tallit hê, jou eie klein tabernakel waar jy kan ingaan wanneer en waar jy ook al met die Ewige van Israel wil gemeenskap hê.”
Sy hart het hewig begin klop en hy het gedink aan die keer kort tevore, met die Bar Mitzvah van sy neef Bibi, toe hy ’n geleende tallit moes gebruik. Hoeveel keer het hy nie toe al by die Kotel gestaan en sy eie gebedsjaal vurig begeer nie.
Ofer het hóm toe met dieselfde ontroering dopgehou as wat hý nou na Henok staan en kyk. “Ruwth wou dit al met Bibi se Bar Mitzvah vir jou gee,” het hy vertel, “maar ek het toe gevoel jy verstaan dit nog nie. Nie dat jy ’n tallit nodig het om in HaShem se teenwoordigheid te kom nie, Marc,” het sy oom verder verduidelik. “Ek hoop jy begryp dit. Die bloed van Yeshua het vir jou die voorhangsel geskeur sodat jy moeiteloos daar kan ingaan. Maar ek, en talle ander Messiane en Christene, wat Yeshua as ons Messias ken, vind dit nogtans heerlik om dit te gebruik wanneer ons tyd met Hom deurbring, of in die shul daven.”
Terwyl Marc staan en droom, het Henok sy tallit gevind en sy gesig straal. Hy wys dit opgewonde vir Marc, en betaal vir Danny. Hulle stap terug na die woonstel in die Ou Stad, met net genoeg tyd om te stort en aan te trek vir Shabbat.
Dis ’n besondere Shabbatmaal dié aand in Chaim en Hadassah se woning in Gilo. Daar heers uitbundige vreugde oor die nuus dat Henok uitgevind het dat hy ook ’n Jood is en saam met hulle Shabbat en Pesach kom vier het.
Henok het ’n halfuur voor Shabbat saam met Marc-hulle by die rabbi en sy vrou aangekom. Hul seun, Re’uven, en skoondogter, Shlomit, met hul twee kinders, Yaniv en Yehudit, is ook daar. Presies agtien minute voor Shabbat steek Hadassah die kerse aan. Hy luister hoe sy die Messiaanse seën uitspreek en hy begryp dat Chaim dus aan sy gesin moes vertel het dat hy tot die besef gekom het dat Yeshua die langverwagte Messias is:
“Baruch Atah Adonai Eloheinu Melech ha’olam,
Natan kidushanu bidvarecha venatan lanu et Yeshua
M’shicheynu,
v’tsivanu l’hiyot oht l’olam.”
sê Hadassah en dan, ter wille van Henok, herhaal sy dit in sterk geaksentueerde Engels:
“Deserving of praise are You, O Lord our God, King of
the universe,
Who has sanctified us by your word and given us Yeshua
our Messiah,
and commanded us to be a light to the world.”
Agt en vyftig jaar van my lewe het ek nie geweet dat ek deel van die uitverkore volk is wat God bedoel het ’n lig vir die nasies moet wees nie! dink Henok op daardie oomblik verwonderd.
Toe die seën oor die wyn uitgespreek moet word, knik Chaim in Marc se rigting, en tot Henok se verwondering lees Marc dié gebed uit sy 1953-hersiening van die Afrikaanse Bybel: “So is dan voltooi die hemel en die aarde met hulle ganse leërmag. En God het op die sewende dag sy werk voltooi wat Hy gemaak het, en op die sewende dag gerus van al sy werk wat Hy gemaak het. En God het die sewende dag geseën en dit geheilig, omdat Hy daarop gerus het van al sy werk wat God geskape het deur dit te maak.”
Toe lig Chaim die silwerwynbeker en in Hebreeus sing almal saam die seëngebed wat Henok by die Messiaanse gemeente in Kaapstad leer ken het: “Baruch Atah Adonai, Eloheinu Melech ha’olam borei pri hagafen … Geseënd is U, Here, Koning van die heelal, wat die vrug van die wynstok gemaak het.”
Daarna verlaat almal die huis, behalwe Rivkah en Shlomit wat by die vier kleintjies agterbly. Omdat dit Shabbat is, stap hulle na Chaim se shul om die kort Kabbalatdiens by te woon waar die Shabbat – die teken van die verbond wat hulle met mekaar kan herbevestig – as ’n koningin verwelkom word.
Ek is déél van God se volk, déél van God se volk! galm dit deur Henok se kop. Toe sy oë ’n oomblik Chaim s’n agter die blink brilglase ontmoet, moet hy sy lippe ferm opmekaarklem om sy emosies te beteuel.
Ná die diens sit almal weer aan by Hadassah se gesellige Shabbattafel. Die silwereetgerei skitter op die wit tafeldoek in die lig van die twee kerse wat oor die challah flikker. Sy het wit rose in die middel van die tafel gerangskik met dieprooi granate van verskillende groottes langsaan.
Eers seën Chaim sy vier kleinkinders, drie seuntjies en ’n dogtertjie van skaars vier maande. Hy lê sy hand beurtelings op die koppe van Yhoshi, Natan en Yaniv. “Mag HaShem julle soos Efraim en Manasse maak.” Toe raak hy aan