Dan het ek gesê ja, en sy sou die komberse oplig sodat ek by haar kon inkruip en weer veilig voel.
Wat het my pa daarvan gedink?
Ek weet nie meer nie. Maar omdat ek ook eens op ’n tyd ’n vrou en kinders gehad het, weet ek hoe irriterend ’n kind (of kinders) in ’n paartjie se bed kan wees.
Snaaks dat ek nooit na my pa geroep het nie. Snaaks dat ek geweet het Ma sou my beter as Pa beskerm. Seker in my onderbewussyn ingesypel soos die drank waarvan Pa te veel gedrink het.
Hy was nooit gewelddadig nie. Maar hy het ’n paar streke gehad en ek was bang vir hom. Ek was bang vir die lang, maer man met dun lippe. Seker omdat hy so min gesê het, of omdat hy so min by die huis was.
Is dit ’n droom? Ek dink nie so nie.
Die maan skyn deur die venster. Wie het die gordyn oopgetrek?
Nie ek nie.
Daar is ’n figuur by my bed.
Duane?
Nee.
Ansie!
Nee.
Dis nie ’n mens nie. Dis die maan. Die maan is in my kamer.
Nee, nie die maan nie. Warren Jevon. Dis die maan wat so op sy kaal kop skyn.
Ek vind myself in ’n ongewone posisie. Ek sit op my bed met my knieë opgetrek teen my bors. My arms om my knieë. Ek is kaal. Dis koud. “Wat soek jy hier? Hoe het jy ingekom?”
“Ek beweeg op vreemde maniere.”
“Moenie met my brein probeer smokkel nie!”
“Moenie kwaad word nie. Ek is hier omdat jy my hier wil hê.”
“Nee. Ek het jou nie genooi nie.”
“Moenie teen my baklei nie, Dirk.”
Ek begin ruk van koue en vrees.
“Jy is ’n onrustige slaper,” sê hy sag, “ek het jou dopgehou.”
Dit lyk of hy glimlag. Daardie vinnige, maklike glimlag. Maar in hierdie maanlig lyk dit meer asof hy op sy tande kners.
Hy lig sy hand voor sy bors. Daar is iets in sy hand.
Nou weet ek dat ek droom, want hy het Ansie se kop daar beet. Sy vingers vasgeklem in haar hare. Haar gesig bleek en haar oë wyd en vol gestolde vrees.
Ek word wakker met musiek in my ore. Jethro Tull – Songs from the Wood. Ek sien die toegetrekte gordyne. Ek onthou Warren Jevon se besoek.
Ek vat na die waterbottel en hoendervleis versprei oor my liggaam.
’n Dwerg onder die bed!
Duane is in die sitkamer, besig om cane en Coke te drink. Hy lyk sleg. Ek stel die musiek sagter.
“Het jy gisteraand die deur vir Warren oopgemaak?”
Hy kyk na my asof ek mal is.
“Hier was niemand nie,” kry hy papmond uit.
“Is jy seker? Ek sweer Warren was in my kamer.”
Duane se oë rek oop. Nie in skrik nie. In waarskuwing: “Jy speel met die verkeerde mense,” sê hy.
Ek los hom in sy stoel en dwaal deur die woonstel. Daar is twee slaapkamers, ’n kombuis, ’n badkamer, ’n sitkamer en nog ’n kamer wat ek as pak- en wasplek gebruik.
Nêrens tekens van ’n inbraak nie.
“Ek dink ek moet teruggaan Kaapstad toe,” prewel Duane toe ek weer in die sitkamer kom.
“Nee, man, ons moet eers vir Maria kry.”
“Jy het my nie meer nodig nie. Ek wil waai. Dis bad news hierdie, Bro. Jy speel met die verkeerde mense.”
Ek hoor skaars wat hy sê.
“Ek gaan nie by Warren Jevon se kultusgroep aansluit nie, Duane. Moenie bekommerd wees nie.”
Hy sukkel orent en doen ’n dronkmanswieg. Sy een oog spring. Hy is ongeskeer. Hy probeer ’n pakkie sigarette uit sy hemp se sak haal. Ek druk dit terug.
“Ek is bekommerd, Bro. Ek is bekommerd.”
Ek druk hom terug in die stoel. Hy bly sit en slurp morsig uit sy glas. Ek los hom en gaan was my gesig in die badkamer. Toe ek terugkom in die sitkamer, is Duane uitgepass.
Ek is besig om vir my ’n Marmite-broodjie in die kombuis te maak toe die telefoon begin lui. Ek spring, bang Duane skrik wakker.
Dis gelukkig nie Ansie nie.
“Ek hoop jy het goed geslaap,” sê Warren.
“Heel goed, dankie,” antwoord ek gemaak kalm, die droom helder in my gedagtes.
“Mooi. Ek het goeie nuus vir jou.”
“Het jy Maria opgespoor?”
“Nie eintlik nie. Maar ek het inligting.”
“Ja?”
“Daar is ’n goeie kans dat sy vanaand by ’n partytjie gaan wees en jy kan saam met my gaan. Ek sal jou so tienuur oplaai.”
“Fantasties! Laat ek jou my adres gee …”
“Jou wat?” lag Jevon en sit die telefoon in my oor neer.
Jacques Olivier
Ek beskou Jacques Olivier as ’n vriend, hoewel ons mekaar byna nooit sien nie. Ons kommunikeer gereeld per e-pos, en praat miskien een keer per maand met mekaar oor die telefoon.
Jacques het ’n velsiekte wat hom soos ’n getatoeëerde man laat lyk. Hy drink verskriklik baie en is omtrent ’n kluisenaar. Hy is taamlik briljant op sekere gebiede en bou glo webwerwe vir ’n lewe.
Jacques is ook ’n kenner van sielkundiges. Hy het my al vir ure lank vermaak met sy staaltjies oor sy besoeke aan hulle. Van hulle het al vir hom probeer bid.
“Daarvoor kan ek mos na ’n dominee toe gaan,” reken Jacques.
En hy gaan dan soms inderdaad na dominees of pastore toe sodat hulle vir hom kan bid en die drankdemoon uit hom kan dryf.
Dit het nog nie vir langer as ’n week gewerk nie. Maar dit gee hom darem iemand om mee te praat. Sielkundiges en dominees. En prostitute. Hy gee ook heelwat geld uit op prostitute, vertel hy my.
Ek was veronderstel om later na sy huis te gaan vir ’n drankie, en nou sal ek dit moet afstel.
Dis nog iets wat nie met daardie Hollywood-helde gebeur nie. Die draaiboekskrywers kan nie toelaat dat vriende – wat nie ’n spesifieke rol te speel het in die storie nie – ons held (of die fliekganger) se aandag aflei van die taak op hande nie.
Maar hierdie is die werklikheid, en my vriend is net so deel van my lewe soos my ma. Ek kan nie maak of hulle nie bestaan nie. Ek kan hulle nie ignoreer en net op Die Groot Avontuur konsentreer nie.
Dus stuur ek ’n e-pos aan Jacques en ek probeer geheimsinnig wees sodat hy moet besef dat ek iets belangriks het om te doen. Ook natuurlik net om hom so bietjie uit te freak.
Nie vanaand nie, Jacques. Ek het onverwagse werk om te doen. Ken jy die duiwel, meneer? Ken jy vir Satanus Rex? Ek en hy gaan vanaand ’n bietjie dans, meneer.
Die vlinder
Iewers het ek die adres van ’n webwerf gekry waar ’n mens kaart kan speel. Ek speel ’n paar hande en word steeds deur die kaarte geteister toe ek by Warren Jevon se klein, metaalblou BMW inklim.
Toe